Saturday, December 26, 2009

Το μετάλλιο

Είναι μερικές στιγμές που αποτελούν τα σημεία καμπής της ζωής μας. Όταν ξέρεις ότι, ανάλογα με το τι θα συμβεί, όλα θα πάνε καλύτερα ή όλα θα χειροτερέψουν. Μια τέτοια στιγμή ήρθε και για τον ήρωα της σημερινής ιστορίας. Μόνο που έφτασε με μια μικρή καθυστέρηση, μαζί με……


Το μετάλλιο


Ο Νεκτάριος Κλείτσας έκλεινε τα ογδονταέξι, όταν κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στα εκατό μέτρα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο γραφείο του και μόλις είχε τελειώσει το πότισμα της Ελενίτσας, όπως αποκαλούσε τη γαρδένια του. Ετοιμαζόταν να πάρει το χάπι για την άνοια, για να μην ξεχνάς μπαρμπα-νεκτάριε, όπως του είχε πει ο παθολόγος του, αν και ο ίδιος θεωρούσε ότι μερικά πράγματα καλύτερα να μη τα θυμάσαι όταν γεράσεις. Πολλές φορές είχε σταθεί να κοιτάζει το χάπι ανάμεσα στα δάχτυλά του, προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα το καταπιεί ή θα το ρίξει στο καλάθι των αχρήστων, αλλά πάντα στο τέλος νικούσε ο φόβος της αμνησίας.
Όταν χτύπησε, λοιπόν, το κουδούνι της πόρτας, ο Νεκτάριος προχώρησε με αργά βήματα προς την είσοδο, ελπίζοντας ενδόμυχα ότι κάποιο από τα παιδιά του αποφάσισε να το κάνει μια επίσκεψη εκτός προγράμματος. Δεν θα τον πείραζε να παίξει λίγη ώρα με τα εγγόνια του, λίγο πριν τον μεσημεριανό ύπνο. Έτσι, όταν άνοιξε, το τελευταίο πράγμα που περίμενε να δει ήταν μερικές δεκάδες τηλεοπτικά συνεργεία, την ολυμπιακή επιτροπή της χώρας και ένα βάθρο με μία και μόνο θέση που είχαν τοποθετήσει ακριβώς στο σημείο που σκόπευε να μεταφυτέψει την Ελενίτσα του. Η αλήθεια ήταν ότι εκνευρίστηκε βλέποντας την αναστάτωση που είχαν προκαλέσει όλοι αυτοί που είχαν συγκεντρωθεί στη μικρή αυλή του σπιτιού του, και έτσι έχασε τις πρώτες φράσεις από τα λόγια του προέδρου της ολυμπιακής επιτροπής. Το μόνο που συγκράτησε ήταν μια πρόταση για τα ιδεώδη του αθλητισμού και την ευγενή άμιλλα, που του θύμισε αμυδρά κάποιες εκθέσεις που έγραφε όταν πήγαινε σχολείο.
Την στιγμή που ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί για όλή αυτή την φασαρία, μερικά δυνατά χέρια τον έπιασαν, του φόρεσαν μια γαλανόλευκη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος και τον μετέφεραν πάνω στο βάθρο που είχε στηθεί έξω από το σπίτι του. Δεκάδες φλας τον τύφλωσαν, καθώς σχολιαστές από όλες τις χώρες του κόσμου περιέγραφαν τη σκηνή στα μικρόφωνά τους. Ο Νεκτάριος συναισθάνθηκε το κρίσιμο της περίστασης και έτσι αποφάσισε να καταπιεί την αγανάκτησή του για το γεγονός, ότι η μελλοντική θέση της Ελενίτσας είχε μαγαριστεί με τόσο βέβηλο τρόπο, και να προσπαθήσει να συμμετάσχει στην ευφορία που ξεχείλιζε από κάθε πρόσωπο που έβλεπε.
Τα επόμενα λεπτά ήταν ένας καταιγισμός πληροφοριών, οπτικών και ακουστικών, που τον έφεραν στα όρια της αντοχής του. Ο πρόεδρος της επιτροπής είχε σταθεί μπροστά του εκφωνώντας έναν υπερβολικά επίσημο λόγο, που μάλλον απευθυνόταν στο έθνος, ενώ οι δημοσιογράφοι έδιναν ενθουσιώδεις ανταποκρίσεις και το πλήθος ζητωκραύγαζε. Ο Νεκτάριος προσπάθησε να βγάλει ένα νόημα από αυτά που άκουγε, κυρίως επειδή επιθυμούσε να μάθει πότε θα τελειώσει το μαρτύριό του, ώστε να μπορέσει να ασχοληθεί με την ησυχία του με τον κήπο του. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ ποια ήταν η αιτία για αυτήν τη βίαιη εισβολή στην προσωπική του ζωή. Ο λόγος του προέδρου, οι μεταδόσεις των δημοσιογράφων και τα σχόλια των θεατών σχημάτιζαν ένα ηχητικό κολάζ από το οποίο δεν καταλάβαινε τίποτε.

Το ολυμπιακό κίνημα είναι πια καθαρό και άμεμπτο. Οι νέες γενετικές τεχνικές, ανιχνεύουν το ντοπάρισμα ακόμα και αν κάποιος είχε πεθάνει πριν εκατό χρόνια. Ναι καλά, κάποιος χάκεψε τα αντι-ντόπινγκ αρχεία και τα έβγαλε όλα στη φόρα. Τα μετάλλια απονέμονται ξανά. Η επανεξέταση των αθλητών ξεκίνησε συμβολικά από την εκατοστή επέτειο των αγώνων. Μιλάμε, τους βρήκαν όλους ντοπαρισμένους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, το απόλυτο φιάσκο. Η Ολυμπιακή ιδέα ξαναζεί. Αναγκάστηκαν να πάνε στα τοπικά πρωταθλήματα, αλλά και εκεί όλοι χαπακώνονταν. Αυτός ο γεράκος είχε τον καλύτερο χρόνο από όσους βρέθηκαν καθαροί, όχι ότι ήταν και πολλοί. Τρίχες, τον διάλεξαν στην τύχη για να μας πουλήσουν τους νέους πρωταθλητές. Στο πρόσωπο του Νεκτάριου Κλείτσα βρίσκουμε μια νέα αρχή για τα ολυμπιακά ιδανικά. Υπήρχαν και καλύτεροι, αλλά έχουν πια πεθάνει. Σκέψου να έστηναν την τελετή πάνω από κανέναν τάφο. Σε ανακηρύσσω χρυσό Ολυμπιονίκη.

Ο Νεκτάριος ένοιωσε το δάφνινο στεφάνι να ακουμπά στο κεφάλι του και το χρυσό μετάλλιο να βαραίνει στο λαιμό του. Ο πρόεδρος τον χτύπησε στην πλάτη και του είπε: «Αυτό το μετάλλιο θα άλλαζε για πάντα τη ζωή σου. Λυπάμαι που το πήρες τόσο καθυστερημένα». Αν και ο Νεκτάριος είχε πάρει το χάπι του, δεν μπορούσε με τίποτε να θυμηθεί για ποιους αγώνες μιλούσαν όλοι γύρω του. Έκανε μια γενναία προσπάθεια να φέρει στο μυαλό του τον παλιό εαυτό του, αλλά εκείνος ο εικοσάχρονος νέος, που νόμιζε ότι θα ζήσει για πάντα, τού φαινόταν πια τόσο ξένος. Χαμογέλασε όταν θυμήθηκε ότι τότε είχε γνωρίσει στο Πανεπιστήμιο την Ελενίτσα του, αν και πέρασε πολύ καιρός μέχρι να της εξομολογηθεί τον έρωτά του, αλλά καμία άλλη πληροφορία δεν αναδύθηκε από το ήδη ταλαιπωρημένο μνημονικό του. Έδωσε μερικές απαντήσεις σε έναν καταιγισμό ερωτήσεων, κυρίως για την ηλικία του και την αθλητική του σταδιοδρομία. Αναγκάστηκε να επινοήσει ένα σωρό ψέματα, αφού κανένας από τους δημοσιογράφους δεν δεχόταν σαν απάντηση τη φράση «δεν θυμάμαι», αν και ο Νεκτάριος ανέφερε τουλάχιστον δέκα φορές τα προβλήματα μνήμης που αντιμετώπιζε. Έβγαλε και αρκετές φωτογραφίες δίπλα σε επίσημους, που τον αγκάλιαζαν σαν να τον ήξεραν από χρόνια, και τελικά αναγκάστηκε να προφασιστεί ένα λιποθυμικό επεισόδιο, ώστε να μπορέσει να διώξει όλον αυτόν τον συρφετό από τον αγαπημένο του κηπάκο.
Μόλις μπόρεσε να ανακτήσει τις δυνάμεις του, προχώρησε με τον αργό ρυθμό που του επέβαλαν τα ρευματικά του προς το μικρό δωμάτιο που περνούσε τις ώρες του διαβάζοντας, από τότε που έφυγε η Ελενίτσα. Άνοιξε το συρτάρι του μικρού κομοδίνου και έβαλε μέσα το χρυσό μετάλλιο, ανάμεσα στο κουτί με τις κορτιζόνες και το μικρό, ηλεκτρονικό πιεσόμετρο. Κάθισε στο γραφείο και κοίταξε τις φωτογραφίες στον τοίχο απέναντί του. Η Ελενίτσα του, ο Λάμπρος του, η Γεωργία του και τα εγγόνια του. Θυμήθηκε τα λόγια του προέδρου της επιτροπής την ώρα που αποχωρούσε. «Αυτό το μετάλλιο θα άλλαζε για πάντα τη ζωή σου». Ο Νεκτάριος, που ένοιωθε πια εξουθενωμένος, έσκυψε πάνω από τη γλάστρα και πλησίασε το πρόσωπό του στο λευκό άνθος. «Παρά τρίχα την γλιτώσαμε, Ελενίτσα μου», είπε και το μεθυστικό άρωμα της γαρδένιας τού έφερε στο νου πολύ περισσότερα πράγματα από όσα τα χάπια, που έπαιρνε τόσο τακτικά.

ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη εβδομάδα θα δούμε τις άκαρπες προσπάθειες δύο τεχνιτών να προσαρμοστούν σε έναν κόσμο που χρειάζεται «αλλαγή άκρου».

Saturday, December 19, 2009

Το δηλητήριο


Το σημερινό διήγημα έχει μια ενδιαφέρουσα πορεία. Γράφτηκε μέσα σε μία ώρα για ένα διαγωνισμό flash-fiction του sff.gr, και στη συνέχεια δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «9» που υπάρχει σαν ένθετο στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία». Πρόκειται για μια κλασσική δυστοπία της ΕΦ. Αν η τεχνολογία ξεφύγει από τα χέρια μας, μπορεί να βρεθούμε προ εκπλήξεων, όπως ο ήρωας αυτής της ιστορίας που αναζητεί τη σωτηρία του. Αλλά τι είδους σωτηρία μπορεί να σου προσφέρει……

Το Δηλητήριο


Ο Γκεόργκι άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε τη σκουριασμένη σκεπή και έβγαλε μια κραυγή απόγνωσης. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, είχε κοιμηθεί τόσο ήσυχος. Ούτε πόνοι στο στομάχι, ούτε εμετοί, ούτε κράμπες. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Το επώδυνο βουητό στα αυτιά του είχε εξαφανιστεί, η όρασή του δεν ήταν πια θολή και η δροσιά του πρωινού μούσκευε το δέρμα του χωρίς το γνώριμο τσούξιμο. Το σώμα του ξυπνούσε, μετά από μια μακρά περίοδο ταλαιπωρίας, και ρουφούσε οτιδήποτε μπορούσε να του προσφέρει ικανοποίηση. Κάτι είχε πάει πολύ στραβά. Δεν ήξερε πόσος χρόνος του έμενε, αλλά κρίνοντας από το ημίφως της χαραυγής μάλλον δεν είχε πάνω από μια ώρα. Πώς την έπαθε έτσι, σαν αρχάριος; Ήταν σίγουρος ότι είχε πάρει το δηλητήριό του το προηγούμενο βράδυ αλλά τώρα είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τον πήρε ο ύπνος και απλώς το ονειρεύτηκε.
Πετάχτηκε από το κρεβάτι με μια ασυνήθιστη σβελτάδα και ένοιωσε τους, μουδιασμένους για χρόνια μυς του, να ενεργοποιούνται με πρωτοφανή ταχύτητα. Ολόκληρος ο κόσμος είχε αλλάξει όψη, λες και κάποιος αφαίρεσε ένα παραμορφωτικό φίλτρο αποκαλύπτοντας πτυχές του, που ήταν εντελώς διαστρεβλωμένες. Προχώρησε ανάμεσα στα μουχλιασμένα, ξύλινα έπιπλα και έφτασε στο μισοσαπισμένο ράφι, που είχε ακουμπήσει το σακίδιό του. Άρπαξε τον ξεφτισμένο, πλαστικό σάκο και τον άδειασε γρήγορα πάνω στο πάτωμα. Η αλουμινιένια κασετίνα με τα φιαλίδια γυάλιζε επιδεικτικά, λες και τον κορόιδευε για την αμέλειά του. Την έπιασε και την άνοιξε. Ήταν άδεια. Την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς να κάνει τίποτα, ελπίζοντας πως θα ξυπνήσει από τον εφιάλτη του. Καθώς ο άνεμος δυνάμωνε μαζί με το τρίξιμο της ξεχαρβαλωμένης πόρτας του κοντέινερ, ο Γκεόργκι καταράστηκε με όσους τρόπους μπορούσε τον Χέρμαν. Ο πιστός του σύντροφος τον είχε εγκαταλείψει, μαζί με το πολύτιμο δηλητήριο. Τον είχε παρατήσει στη μέση του πουθενά, να περιμένει το φριχτό του τέλος. Ο Γκεόργκι ήξερε ότι στους πολέμους δεν υπήρχαν φίλοι και εχθροί. Είχε πιστέψει όμως ότι μπορούσε να βασιστεί στον Χέρμαν. Από τότε που είχαν μπει στο παιχνίδι τα πολεμικά αυτόματα, αν δεν είχες κάποιον να προχωρήσεις μαζί του, ήσουν από χέρι χαμένος. Να, όμως, που δεν τον είχε προδώσει ένα αυτόματο αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο είχαν περάσει μαζί τρία χρόνια στο μέτωπο.
Κοίταξε τα αντικείμενα που είχαν πέσει από το σακίδιο. Λίγη στερεά τροφή, ένα μπουκαλάκι νερό, το ιατρικό κίτ, ένα μαχαίρι εκστρατείας και το λέιζερ ρουβιδίου. Το μοναδικό όπλο που έλειωνε τόσο ανθρώπινους ιστούς όσο και μεταλλικά αυτόματα. Στην εκπαίδευση ο Γκεόργκι είχε παρακολουθήσει αξιωματικούς να το χρησιμοποιούν ακόμα και για να κάνουν εγχειρίσεις, επειδή, καθώς έκοβε, αποστείρωνε τις πληγές. Δεν είχε και πολλές επιλογές. Υπήρχαν διάφορες φήμες για τις ρυθμίσεις των αυτομάτων που είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο αλλά καμία δεν ήταν από αξιόπιστη πηγή. Ένας θόρυβος από κλαδιά που σπάνε τον έκανε να τιναχτεί απότομα. Ξανακοίταξε το λέιζερ με απόγνωση. Το έπιασε στo δεξί του χέρι, ρύθμισε την ένταση, σημάδεψε το αριστερό του πόδι και πίεσε τη σκανδάλη. ‘Ένας οξύς πόνος τον διαπέρασε και μόνο χάρη στην πολύχρονη εκπαίδευση του κατάφερε να κρατήσει το χέρι του σταθερό, μέχρι η πληγή να γίνει ικανοποιητικά μεγάλη. Άκουσε τον αέρα έξω από το κοντέινερ να κόβεται από τις προπέλες ενός έλικα και βιαστικά σημάδεψε το αριστερό του χέρι. Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένος αλλά ο πόνος δεν ήταν λιγότερος. Μόλις τελείωσε, πέταξε το λέιζερ όσο πιο μακριά γινόταν. Ο θόρυβος του έλικα γινόταν όλο και πιο δυνατός και ξαφνικά η πόρτα διαλύθηκε λες και κάποιος γίγαντας την ξεκόλλησε σαν παιχνιδάκι.
Στην είσοδο εμφανίστηκε ένα ιπτάμενο αυτόματο. Ο Γκεόργκι ένοιωθε τις φρέσκες πληγές του να τον καίνε σαν πυρωμένα σίδερα. Κοίταζε το αυτόματο, ελπίζοντας ότι δεν θα ασχοληθεί με έναν βαριά τραυματισμένο στρατιώτη. Όλοι ήξεραν ότι δεν αναγνώριζαν τους δηλητηριασμένους σαν απειλή. Ο ίδιος ο Γκεόργκι το είχε διαπιστώσει δεκάδες φορές, αλλά για τους τραυματισμένους, υπήρχαν μόνο θρύλοι. Το αυτόματο τον πλησίασε και έστρεψε έναν από τους πολυαισθητήρες προς το μέρος του. Μια μικρή προεξοχή μεγάλωσε και πλησίασε στα μάτια του. Ο Γκεόργκι προσευχήθηκε να ήταν σύντομο. Ο πόνος από τα τραύματά του συνέχιζε να τρυπάει το μυαλό του. Ένοιωσε την προεξοχή στο πρόσωπο του και λιποθύμησε.

Όταν συνήλθε είδε τον Χέρμαν να στέκεται από πάνω του, κρατώντας δυο επιδέσμους ανάπλασης. Έδεσε τα τραύματα του Γκεόργκι και ύστερα έβγαλε από την τσέπη του ένα φιαλίδιο με δηλητήριο. Το άνοιξε προσεκτικά, έγειρε το στόμιο πάνω από τα χείλη του Γκεόργκι και του έδωσε να πιει.
«Έλα, ηρέμησε», του είπε κρατώντας του το κεφάλι.
Ο Γκεόργκι δε μίλησε. Περίμενε υπομονετικά να δράσει το δηλητήριο. Για μια στιγμή αναπόλησε τον ήρεμο ύπνο, τις δροσοσταλίδες στο δέρμα του και το απαλό θρόισμα των φύλλων. Ύστερα, οι τοξίνες άρχισαν να τον επηρεάζουν. Ένοιωσε με ανακούφιση τα αυτιά του να βουίζουν, το στομάχι του να σφίγγεται και το δέρμα του να καίει. Μια καλύτερη μέρα ξεκινούσε.

ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα προσγειωθούμε πάλι στην καθημερινότητα όπου ένας συνηθισμένος άνθρωπος κερδίζει αναπάντεχα ένα ολυμπιακό «μετάλιο».

Saturday, December 12, 2009

Λήμματα

Χρησιμοποιώ αρκετά συχνά το λεξικό. Πολλές φορές, εκτός από τη λέξη που ψάχνω, διαβάζω και αρκετές άλλες, που συναντώ για πρώτη φορά. Φυσικά, τα λεξικά αλλάζουν για να συμπεριλάβουν τις εξελίξεις στη γλώσσα, αλλά και στον κόσμο. Κι ένα λεξικό του μέλλοντος, δεν μπορεί παρά να περιέχει μερικά απροσδόκητα…..


Λήμματα

ΞΎΛΟ: Υλικό που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για δομικούς και διακοσμητικούς σκοπούς μέχρι και τον εικοστό πρώτο αιώνα. Αργά αλλά σταθερά αντικαταστάθηκε από πολυμερή και συνθετικά υλικά μέχρι και τον εικοστό δεύτερο αιώνα, οπότε και εγκαταλείφθηκε πλήρως η χρήση του.

Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξα για τα καλά όταν το είδα εκεί, ανάμεσα στο σωρό με τα πλαστικά πολύχρωμα κουτιά, σαν κειμήλιο κάποιου εξωγήινου πολιτισμού που παράπεσε στο δικό μας πλανήτη. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου κάτι τέτοιο, και το πλησίασα πολύ αργά γεμάτος φόβο και αγωνία. Εντάξει, το παραδέχομαι, δεν το άγγιξα καθόλου αλλά τόλμησα να το κοιτάξω για πέντε λεπτά πριν φωνάξω τους συναδέλφους. Είχε μια σκούρα καφετιά απόχρωση, μικρές ρωγμές και έντονη διάβρωση που δε θύμιζαν σε τίποτα τα απολύτως λεία και ομοιόμορφα χρωματισμένα κουτιά που το περιτριγύριζαν. Ανέδιδε κι αυτήν την αρχικά ενοχλητική οσμή, που αργά αλλά σταθερά άλλαζε, μέχρι που στο τέλος της ημέρας, φεύγοντας από το γραφείο πέρασα κοντά από το ράφι που το είχαμε ακουμπήσει, μόνο και μόνο για να το μυρίσω. Ευτυχώς, η Μαρία, που δουλεύει στα ταμείο, είναι φανατική με την ιστορία και μόλις το είδε φώναξε δυνατά.
«Ένα ξύλινο κουτί».
Εννοείται ότι όλοι την κοιτάξαμε με απορία.
«Ξύλινο;», είπε κάποιος.
Η Μαρία σήκωσε τα χέρια της και μας κοίταξε, σαν να ήμασταν μικρά παιδιά.
«Δέντρα», είπε, αλλά εμείς συνεχίσαμε να την κοιτάζουμε χωρίς να μιλάμε.
«Αντλίες απορρόφησης διοξειδίου», προσπάθησε ξανά η Μαρία.
Τώρα μάλιστα. Κάθε γειτονιά είχε τη δική της αντλία. Μόνο που κανείς δεν καταλάβαινε τι σχέση είχαν με το αλλόκοτο κουτί που βρήκαμε στην αποθήκη του γραφείου.
«Πριν από εκατοντάδες χρόνια, η Γη ήταν γεμάτη ξύλινα δέντρα που έκαναν ακριβώς αυτήν τη δουλειά. Ρουφούσαν διοξείδιο και έβγαζαν οξυγόνο. Μη βλέπετε τώρα που υπάρχει παντού τσιμέντο».
«Νομίζω ότι είχα δει κάποια ξύλινα αντικείμενα στο αρχαιολογικό μουσείο, αλλά δεν είμαι σίγουρος» είπε ο Νίκος που ήταν γενικώς των μουσείων.
«Παιδιά, σε λίγο θα περάσει ο προϊστάμενος», τους είπα, «θα το κρύψω σ’ εκείνο το φοριαμό, πίσω από τα PVD, και αύριο στο διάλειμμα μπορούμε να το περιεργαστούμε».
Το έπιασα, όχι χωρίς κάποιο δισταγμό, και ανατρίχιασα στην αίσθηση της τραχιάς, γεμάτη μικρές προεξοχές, επιφάνειας. Το πήγα προσεκτικά στο ράφι αλλά, καθώς το άφηνα, άκουσα έναν μικρό συριστικό θόρυβο, σαν πλαστική εφημερίδα που σκίζεται. Το κουτί δεν ήταν εντελώς άδειο. Κάτι υπήρχε μέσα του, κάτι ελαφρύ που έκανε αυτόν τον παράξενο θόρυβο όταν μετακινούταν.

ΧΑΡΤΙ: Υλικό που είχε σαν πρώτη ύλη το ξύλο και οδηγήθηκε στη αχρηστία με τη σταδιακή εξαφάνιση των δασών, καθώς και με την εμφάνιση υλικών που είχαν πολύ καλύτερες ιδιότητες. Ήταν συνήθως λευκό, εύφλεκτο, διαβρωνόταν από το νερό και τα οξέα και είχε πολύ μικρή μηχανική αντοχή. Χρησιμοποιούταν κυρίως για την αποτύπωση του γραπτού λόγου, καθώς και σε συσκευασίες διαφόρων προϊόντων.

Δεν το ήθελα και τόσο πολύ, αλλά όταν είδα ότι ο Νίκος προσπαθούσε με ύπουλο τρόπο να μου φάει τη θέση που δικαιωματικά μου άνηκε, ενοχλήθηκα και τους δήλωσα ότι αυτός που έπρεπε να το ανοίξει, ήμουν εγώ που το είχα βρει. Κανείς δε διαφώνησε, παρά τους υπαινιγμούς του Νίκου ότι εγώ δεν ήξερα καν τι ήταν το ξύλο. Ενώ αυτός κάτι θυμόταν από τα μουσεία που σύχναζε. Σιγά το επίτευγμα. Άσε που δεν είμαι σίγουρος ότι λέει την αλήθεια ή απλώς προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους υπόλοιπους.
Τώρα όμως είμαι υποχρεωμένος να προχωρήσω. Δε νοιώθω και πολύ άνετα. Κανείς δεν έφυγε από το γραφείο για να πάει στο εστιατόριο. Έχουν σχηματίσει ένα ημικύκλιο που στο κέντρο του βρίσκομαι εγώ και το ράφι με το ξύλινο κουτί. Έχει ένα μεταλλικό, σκουριασμένο σύρτη που δείχνει έτοιμος να διαλυθεί. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα κάποια κλειδαριά, κάτι που να με εμποδίσει να συνεχίσω, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Απλώνω το χέρι μου, τραβάω το σύρτη, που αντιστέκεται για λίγο και μετά ανοίγει με έναν οξύ, ενοχλητικό θόρυβο. Πιάνω το σκέπασμα και το ανασηκώνω δισταχτικά. Δεν ακούω κανέναν να αναπνέει. Μέσα στο κουτί υπάρχει ένα κιτρινισμένο ρολό, δεμένο με μια πορτοκαλί κορδέλα. Τι μπορεί να είναι αυτό το κίτρινο υλικό που δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου;
«Μια κόλλα χαρτί!» αναφωνεί η Μαρία και με ένα σχεδόν κωμικό τρόπο όλα τα βλέμματα στρέφονται προς το μέρος της.
«Ε, μη μου πείτε ότι ούτε για το χαρτί έχετε ακούσει;»
«Νομίζω ότι είχα δει κάτι παρόμοιο στο μουσείο υλικών», λέει ο Νίκος, και αποφασίζω να του σημειώσω δύο πόντους δυσαρέσκειας στον ηλεκτρονικό πίνακα σχέσεων προσωπικού που είναι αναρτημένος στην είσοδο.
«Το χρησιμοποιούσαν παλιά για να γράφουν», εξηγεί η Μαρία.
«Να το ξετυλίξουμε», προτείνει κάποιος αλλά ακούγεται το κουδούνι που τερματίζει το διάλειμμα και όλοι τρέχουν στα πόστα τους. Κλείνω προσεκτικά το κουτί και παίρνω τη θέση μου πίσω από το γραφείο. Αύριο, θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα.

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ: Ο τερματισμός της ζωής κάποιου από τον ίδιο. Εξαλείφθηκε, μαζί με άλλες ψυχογενείς παθήσεις, μετά την ανακάλυψη των γενετικών θεραπειών, που επιδιόρθωναν τα ελαττωματικά γονίδια, σε συνδυασμό με τη χορήγηση ειδικών ορμονών στους έξη πρώτους μήνες της κύησης.

Δεν το κρύβω ότι σήμερα η παραγωγικότητά μου έπεσε κατακόρυφα. Ουσιαστικά όλη η μέρα ήταν μια ατελείωτη αναμονή της ώρας του διαλείμματος. Το χθεσινό βράδυ το πέρασα στο διαδίκτυο, ψάχνοντας λεξικά για να δω τι ήταν το ξύλο, τα δέντρα, το χαρτί και όλα αυτά τα πράγματα που κάποτε σήμαιναν κάτι για τους ανθρώπους, αλλά τώρα πια βρίσκονται στα μουσεία όπου τα θαυμάζουν τύποι σαν το Νίκο. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα ελαφρά και αναγκάστηκα να ρυθμίσω τη δόση σεροτονίνης στο τσιπάκι των νευροδιαβιβαστών. Σκέφτηκα τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα σε αυτό το άγριο περιβάλλον, χωρίς το ελεγχόμενο κλίμα, γεμάτο ασθένειες και ιούς, που έγραφαν πάνω σε κόλλες χαρτί και έκαιγαν ξύλα για να ζεσταθούν και εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον κόσμο που ζούμε.
Επιτέλους το κουδούνι του διαλείμματος. Σηκωνόμαστε όλοι μαζί, λες και είμαστε συνεννοημένοι, και περιτριγυρίζουμε το ξύλινο κουτί. Βλέπω την έκφραση δυσαρέσκειας του Νίκου και χαίρομαι διπλά. Σήμερα έκανα τη σωστή κίνηση. Προφασιζόμενος την άγνοιά μου πάνω σε θέματα ιστορίας, παραχώρησα την τιμητική θέση του ανθρώπου που θα ανοίξει το ρολό με το χαρτί στη Μαρία. Άλλωστε αν υπάρχει κάτι γραμμένο, είναι η μόνη που θα μπορέσει να το διαβάσει. Βέβαια, ενδόμυχα, ελπίζω να το εκτιμήσει και να υπογράψουμε ένα τριμηνιαίο συμβόλαιο συμβίωσης αλλά προς το παρόν έχω γίνει κι εγώ μέρος του κύκλου που κοιτάζει με δέος τη Μαρία την ώρα που λύνει την κορδέλα και ανοίγει το χάρτινο ρολό.
Τώρα που βλέπω πόσο εύθραυστο υλικό είναι το χαρτί, είμαι ακόμα πιο ευχαριστημένος με την απόφασή μου. Τα δικά μου χοντροδάχτυλα κατά πάσα πιθανότητα θα το κατέστρεφαν και τότε ποιος άντεχε τις λοιδορίες του Νίκου. Η αγωνία έχει ανέβει στο κατακόρυφο καθώς η Μαρία προσπαθεί να διαβάσει το κείμενο που είναι γραμμένο αλλά δυσκολεύεται πολύ. Τελικά, γυρίζει προς το μέρος μας και μας λέει με σιγανή φωνή.
«Δεν μπορώ να ζήσω άλλο χωρίς εσένα. Θα μείνεις για πάντα η μοναδική μου αγάπη».
Για λίγο επικρατεί ησυχία, κανένας δεν μιλάει. Ύστερα, σαν μια μικρή χορωδία, σηκώνουμε τα κεφάλια μας, κοιτάζουμε τη Μαρία και σχεδόν ταυτόχρονα λέμε:
«Αγάπη;», αλλά το βλέπουμε στα απορημένα μάτια της ότι αυτήν τη λέξη δεν μπορεί να μας την εξηγήσει. Δεν πειράζει. Θα ψάξω το βράδυ στο λεξικό και θα μάθω τι ήταν.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη εβδομάδα θα συναντήσουμε έναν απελπισμένο άνθρωπο, που προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει «το δηλητήριο».

Saturday, December 5, 2009

Χάρτινη Επέτειος


Σχέσεις. Μερικοί πιστεύουν ότι είναι αληθινές μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια. Άλλοι, πάλι, ισχυρίζονται ότι κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν κρυφά. Ακόμα, και από τον ίδιο τον εαυτό μας. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, θυμηθείτε ότι τα δώρα πολλές φορές περιέχουν εκπλήξεις. Ειδικά, όταν αυτά δίνονται τη μέρα που έχει έρθει η…..


ΧΑΡΤΙΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Αγαπητέ αναγνώστη,
Σύμφωνα με το νόμο 1287/2010 είμαστε υποχρεωμένοι να σε ενημερώσουμε ότι μόνο δεκαπέντε γραμμές αυτής της σελίδας είναι τυπωμένες. Το εγκεφαλοτροπικό χαρτί που κρατάς αυτήν τη στιγμή στα χέρια σου είναι ικανό να ανιχνεύει τα ασθενή ηλεκτρομαγνητικά κύματα που εκπέμπει το μυαλό σου και με τη βοήθεια ειδικών αλγορίθμων να αποτυπώνει τις σκέψεις σου σαν γραπτό λόγο. Αυτή η πρωτοποριακή τεχνολογία αναπτύχθηκε πρόσφατα από την εταιρία μας και είναι κάτι παραπάνω από μια απλή καταγραφή συλλογισμών, αφού παρέχει τη δυνατότητα σε όλους να διαπιστώσουν ποια είναι η πιο μύχια επιθυμία τους. Οι εργαστηριακές μελέτες έδειξαν ότι το ηλεκτρομαγνητικό της αποτύπωμα είναι τόσο ισχυρό, που πολύ σύντομα υπερκαλύπτει όλες τις δευτερεύουσες σκέψεις και εμφανίζεται συστηματικά στο τέλος της σελίδας. Αυτή η θαυμαστή ιδιότητα του υλικού μετατράπηκε σε ένα υπέροχο προϊόν από την εταιρεία μας, ένα προϊόν που κρατάς στα χέρια σου και αποτελεί πλέον το 20% των δώρων που αφορούν επετείους, Έτσι, αργά ή γρήγορα, κι εσύ θα δεις τυπωμένο αυτό που πραγματικά θέλεις στη ζωή σου. Το πρόσωπο που θα έδινες τα πάντα για να έχεις.
Ώστε αυτό ήταν; Κι εγώ που νόμιζα ότι είχε σχέση με τα χρόνια της επετείου. Κάπως τις χωρίζουν σε ξύλινες, ασημένιες, χρυσές. Αυτή, έλεγα, θα ήταν η χάρτινη. Τελικά, έκανα λάθος. Άραγε, τώρα πράγματι βλέπω τις σκέψεις μου να τυπώνονται ή είναι κάποιο χαζό αστείο; Να δεις που θα έχει γράψει το όνομα της στο τέλος και θα με κοροϊδεύει όλη την υπόλοιπη μέρα. Αν όμως είναι αλήθεια; Αυτή η κόλλα φαινόταν μισογραμμένη όταν την πήρα στα χέρια μου αλλά δεν είμαι κι απόλυτα σίγουρος. Μήπως είναι ένα συνηθισμένο χαρτί χωρίς καμία από τις ιδιότητες που διαφημίζει; Έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι. Θα το διαβάσω όλο και θα καταλάβω. Για μια στιγμή όμως. Αν κάτι πάει στραβά; Αν η τελευταία λέξη δεν είναι η σωστή; Όχι ότι δεν την αγαπάω αλλά…Με δοκιμάζει. Μια δοκιμασία πίστης στην οποία δεν μπορώ να πω ψέματα, ούτε και να την αποφύγω. Ίσως να τα καταφέρω, αν συγκεντρωθώ απόλυτα στο πρόσωπο της, σε αυτήν που πρέπει να γραφεί το όνομά της. Τίποτα. Τα γράμματα εξακολουθούν να εμφανίζονται μπροστά μου και σχηματίζουν φράσεις που με προδίδουν. Το χαρτί τυπώνει αμείλικτα τις σκέψεις μου οδηγούμενο, όπως λέει, προς τον πυρήνα της ζωής μου. Θεέ μου, τώρα το κατάλαβα, θα τα διαβάσει όλα. Παγίδα. Αυτό είναι. Μια καλοστημένη παγίδα από την οποία είναι αδύνατο να ξεφύγω. Εκείνη περιμένει στο διπλανό δωμάτιο και από στιγμή σε στιγμή θα έρθει εδώ, ανυπομονώντας να διαβάσει την τελευταία λέξη× τη βαθύτερη επιθυμία της ζωής μου που αναδύεται μέσα από την υποκρισία και τις υπεκφυγές μου. Ποιος μπορεί να το αντέξει αυτό; Οι γραμμές εξαντλούνται, η σελίδα γεμίζει και φτάνει προς το τέλος της. H λέξη έχει ήδη σχηματιστεί στο μυαλό μου. Ακούω το πόμολο που γυρίζει. Δεν έχω άλλη επιλογή. Σηκώνω το βλέμμα μου. Εκείνη στέκεται στην πόρτα, με κοιτάζει γεμάτη αγωνία και είμαι πια σίγουρος ότι ο ήχος αυτής της σελίδας που σκίζεται είναι ίδιος με αυτόν μιας καρδιάς που ραγίζει.
ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα δούμε ένα λεξικό του μέλλοντος. Και μερικά ενδιαφέροντα «Λήμματα».

Saturday, November 28, 2009

Η Μετακόμιση

Επίπλα, βιβλία, ρούχα, οικοσκευές. Όλα αυτά που θεωρούμε απαραίτητα στη ζωή μας, μπορεί να γίνουν εύκολα βαρίδια που προτιμούμε να ξεφορτωθούμε. Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό τι αφήνεις πίσω σου, παρά τι παίρνεις μαζί σου. Γι' αυτό σκεφτείτε λίγο περισσότερο τις επιλογές σας, όταν χρειαστεί να κάνετε την επόμενη……



Μετακόμιση


Όταν έμαθα την ημέρα της συντέλειας του κόσμου, ξαφνικά απέκτησα μερικές παράξενες εμμονές. Μάλλον, έπαθα κάτι σαν το άσπρισμα των μαλλιών μετά από ένα αναπάντεχο σοκ. Mου έγιναν απολύτως απαραίτητα ο έναστρος ουρανός, το τσάι με άρωμα φράουλας, τα λεία βότσαλα και η κασέτα με τα best των REM. Δεν ήταν ότι μου έλειπαν τα τραγούδια τους. Τα είχα όλα καμιά δεκαριά φορές, συμπιεσμένα σε τρία διαφορετικά φορμάτ και αποθηκευμένα σε κάθε δυνατό ηλεκτρονικό μέσο. Προσπάθησα να τα ακούσω από εκεί, αλλά μάταια. Κάτι μέσα μου έμενε ανικανοποίητο, ένας μικρός κόκκος άμμου στο μάτι που, αν δεν τον βγάλεις, κινδυνεύεις να τρελαθείς.

Έπρεπε να επιστρέψω στο προηγούμενο σπίτι μου για να βρω τις παρατημένες κασέτες. Πριν δυο μήνες είχα μετακομίσει για τέταρτη φορά μέσα σε δύο χρόνια. Είχα μετακινηθεί προς την εξοχή, αλλά δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Τα βράδια άκουγα γαβγίσματα αντί για κορναρίσματα, οι Φιλιπινέζες στην παιδική χαρά δεν ήταν μαμάδες αλλά νταντάδες, ο γείτονας δεν πετούσε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, αλλά άδειαζε τα λάδια των τριών αυτοκινήτων του στο διπλανό οικόπεδο, επειδή βαριόταν να περπατήσει μέχρι το δοχείο ανακύκλωσης.

Ευτυχώς το διαμέρισμα που έμενα δεν νοικιάστηκε, από τότε που το άφησα, και βρήκα εύκολα τις κασέτες, που είχα κάποτε κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Νόμιζα ότι δεν θα τις χρειαζόμουν ποτέ ξανά και τις είχα αφήσει μέσα στη ντουλάπα του υπνοδωματίου, μαζί με ένα σπασμένο λαμπατέρ, κάτι παλιομοδίτικα ρούχα και ένα σωρό ντοσιέ με σημειώσεις από το πανεπιστήμιο. Οι μετακομίσεις είναι κουραστικές, αλλά σε βοηθούν να αποφασίσεις τι είναι πραγματικά άχρηστο, ώστε να μην το κουβαλάς μαζί σου. Να, όμως, που έκανα λάθος.

Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη. Προφανώς οι κασέτες ήταν άχρηστες. Το πρόβλημα ήμουν εγώ με τις εμμονές μου. Δεν πρέπει, όμως, να είστε πολύ αυστηροί μαζί μου. Όπως και να το κάνεις, είναι ελαφρώς σοκαριστικό να ξέρεις την ημέρα που θα καταστραφεί ο κόσμος. Όχι, ότι με πίστεψε κανείς. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι ο Αρμαγεδδών είχε ήδη έρθει πέντε-έξι φορές πιο πριν, αλλά κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Ξεκίνησε με το 1999, συνέχισε με το 2000 και το 2002, άλλη μια συντέλεια το 2012, πέρασε και η δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου, το 2022, αλλά μάταια περίμεναν όλοι το μοιραίο. Δεν ξέρω γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν πιο εύπιστοι. Φυσικά, κι εγώ ήμουν άτυχος στην ημερομηνία. Πώς μπορούσα να αντιπαρατεθώ με την τρίτη μέρα, του τρίτου μήνα, του 2033; Εξέτασα τη δική μου πρόβλεψη από όλες τις μεριές, έψαξα κάθε δυνατό αριθμητικό συνδυασμό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν ένας ταπεινός αριθμός, χωρίς κανένα ίχνος κρυφής απειλής μέσα της.

Ίσως πάλι να φταίει ο τρόπος που το έμαθα. Δεν βρήκα την ημερομηνία καταχωνιασμένη σε κάποιο απαγορευμένο βιβλίο, ούτε μου αποκαλύφθηκε μέσω ουράνιων όντων, ούτε ήταν σκαλισμένη στον τοίχο ενός ναού για εκλεκτούς. Έπεσα τυχαία πάνω της σε ένα αυτοσχέδιο πείραμα αστρονομίας. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα τηλεσκόπιο, ένα μικρό τριγωνικό πρίσμα, ένας κρύσταλλος χαλαζία και ένας πολωτής φωτός, αρκεί να τα έβαζες με τη σωστή σειρά να κοιτάζουν τον ουρανό. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πείσω κανέναν. Ούτε καν τον νέο μου γείτονα, που χρησιμοποιούσε τις εκάστοτε εσχατολογικές προβλέψεις σαν αφορμή για να πετάει τα καμένα λάδια χωρίς περιττό κόπο. «Έλα, μωρέ, εδώ σε πέντε χρόνια θα καταστραφούμε και εσένα σε νοιάζει ο υδροφόρος ορίζοντας;». «Σε ένα εξάμηνο θα γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη και χολοσκάς για τα δέντρα;» ήταν οι πιο συνηθισμένες δικαιολογίες του. Έτσι απόμεινα μόνος να περιμένω την ημέρα της συντέλειας.

Όταν, λοιπόν, έφτασε η επίμαχη ημερομηνία, εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι, με ένα φλιτζάνι τσάι με άρωμα φράουλας στο χέρι, ακούγοντας την κασέτα των REM. Ο γείτονας επέστρεφε από το διπλανό οικόπεδο, κρατώντας ένα άδειο μπιτόνι. Δεν μου μίλησε, αλλά έκανε μια γκριμάτσα ειρωνείας και έδειξε τον ήλιο που είχε ανατείλει μεγαλοπρεπώς πάνω από το κοντινό βουνό. Συνήθως δεν αντιδρώ σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά εκείνη τη μέρα ήμουν εκνευρισμένος γιατί το κασετόφωνο είχε μασήσει την κασέτα δύο συνεχόμενες φορές. Έτσι, δεν άντεξα και κούνησα προειδοποιητικά το δάχτυλο προς το μπιτόνι του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι όταν έρθει το τέλος του κόσμου θα καταστραφεί η Γη και όλο το υπόλοιπο σύμπαν θα έμενε όπως ήταν. Δυστυχώς, ο γείτονας μου, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της γης, έμαθαν κάπως απότομα ότι έκαναν λάθος. Όλοι είδαμε με δέος τις εικόνες από την Αυστραλία στην τηλεόραση, αλλά μετά από δέκα ώρες διαπιστώσαμε και μόνοι μας πόσο άδειος δείχνει ο ουρανός χωρίς κανένα αστέρι. Ένα απόλυτα μαύρο στερέωμα είναι ότι πιο μεγαλειώδες και θλιβερό μπορεί να αντικρίσει ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχασαν τα λογικά τους εκείνο το βράδυ.

Ο γείτονάς μου δεν μου ξαναμίλησε. Ίσως τσαντίστηκε που είχα δίκιο. Ούτε κανένας επιστήμονας ήρθε να μου ζητήσει συγνώμη. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι. Προσπαθούν να εξηγήσουν τι έγινε, πώς εξαφανίστηκε ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε μια ημέρα. Μάλλον δεν μετακομίζουν τόσο συχνά όσο εγώ και γι΄ αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Εγώ, πάλι, δεν γλίτωσα από τις εμμονές μου. Πίνω τσάι με άρωμα φράουλα, έχω συνεχώς δυο βότσαλα στα χέρια μου και το κασετόφωνο παίζει μόνιμα τους REM. Για τον έναστρο ουρανό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο γείτονας μου απέκτησε και αυτός μια σταθερή συνήθεια. Μαζεύει πολύ προσεκτικά τα λάδια των αυτοκινήτων του, χωρίς να χάσει ούτε σταγόνα, και ύστερα αδειάζει το μπιτόνι στο δοχείο της ανακύκλωσης.

Κάθε βράδυ βγαίνω στο μπαλκόνι μου και στρέφω το βλέμμα μου προς το απέραντο μαύρο τίποτα που μας σκεπάζει. Οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί. Θέλω να τους εξηγήσω, αλλά δεν τολμώ. Ίσως να προσπαθούσα, αν έβλεπα μερικά ακόμα αστέρια. Αν ήξερα ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς που δεν τα κατάφεραν, που έμειναν πεταμένοι στην ντουλάπα μαζί μας, όταν το σύμπαν μετακόμισε. Όμως, και πάλι δεν χάνω τις ελπίδες μου. Μπορεί το σύμπαν να έχεις τις δικές του εμμονές. Μπορεί κάποια στιγμή να νοσταλγήσει εκείνον το μικρό γαλάζιο πλανήτη με τους παράξενους κατοίκους, έστω και σαν μια χιλιομασημένη κασέτα, και να επιστρέψει για να τον πάρει μαζί του. Και αυτό είναι ένα θέαμα που δεν θα ήθελα με τίποτε να χάσω.


ΤΕΛΟΣ



Την επόμενη Κυριακή θα μάθετε αν σας αρέσουν οι εκπλήξεις. Ειδικά όταν αυτές αφορούν την «Χάρτινη Επέτειο».

Sunday, November 22, 2009

Ένας κόσμος στα μέτρα μας

Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι ζούμε σε ένα σύμπαν πλασμένο για εμάς. Δυστυχώς, αν ανοίξουμε οποιοδήποτε βιβλίο αστρονομίας ή θεωρητικής φυσικής θα διαπιστώσουμε ότι κάνουμε μεγάλο λάθος. Big bang, Μαύρες τρύπες, κβάζαρ, κυματοσωματίδια και ένα σωρό άλλα παράξενα πράγματα βρίσκονται παντού γύρω μας και εμείς πρέπει να ζήσουμε μαζί τους. Για ποιο λόγο υπάρχουν όλα αυτά; Τι άλλο θα ανακαλύψουμε ακόμα; Γιατί να μην έχουμε κάτι πιο κατάλληλο για το ανθρώπινο είδος;



Ένας Κόσμος στα μέτρα μας


Ο νέος διευθυντής του project cosmos κοίταξε περίλυπος την αναφορά του υποδιευθυντή.
«Λοιπόν σε ακούω. Ποιες ήταν οι προδιαγραφές αυτή τη φορά;», του είπε.
«Ξεκινήσαμε με μια μεγάλη έκρηξη, που να δημιουργεί χωροχρόνο», ψέλλισε ο υποδιευθυντής.
«Όχι κι άσχημα».
«Και βάλαμε σταθερή ταχύτητα στο φως».
«Αυτό νομίζω ότι το έχουν ξανακάνει», είπε κάπως αυστηρά ο διευθυντής
«Σταθερή ταχύτητα αλλά πότε να μοιάζει με κύμα και πότε με σωματίδιο».
«Χμ. Αυτό πρέπει να τους μπέρδεψε για τα καλά».
«Στην πραγματικότητα κάναμε τα πάντα έτσι».
«Δηλαδή;»
«Τα πάντα είναι κυματοσωματίδια».
«Κάπως υπερβολικό το βρίσκω».
«Ο προηγούμενος διευθυντής ήταν αρκετά απαιτητικός».
«Ναι και είδαμε την προκοπή του. Όλα κυματοσωματίδια, λοιπόν. Τίποτε άλλο;»
«Μαύρες τρύπες».
«Συνηθισμένο».
«Περιστρεφόμενες».
«Τίποτα καινούριο;».
«Με χωροχρονική ανωμαλία στο κέντρο τους».
«Τελικά δεν είστε και για πέταμα.»
«Η οποία προκαλεί διαστολή του χρόνου και συστολή του μήκους».
«Για όνομα του Θεού. Τι πίνετε πριν ξεκινήσετε τις συσκέψεις;»
Ο υποδιευθυντής δε μίλησε. Ίσως τελικά κατόρθωνε να διασώσει τη θέση του. Η δυνατή φωνή του διευθυντή τον έκανε να πεταχτεί από τη θέση του.
«Νεφελίμ, κούφιοι πλανήτες και το ηλεκτρόνιο του σατανά. Τι μαλακίες είναι αυτές; Πως πέρασαν από τα κεντρικά;».
«Βασικά, ήσαστε στο κομμάτι των προτάσεων που απορρίφθηκαν».
«Πάλι καλά. Ελπίζω να απολύθηκε ο υπεύθυνος»
«Την επόμενη μέρα ήταν ήδη σπίτι του. Τώρα, σταδιοδρομεί ως βιβλιοπώλης».
Ο διευθυντής συνέχισε να ξεφυλλίζει την αναφορά.
«Να κάτι ενδιαφέρον. Εικοσιμία διαστάσεις», είπε ενθουσιασμένος.
«Αν κοιτάξετε παρακάτω θα δείτε ότι τις τυλίξαμε τη μία μέσα στην άλλη».
«Τελικά μπορείτε να γίνετε πραγματικά σαδιστές, αν σας αφήσουν. Απορώ με όλα αυτά πως είμαστε δεύτεροι στο διαγωνισμό! Δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί τόσο παράξενο σύμπαν. Κανονικά έπρεπε να προηγούμαστε με διαφορά».
«Ξέρετε, ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Ο φάκελός μας διέρρευσε. Οι αντίπαλοι μάς αντέγραψαν αλλά πρόσθεσαν και ένα ακαταμάχητο στοιχείο;»
«Δηλαδή;»
Ο υποδιευθυντής χαμήλωσε τη φωνή του.
«Ανθρώπους», είπε και κοίταξε καχύποπτα γύρω του.
«Ανθρώπους; Μα, νόμιζα ότι αυτό απαγορευόταν;»
«Ανακάλυψαν ένα παραθυράκι στους κανονισμούς. Γι’ αυτό απολύθηκε και ο προκάτοχός σας που δεν το είχε εντοπίσει».
«Και τι έγινε;»
«Ξέρετε πως είναι με τους ανθρώπους. Περπάτησαν με τα δύο άκρα, κυνήγησαν ολόκληρα κοπάδια από μαμούθ, εξαφάνισαν περίπου 3.000.000 είδη ζωής, λάτρεψαν τον ήλιο τους, τα ζώα και ένα σωρό παράξενα πράγματα, άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους, καταβρόχθισαν τους φυσικούς πόρους και τώρα ετοιμάζονται να δημιουργήσουν μια μικρή μαύρη τρύπα πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη τους».
«Είμαστε χαμένοι. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει ένα σύμπαν με ανθρώπους. Γι’ αυτό και τους είχαν αποκλείσει από το διαγωνισμό παράξενων κόσμων».
«Ίσως υπάρχει μια μικρή ελπίδα», τόλμησε να προτείνει ο υποδιευθυντής,
«Τι εννοείς; Λέγε και δεν πρόκειται να χάσεις».
«Εκείνο το παραθυράκι που λέγαμε. Μετά την απόλυση του προκάτοχού σας, το έψαξα εξονυχιστικά. Πράγματι, επιτρέπονται οι άνθρωποι αλλά…»
«Αλλά;»
«Μόνο αν είναι κοινόχρηστοι!»
«Δηλαδή, μπορούμε να τους πάρουμε…»
«… και να τους μεταφέρουμε στη δική μας δημιουργία».
«Τέλεια. Εγκρίνω και ξεκινάμε αμέσως. Θέλω όλους τους ανθρώπους στο δικό μας σύμπαν μέσα σε πέντε μεγαβδομάδες».
«Αλλά ο μόνος κατάλληλος πλανήτης στο σύμπαν μας έχει τρεις ήλιους και βρίσκεται ακόμα στην εποχή των δεινοσαύρων. Μήπως δυσκολευτούν να προσαρμοστούν;»
«Μου φαίνεται ότι ξέχασες ότι μιλάμε για τους ανθρώπους», είπε ο υποδιευθυντής και ξέσπασαν και οι δυο σε γέλια.


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή, για όσους σκέφτονται να αλλάξουν σπίτι, θα δούμε τι απρόσμενα προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει "Η Μετακόμιση".

Saturday, November 14, 2009

Το κουτί του Schroedinger

Το σημερινό διήγημα γράφτηκε για το 3ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στην Ερμούπολη. Μπροστά στους ακροατές υπήρχε ένα μαύρο, γυαλιστερό αντικείμενο που πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για κράνος μοτοσυκλέτας. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που έβλεπαν ήταν ένα σπάνιο εύρημα. Όπως θα μάθαιναν σύντομα, ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που αντίκρυζαν…..


Το κουτί του Shroedinger

«Τελικά το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι κρίσιμο αλλά απλό. Ζωή ή θάνατος; Το ανοίγουμε ή το αφήνουμε ανέπαφο;
Καταλαβαίνω απόλυτα τη σύγχυσή σας. Ίσως θα θέλατε να έχετε περισσότερες πληροφορίες πριν αποφασίσετε αλλά δυστυχώς το μόνο που μπορώ να σας προσφέρω είναι αυτό που βλέπετε. Έναν μαύρο κύβο, από κάποιο άγνωστο κράμα υλικών, με το χαριτωμένο όνομα: το κουτί του Shroedinger.
Όχι αγαπητέ μου, δε λέγεται Shroedinger ο ιδιοκτήτης του, αλλά είναι δικαιολογημένη η άγνοιά σας. Δεν είστε φυσικός, άλλωστε. Η ονομασία αποτελεί φόρο τιμής στον άνθρωπο που το επινόησε, πριν από ένα αιώνα περίπου.
Στην πρωτότυπη μορφή του περιέχει μια γάτα κι ένα ραδιενεργό στοιχείο. Αν το στοιχείο διασπαστεί η γάτα πεθαίνει, αν όχι τότε επιβιώνει. Φυσικά για ν’ αποφασίσετε δε χρειάζεται να καταλάβετε την επιστημονική του θεμελίωση αλλά θα πρέπει να αποδεχτείτε το συμπέρασμα των φυσικών το οποίο συγκρούεται μετωπικά με την κοινή λογική.
Σύμφωνα με τους φυσικούς, αυτό το σύστημα, λόγω του ραδιενεργού στοιχείου, εξουσιάζεται από τους νόμους της κβαντικής. Έτσι, η γάτα δεν είναι ούτε ζωντανή ούτε νεκρή αλλά παραμένει σε μια νεκροζώντανη κατάσταση μέχρι κάποιος ν’ ανοίξει το κουτί. Τότε, και μόνο τότε, πεθαίνει ή επιβιώνει.
Προσοχή. Δε διαπιστώνουμε απλώς αν το στοιχείο διασπάστηκε. Όλα συμβαίνουν τη στιγμή που σηκώνουμε το καπάκι και παρατηρούμε τη γάτα. Εμείς είμαστε που τη σκοτώνουμε ή τη λυτρώνουμε. Αν κανείς συνειδητός παρατηρητής δεν κοιτάξει μέσα στο κουτί τότε η ψιψίνα μας θα παραμείνει για πάντα σ’ αυτήν την υβριδική κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου.
Επειδή ακούω κάποια μουρμουρητά αμφισβήτησης, θα παρακαλέσω όποιον δεν έχει πειστεί ακόμα να κλείσει το κινητό του και το φορητό του υπολογιστή και να τα πετάξει στα σκουπίδια. Καλώς ή κακώς όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές λειτουργούν ακριβώς επειδή όσα περιέγραψα ισχύουν μέχρι τελευταίας κεραίας.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το παράξενο αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά σας; Αυτό το κουτί βρέθηκε σ’ έναν ερημικό πλανήτη, μαζί με το σχέδιο κατασκευής του. Δεν γνωρίζουμε ποιος το έφτιαξε και γιατί. Από το σχέδιο προκύπτει ότι περιέχει ένα ραδιενεργό στοιχείο. ΌχιΧ δεν περιέχει γάτα. Μέσα του, όμως, βρίσκεται δίχως αμφιβολία κάποια εξωγήινη οντότητα παγιδευμένη αιώνια σε μια υπέρθεση ζωής και θανάτου.
Πρέπει να σας επισημάνω ότι είναι η πρώτη εξωγήινη μορφή ζωής που συναντούμε. Αν ανοίξουμε το κουτί διακινδυνεύουμε μια πιθανότητα 50% να την σκοτώσουμε. Αν πάλι αποφασίσουμε να παραμείνει ως έχει τότε αποκλείουμε κάθε δυνατότητα να τη συναντήσουμε.
Επανέρχομαι, λοιπόν, στο ερώτημα. Ναι ή όχι; Το ανοίγουμε ή μένει για πάντα κλειστό; Ζωή ή θάνατος; Έφτασε η στιγμή για να ψηφίσετε. Παρακαλώ να σηκώσουν το χέρι τους όσοι θέλουν να ανοίξει το κουτί…
Πολύ ωραία λοιπόν!»


Έχω πολλά ονόματα. Θεός, φύση, κόσμος, αρμονία. Φτιάχνω σύμπαντα, ήλιους, ζωή, νοημοσύνη. Έχω κι άλλα ονόματα. Σατανάς, δαίμονας, θανατικό, μοίρα. Φέρνω πολέμους, καταστροφές, δυστυχία, οδύνη. Είμαι η ισορροπία του κόσμου, η αρχή και το τέλος του. Είμαι, ταυτόχρονα, το απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό. Η κόλαση κι ο παράδεισος. Η ζωή κι ο θάνατος. Αλλά το κουτί μου ανοίγει και δεν μπορώ να είμαι πια και τα δύο.

ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή, ένα διήγημα για όσους βαρέθηκαν την καθημερινότητα. Θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε «έναν κόσμο στα μέτρα σας»

Saturday, November 7, 2009

Ο φίλος μου, ο Μπρην, δεν είναι Παναθηναϊκός

Αφού άρχισα με το πρώτο πολύ μικρό διήγημα που έγραψα, ας συνεχίσω με το πιο πρόσφατο. Διαβάστηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ ΕΦ στην Ερμούπολη. Οι περισσότεροι γονείς προσπαθούν να ικανοποιήσουν την περιέργεια των παιδιών τους. Όμως, υπάρχουν στιγμές που θεωρούν ότι μερικά πράγματα είναι σημαντικότερα από τις ερωτήσεις τους. Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που ο γιός σας θα σας πει ότι…


Ο φίλος μου, ο Μπρην, δεν είναι Παναθηναϊκός

«Μπαμπά, τι χρώμα έχει η Γη από μακριά;»
«Δεν ξέρω, Γιαννάκη».
«Είναι γαλάζια;»
«Δεν ξέρω σου είπα».
«Ο Μπρην λέει ότι είναι γαλάζια».
«Μπρην; Ποιος είναι αυτός;»
«Ο νέος μου φίλος. Ο Βαρδούκ μάς βαρέθηκε και γύρισε πίσω στο δάσος με τα ξωτικά».
«Κατάλαβα… Τι να πω, μπορεί να είναι και γαλάζια, αν και δε νομίζω. Που χάθηκε πάλι το τηλεκοντρόλ;»
………….
«Μπαμπά».
«Λέγε Γιαννάκη».
«Γιατί εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι;»
«Ξέρω γω, ρώτα τη δασκάλα σου».
«Ο φίλος μου ο Μπρην λέει ότι φταίει που έσβησε για λίγο ο ήλιος».
«Να πεις στο φίλο σου ότι ο ήλιος δε σβήνει ποτέ. Μα που στην ευχή είναι το τηλεκοντρόλ;»
……………
«Μπαμπά, πόσα είναι τα αστέρια;»
«Που θες να ξέρω Γιαννάκη;»
«Ο φίλος μου ο Μπρην ξέρει».
«Ήμουν σίγουρος. Μήπως τα έχει μετρήσει κιόλας;»
«Όχι, αλλά έχει ένα μικρό κυβάκι που είναι γεμάτο με όλα τα αστέρια του κόσμου».
«Γυναίκααααα! Δεν σου είπα να μην αφήνεις το μικρό να βλέπει τηλεόραση το βράδυ;»
«Ο Μπρην πατάει ένα κουμπί και βγάζει όποιο αστέρι θέλει από το κυβάκι».
«Α, νάτο το τηλεκοντρόλ. Κάτσε μικρέ, να δούμε τον αγώνα μαζί».
«Χθες μου έδειξε το δικό του αστέρι και τον πλανήτη του».
«Α ναι; Και είναι γαλάζιος;»
«Όχι. Ο δικός του πλανήτης είναι πράσινος».
«Παναθηναϊκάρα ο Μπρην, ε; Breen the green».
«Δε νομίζω ότι είναι Παναθηναϊκός».
«Έχει γούστο να έμπλεξες με κανένα γαύρο. Όπα, άρχισε το ματς. Έλα ρε, τριφυλλάρα».
………………………………………
«Μπαμπά»
«…»
«Μπαμπααααά».
«Ναι».
«Ο Μπρην λέει…»
«Να σου πω κάτι Γιαννάκη; Φέρε μια μέρα τον Μπρην στο σπίτι για να τα πει και σε μας, αλλά άσε με να δω τον αγώνα τώρα».
«Δεν γίνεται. Θα φύγουν σήμερα».
«Ποιοι θα φύγουν;»
«Ο Μπρην και οι άλλοι. Είναι πάρα πολλοί και έχουν έρθει με κάτι μεγάαααλα διαστημόπλοια».
«Α ναι; Και γιατί δεν το είπαν στις ειδήσεις;»
«Τα έχουν παρκάρει από την άλλη μεριά του ήλιου και γι’ αυτό δεν τα βλέπουμε».
«Να πάρει. Τι στραβοκλωτσιά ήταν αυτή!»
«Τώρα ρουφάνε την ενέργεια του ήλιου για να μπορέσουν να γυρίσουν στο δικό τους αστέρι».
«Μα τι σφυρίζει το κοράκι. Ά ρε ξύλο που του χρειάζεται».
«Και μετά ο ήλιος θα σβήσει και εσείς θα εξαφανιστείτε όπως οι δεινόσαυροι».
«Τι δεινόσαυρος. Χελωνόσαυρος δε λες καλύτερα. Πως σέρνεται έτσι το ρεμάλι. Κρίμα τα εκατομμύρια που παίρνει. Δεν πειράζει Γιαννάκη. Θα βρεις κάποιον άλλο φίλο».
«Δε χρειάζεται. Εγώ θα πάω μαζί τους».
«Μα που τον βρήκαν αυτό το σέντερ-φορ; Στο καλάθι;»
«Όλα τα παιδιά θα πάνε μαζί τους. Γι’ αυτό έχουν έρθει με τόσα πολλά διαστημόπλοια. Και θα μας φέρουν πίσω όταν ανάψουν ξανά τον ήλιο».
«Πέναλτι; Αν είναι δυνατόν. Πάλι δούλεψε η παράγκα. Τα βλέπεις τα χάλια μας Γιαννάκη; Γιαννάκη; Τι παιδί είναι αυτό! Μια στιγμή να γυρίσεις τα μάτια σου και τον έχασες. Πάλι καμιά σκανταλιά θα έχει στο μυαλό του. Γυναίκαααα, μάζεψε τα ρούχα γιατί έτσι που σκοτείνιασε ο ουρανός, βλέπω να ρίχνει καρέκλες. Και άμα δεις τον κανακάρη σου πες του να έρθει εδώ γρήγορα. Γιαννάκηηηηηη! Που εξαφανίστηκες; Ελπίζω να μη σκαρώνεις τίποτα, γιατί έτσι και σε πιάσω δε σε σώζει ούτε η συντέλεια του κόσμου».

ΤΕΛΟΣ



Στο διήγημα της επόμενης Κυριακής, θα μάθετε πόσο προσεκτικοί πρέπει να είστε αν χρειαστεί να ανοίξετε ένα «Κουτί του Schroedinger»

Sunday, November 1, 2009

Μια καλύτερη ιδέα

Το σημερινό διήγημα είναι το πρώτο πολύ μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας που έγραψα. Η ύπαρξή του οφείλεται στον Νίκο Αλμπανόπουλο που μας τα ζήτησε για το δεύτερο φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης. Ένα από τα πολλά «ανέφικτα» που μας έχει ζητήσει ο Νίκος, τα οποία τελικά αποδείχτηκαν πραγματοποιήσιμα. Η ιδιαιτερότητά του ήταν ότι θα διαβαζόταν μπροστά σε ζωντανό κοινό. Αυτό επηρέασε και τον τρόπο γραφής του. Έτσι, δεκάδες θαμώνες του sport-cafe, που μαζεύτηκαν πιστεύοντας ότι θα ακούσουν διηγήματα, έμαθαν μερικά πολύ δυσάρεστα νέα.

Μια καλύτερη ιδέα


Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,

Ζητώ συγνώμη επειδή ενώ νομίζετε ότι θα παρακολουθήσετε μια συνηθισμένη ψυχαγωγική εκδήλωση, στην πραγματικότητα θα συμμετάσχετε σε ένα πρωτοποριακό πείραμα από το οποίο θα κριθεί η τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Πριν λίγο έφτασε στο ηλιακό μας σύστημα ο απόηχος της έκρηξης ενός κοντινού σούπερ-νόβα. Αυτή τη στιγμή που σας μιλώ, ο πλανήτης μας κατακλύζεται από ιονίζουσες ακτινοβολίες ικανές να εξαλείψουν κάθε μορφή ζωής, είτε αυτή βρίσκεται στα βάθη των ωκεανών, είτε κάτω από εκατοντάδες μέτρα βράχων. Τίποτε δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Όχι× μην αναστατώνεστε× ο χώρος που βρισκόμαστε προστατεύεται από ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, αδιαπέραστο στην ακτινοβολία, για αυτό και δεν πρόκειται να αισθανθείτε τίποτα πλην ίσως ενός μικρού γαργαλητού λόγω αυθυποβολής.
Μην πανικοβάλλεστε, σας παρακαλώ, και κυρίως μην προσπαθείτε να βγείτε από την αίθουσα. Το πεδίο καλύπτει μόνο μερικά τετραγωνικά και, αν βρεθείτε έξω από την εμβέλειά του, θα πεθάνετε μέσα σε μικροδευτερόλεπτα. Κατανοώ την ανησυχία σας για τα αγαπημένα σας πρόσωπα αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τίποτα δεν είναι ακόμα οριστικό. Τα πάντα εξαρτώνται από εσάς και το πόσο καλά θα συνεργαστείτε κατά την εξέλιξη του πειράματος.
Τι πρέπει να κάνετε; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Χρειαζόμαστε λίγη από την παιδική σας αθωότητα. Θυμάστε εκείνη την εποχή; Τότε που πλάθατε ολόκληρους κόσμους μέσα στο μυαλό σας; Όταν μιλούσατε με μαγικά όντα, ταξιδεύατε μέσα στο διάστημα, αντιμετωπίζατε τρομερούς κινδύνους και υπερνικούσατε κάθε δυσκολία; Νομίζετε ότι όλα αυτά ήταν ένα ψέμα; Είστε σίγουροι ότι δεν υπήρξαν ποτέ; Μπορεί.
Έχετε αναρωτηθεί τι είναι η πραγματικότητα; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που τη χωρίζει από τη φαντασία; Αν ρωτήσετε κάποιον που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν θα σας μιλήσει για το θεό ήλιο και τη θεά σελήνη. Κάποιος μεταγενέστερος θα ορκιστεί ότι είδε τυφλούς να βλέπουν και νεκρούς να ανασταίνονται. Άλλοι θα σας φέρουν γνήσιες φωτογραφίες εξωγήινων ενώ οι πιο μοντέρνοι θα σας αραδιάσουν θεωρίες για πολλαπλά σύμπαντα και παράδοξα με γάτες. Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα; Όλοι και κανένας. Επειδή τελικά η πραγματικότητα είναι ο μέσος όρος των αντιλήψεων όλων των ανθρώπων. Όποια άποψη επικρατήσει αυτή είναι και η αληθινή.
Πως μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε την πραγματικότητα; Είναι δυνατό να διαμορφώσουμε μια κοινή αντίληψη σε δέκα δισεκατομμύρια ανθρώπους; Όχι βέβαια. Αν όμως ξαφνικά πεθάνουν όλοι και απομείνει μόνο μια χούφτα ζωντανών ενσυνείδητων όντων; Αυτή η χούφτα είστε εσείς. Η μαγιά του νέου κόσμου. Οι άνθρωποι που θα αποφασίσουν τι θα είναι η αλήθεια από σήμερα και μετά.
Προσοχή. Δε χρειάζεται να πάρετε καμία πρωτοβουλία. Το μόνο που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να κάνετε είναι να πιστέψετε ότι αυτό που σας περιέγραψα δε συνέβη ποτέ. Κανένα σούπερ-νόβα δεν εξερράγη, καμία ακτινοβολία δεν επηρέασε τη Γη και όλα είναι όπως πριν μπείτε σε αυτήν την αίθουσα. Τα πάντα μπορούν να διορθωθούν. Οι γονείς σας, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας θα επανέλθουν στη ζωή και τίποτα δε θα έχει αλλάξει. Αρκεί και οι έντεκα να συγκεντρωθείτε απόλυτα στη σκέψη: Όλα ήταν ένα ψέμα.
Βλέπω ότι κάποιος θέλει να μιλήσει. Ο νεαρός που κάθεται ανάμεσα στην Άρτεμη και τη Δήμητρα. Σε ακούω Ερμή, τι θέλεις;
-Νομίζω ότι έχω μια καλύτερη ιδέα, κύριε Δία.

ΤΕΛΟΣ

Friday, October 30, 2009

Ένα μικρο διήγημα επιστημονικής φαντασίας κάθε εβδομάδα

Το σκέφτηκα για αρκετό καιρό και τελικά το αποφάσισα. Υπάρχουν δύο κατηγορίες διηγημάτων που είναι δύσκολο να δημοσιευτούν. Τα πολύ μεγάλα και τα πολύ μικρά. Ευτυχώς, το διαδίκτυο είναι ιδανικό για τη δεύτερη κατηγορία. Δύσκολα κάποιος θα κάτσει να διαβάσει μερικές χιλιάδες λέξεις από την οθόνη. Όμως σίγουρα μια πολύ μικρή ιστορία από έξι(6) έως 500 ή 600 λέξεις είναι ότι πρέπει για τα μελαγχολικά βράδια της Κυριακής ή τα βαριά πρωινά της Δευτέρας.
Έτσι, κάθε Κυριακή απόγευμα, θα αναρτώ ένα πολύ μικρό διήγημα ΕΦ για όσους αρέσει η επιστημονική φαντασία, αλλά και για όσους ενδιαφέρονται να δουν τι είναι αυτό το είδος λογοτεχνίας. Ελπίζω να τα καταφέρω για έναν συνεχόμενο χρόνο. Ευτυχώς έχω μια μαγιά (ας είναι καλά τα φεστιβάλ ΕΦ στη Σύρο) και έτσι μπορώ να ξεκινήσω χωρίς άγχος.
Εύχομαι καλή ανάγνωση σε όσους θα ασχοληθούν.
Πρώτο διήγημα, την Κυριακή 1 Νοεμβρίου.

Friday, April 17, 2009

Σχέδιο Φράκταλ



Ο Φοίβος Αντωνίου είναι μυθοβιογράφος. Γράφει μυθιστορήματα κατά παραγγελία, με πρωταγωνιστές τους πελάτες του, συνδυάζοντας την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Η ζωή του κυλά ήσυχα, μέχρι τη μέρα που λαμβάνει μια παράξενη παραγγελία από έναν ακόμα πιο παράξενο πελάτη. Σύντομα θα αντιληφθεί ότι μια αλυσίδα γεγονότων που δημιουργήθηκε ερήμην του αρχίζει να εξουσιάζει όλο και περισσότερο τη μοίρα του – και σ’ αυτήν, κεντρικό ρόλο παίζει ένα αλλόκοτο γεωμετρικό σχήμα.

Η Λίζα Όλσεν είναι φυσικός. Εργάζεται στο CERN, όπου συμμετέχει στο μεγαλύτερο ερευνητικό πρόγραμμα του πλανήτη με σκοπό την ανακάλυψη του σωματιδίου Higgs, του “σωματιδίου του Θεού”. Τα αποτελέσματα του πειράματος είναι απρόσμενα, και σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι ανώτεροί της προσπαθούν να την εμποδίσουν να τα κοινοποιήσει. Ένας μαύρος φάκελος που θα βρεθεί στα χέρια της θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή της ίδιας και της κόρης της και θα τις οδηγήσει στη φυγή.

Ένας συγγραφέας και μια ερευνήτρια. Δύο φαινομενικά ασύνδετες ζωές θα διασταυρωθούν και θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους σ’ έναν αγώνα όπου διακυβεύεται η φύση της ίδιας της πραγματικότητας. Μπορούν δύο απλοί άνθρωποι ν’ αλλάξουν την τύχη του κόσμου; Είναι δυνατόν μια πεταλούδα που ανοιγοκλείνει τα φτερά της στο Παγκράτι να προκαλέσει καταιγίδα στη Νέα Υόρκη; Η κοινή λογική το αποκλείει. Οι νόμοι της φυσικής το υποστηρίζουν. Μήπως υπάρχει μια τρίτη εκδοχή;