Το τέλος

Ένας ολόκληρος χρόνος. Θα μπορούσε να είναι γενέθλια, αλλά δυστυχώς είναι απλά το τελευταίο διήγημα. Μπορώ να πω ότι άξιζε τον κόπο. Ευχαριστώ όσους με συνόδεψαν. Όπως σε όλα τα ταξίδια μόνο όποιος το έκανε ξέρει τι έχασε και τι κέρδισε. Νομίζω ότι τελικά κέρδισα το στοίχημα από τον εαυτό μου. Έστω κι αν «έκλεψα» λίγο με τις διακοπές του καλοκαιριού, έστω κι αν έφτασα εξαντλημένος στον Οκτώβριο, έστω κι αν πολύ θα ήθελα να συνεχίσω, πρέπει με βαριά καρδιά να παραδεχτώ ότι έφτασε ….

Το τέλος

Μόλυνση! Δεν ήθελε να το πιστέψει, αλλά πώς μπορούσε να αρνηθεί αυτό που έβλεπε μπροστά του. Τελικά, είχε δίκιο ο πατέρας του. Το είχε καταλάβει πριν καν δει τα αποτελέσματα από το πρώτο τεστ, μια μικρή πλάκα σε απαλό ροζ που όμως είχε γεμίσει με πράσινα στίγματα. Ο Λέρ την κοιτούσε προσεκτικά προσπαθώντας να τη συγκρίνει με τις δύο εικόνες που είχε πάνω το κουτί, μία για τη μόλυνση και μια για την καθαρή αποικία, και ο πατέρας του στεκόταν δίπλα του λέγοντας: «Μη στενοχωριέσαι, συμβαίνουν αυτά. Θα δεις και κάτι ενδιαφέρον». Ο Λερ είχε εκνευριστεί πολύ τότε, γιατί ήξερε ότι δύσκολα θα έπαιρνε το άριστα στην εργασία με αυτή τη μακέτα. Ψέκασε δυο τρεις φορές, κυρίως στο σημείο που είχε εμφανιστεί η μόλυνση, αναθάρρησε σε μια στιγμή που είδε σημάδια υποχώρησης, αλλά τώρα πια ήταν ολοφάνερο ότι δεν είχε πετύχει τίποτα. Αυτά τα μικρά πλασματάκια, που πριν λίγο καιρό μόλις που διακρίνονταν, ήταν πια ορατά χωρίς κανένα βοηθητικό όργανο και ετοιμάζονταν να καταβροχθίσουν την υπόλοιπη εργασία του. Έπρεπε να είχε δώσει ένα τέλος νωρίτερα. «Φτιάξτε ένα καινούριο κομμάτι πραγματικότητας», ήταν ο βαρύγδουπος τίτλος του διαγωνισμού, αλλά ο Λερ ήταν πια πολύ απογοητευμένος και έπιασε τη μακέτα έτοιμος να τη συνθλίψει.
«Ε, τι κάνεις εκεί», άκουσε τη φωνή του πατέρα του και άφησε με τρόπο τη μακέτα να συνεχίζει να αιωρείται μέσα στο μαύρο κλωβό χαμηλής ακτινοβολίας.
«Δεν γίνεται τίποτα. Η μόλυνση δεν φεύγει», είπε απογοητευμένος.
«Άσ’ τη λίγο ακόμα, ποτέ δεν ξέρεις»
«Μα έχει πιάσει τον καλύτερο πλανήτη μου».
«Τι περίμενες; Να ξεφυτρώσει μέσα σε ξερό βράχο;»
«Τον καταστρέφει. Αν τον έβλεπες πόσο πρασινογάλαζος ήταν στην αρχή με υπέροχα άσπρα σύννεφα. Τώρα κατάντησε μια γκρίζα κουκκίδα και ο αέρας της έχει γίνει σχεδόν μαύρος»
Ο πατέρα του ανέμισε μερικές εικόνες στο μυαλό του και ο Λερ ένοιωσε καλύτερα.
«Αυτό είναι το νόημα του διαγωνισμού. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα είναι η καινούρια πραγματικότητα. Ίσως σε λίγο να δεις κάτι που σου αρέσει. Μερικές φορές το αναπάντεχο είναι καλύτερο από το προγραμματισμένο. Λοιπόν, τι λες; Θα τους δώσεις μια ευκαιρία ή έφτασε το τέλος;»
Ο Λερ κοίταξε σκεπτικός το μικρό του σύμπαν. Έδειχνε τόσο εύθραυστο. Δισεκατομμύρια πλασματάκια που μόλυναν τη μακέτα του. Έπρεπε να τα είχε καθαρίσει από την αρχή. Άπλωσε τα άκρα του, αλλά σταμάτησε λίγο πριν τον μολυσμένο πλανήτη. Μερικές φορές το αναπάντεχο είναι καλύτερο από το προγραμματισμένο Το σκέφτηκε λίγο ακόμα….

***

Ο Νέλεφ ρύθμισε τον συμπυκνωτή μποζονίων και κοίταξε γεμάτος δέος τη μαύρη έκταση που σκέπαζε ολόκληρο τον ορίζοντα. Ήταν ο πρώτος, αλλά ακολουθούσε ολόκληρος ο πολιτισμός του μέσα σε εκατομμύρια διαστημόπλοια που ταξίδευαν με υποφωτεινές ταχύτητες, εξαντλώντας τα τελευταία υπολείμματα χρήσιμης ενέργειας που περιείχε το σύμπαν τους. Μια τρελή κούρσα ενάντια στον εντροπικό θάνατο που τους είχε φέρει εκεί, στην άκρη του σύμπαντος ή, όπως έλεγαν οι περισσότεροι, στο τέλος του.
Όταν το είχαν ανακαλύψει είχαν μείνει όλοι άναυδοι. Πολλοί υποστήριζαν ότι το σύμπαν δεν τελειώνει ποτέ, άλλοι ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ατελείωτες βόλτες σαν να είσαι πάνω σε μια κυκλική διαδρομή επιστρέφοντας συνεχώς στη θέση που ξεκίνησες, όμως όλοι σταμάτησαν να μιλούν τη μέρα που το πρώτο διαστημόπλοιο που έψαχνε απεγνωσμένα για χρήσιμη ενέργεια έφτασε στην ζώνη τερματισμού, όπως ονομάστηκε, και διαπίστωσε ότι είναι αδύνατον να προχωρήσει πιο πέρα.
Ευτυχώς κάποιοι φυσικοί έσπασαν το κεφάλι τους, και έφτιαξαν αυτή την μικρή συσκευή που έκοβε και έραβε την ύλη σε υποατομικό επίπεδο. Μόλις πήραν στα χέρια τους το υποατομικό μαχαίρι, το πήγαν ως το τέλος του σύμπαντος και «έκοψαν» την κατάμαυρη συμπύκνωση ύλης, που σαν μαύρη κουβέρτα τους εμπόδιζε να προχωρήσουν. Το θέαμα που αποκαλύφτηκε ήταν εκπληκτικό, αφού πίσω από το μαύρο μανδύα έβραζε το «κενό» γεννώντας και σκοτώνοντας σωματίδια σε μια σούπα που δεν μπορούσε να φιλοξενήσει κανενός είδους ζωή. Μια «εν δυνάμει» πραγματικότητα που ήταν συνεχώς στα όρια της ανυπαρξίας. Κάπου εκεί μπήκε στο παιχνίδι ο Νέλεφ.
Το μικρό ηχητικό σήμα τον ειδοποίησε ότι είχε φτάσει στο πιο λεπτό σημείο της παραδοξότητας, εκεί που η μαύρη κουβέρτα που τους σκέπαζε ήταν λεπτότερη και θα άνοιγε ευκολότερα. Συντόνισε την κίνηση του αεροσκάφους με αυτήν της σκοτεινής ύλης και στη συνέχεια άρχισε να ανοίγει την τομή με τον συμπυκνωτή του. Ήταν λεπτή δουλειά. Δεν έπρεπε κάνει πολλή μεγάλη την τομή γιατί κινδύνευε να διαρρεύσει το κοχλάζον κενό μέσα στο δικό τους σύμπαν, αλλά ούτε πολύ μικρή γιατί έπρεπε να περνάει η κάψουλα εκκίνηση από μέσα της. Μόλις διαπίστωσε ότι είχε πετύχει το σωστό μέγεθος, άπλωσε το χέρι του στο κιβώτιο με τις κάψουλες και τις κοίταξε προσεκτικά.
Ήταν πολύ περήφανος για τη αποστολή του. Το σχέδιο ήταν να εκκινήσουν ένα καινούριο σύμπαν μέσα στο υλικό που αποκάλυπτε το κόψιμο. Ένα σύμπαν στο οποίο θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν μόλις νεκρωνόταν το δικό τους. Ένα τέλος και μια αρχή. Όλοι συμφωνούσαν ότι ένα κομμάτι ύλης θα έκανε τη δουλειά μια χαρά, όλοι, όμως, είχαν και μια διαφορετική άποψη για το σωστό κομμάτι ύλης. Έτσι, έμελλε στον Νέλεφ να αποφασίσει. Κάθε κάψουλα περιείχε και έναν δυνητικό σπόρο γέννησης. Οι πιο πολλοί είχαν προτείνει μικρές πυρηνικές βόμβες, αλλά επειδή κανείς δεν ήξερε πραγματικά τι θα οδηγήσει το αναβράζον κενό που έβλεπαν να μετατραπεί σε κατοικήσιμο σύμπαν, τελικά είχαν καταλήξει σε μια συμβιβαστική λύση. Μερικές φορές το ένστικτο είναι καλύτερος οδηγός και από την πιο δυνατή λογική. Έτσι, εφοδίασαν τον Νέλεφ με μια ποικιλία από κάψουλες που περιείχαν κυρίως σπόρους από φυτά και σπάνια πετρώματα ελπίζοντας κατά κάποιο τρόπο να «βλαστήσουν».
«Δες τη σούπα και αποφάσισε μόνος σου τι θα ήταν καλύτερο», του είχαν πει, ρίχνοντας ουσιαστικά πάνω του την ευθύνη για τη συνέχιση της ζωής ενός ολόκληρου σύμπαντος. «Φτιάξε μια καινούρια πραγματικότητα για εμάς». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε πριν ξεκινήσει το ταξίδι μέσα στο υποδιάστημα. Ο Νέλεφ το είχε σκεφτεί πολύ καιρό και τώρα πια είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή. Έπιασε την μικρή πυρηνική βόμβα, τη λύση που θα έδινε κάθε λογικός άνθρωπος. Την κράτησε γερά και σκέφτηκε τι πιθανότητες είχε να κάνει λάθος. Το πιο ισχυρό και απάνθρωπο όπλο που είχε κατασκευασει το είδος του. Τι ελπίδες είχε ένα σύμπαν που ξεκινούσε με αυτόν τον τρόπο; Μερικές φορές το ένστικτο είναι καλύτερος οδηγός και από την πιο δυνατή λογική. Με το αριστερό του χέρι, έπιασε την κάψουλα που περιείχε την πιο γλυκιά μελωδία που είχε ακούσει ποτέ. Ο εισηγητής της ισχυριζόταν ότι αρκούσε ένα απαλός ήχος για να ξεκινήσει τη δημιουργία ενός καινούριου κόσμου. Μερικές φορές το ένστικτο είναι καλύτερος οδηγός και από την πιο δυνατή λογική. Ο Νέλεφ έσφιξε τις κάψουλες όσο πιο δυνατά μπορούσε καθώς κοίταζε την ύλη να γεννιέται και να καταστρέφεται συνεχώς μπροστά του. Μια πυρηνική έκρηξη ή μια απαλή μελωδία; Τι θα διάλεγε; Το σκέφτηκε λίγο ακόμα….

***

Ο Κώστας κοίταξε τα διηγήματα που σχημάτιζαν μια μικρή δικτυακή διαδρομή ενός χρόνου. Γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο, λέξεις η μία δίπλα στην άλλη, παράγραφοι μία κάτω από την άλλη. Κι όμως, στο τέλος, αυτό που έμενε, ήταν ένα μικρό καινούριο κομμάτι πραγματικότητας. Ένα κομμάτι που δεν υπήρχε πριν στο εικονικό σύμπαν του διαδικτύου, ένας καινούριος τόπος που μπορούσε κάποιος να αγνοήσει ή να εξερευνήσει το ίδιο εύκολα. Με αυτήν την σκέψη, αισθάνθηκε πολύ όμορφα, σαν να φύσηξε κάποιος μέσα του ένα θερμό αεράκι που έφτασε μέχρι το βάθος της καρδιάς του. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να γράψει την τελευταία λέξη και όλα θα τελείωναν. Την είχε γράψει δεκάδες φορές μέχρι εκείνη τη στιγμή, την είχε ήδη γράψει και στην αρχή της ιστορίας. Το σκέφτηκε λίγο ακόμα. Μερικές φορές ένα διήγημα είναι πιο δυνατό από τον συγγραφέα και επιλέγει μόνο του το δικό του τέλος. Και μερικές φορές οι λέξεις είναι πιο δυνατές όταν δεν γραφούν. Ο Κώστας έβαλε κεφαλαία και πλησίασε το χέρι του στο πλήκτρο με το «τ». Το σκέφτηκε λίγο ακόμα…

Το τέλος της εντροπίας

Όταν ένας καλός φίλος σου λέει ότι το μόντεμ που χρειάζεσαι το έχει αφήσει στην αποθήκη στο σπίτι των γονιών του, τότε μάλλον έχεις μείνει λίγο πίσω τεχνολογικά. Έτσι εξηγείται και η μετακίνηση προς τη Δευτέρα. Φυσικά μπορείς πάντα να επικαλεστείς σαν δικαιολογία τους νόμους της Φυσικής. Ότι και να κάνεις η εντροπία θα σε νικήσει, άρα γιατί να προσπαθήσεις;. Ίσως έχετε ακούσει για την αρχή της εντροπίας, αλλά εμείς σήμερα θα μιλήσουμε για …..

Το τέλος της εντροπίας

«Κι’ έτσι, μπορούμε με μεγάλη βεβαιότητα να πούμε ότι με το πάτημα ενός κουμπιού θα σώσουμε το σύμπαν από την ολική καταστροφή»,
Ο Υ’ λα κοίταξε το ολιγομελές ακροατήριό του. Κυρίως πολιτικοί και στρατιωτικοί από τις ανώτατες βαθμίδες που είναι ζήτημα αν καταλάβαιναν έστω και μία λέξη απ’ όσα είχε πει. Έπρεπε, όμως, να τους το εξηγήσει. Στο κάτω-κάτω αυτοί θα έπαιρναν την απόφαση. Όχι ότι είχαν και πολλές επιλογές, αλλά ο Υ’ λα δεν ήθελε να το ρισκάρει. Χάιδεψε απαλά το κόκκινο κουμπί του μετασχηματιστή μποζονίων που είχε μπροστά του. Θα μπορούσε να τους πει ότι είχαν βρει τον τρόπο για να αλλάζουν τις ιδιότητες των μποζονίων όπως αυτοί ήθελαν. Ότι αρκούσε ένα μικρό υποσωματιδιακό «σκούντημα» και τα βολικά μποζόνια θα μετέφεραν την τροποποιημένη πληροφορία με την ταχύτητα του φωτός μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος. Ή ότι στο τέλος της διαδικασίας μια μικρή, αθώα σταθερά θα άλλαζε πρόσημο για πάντα. Όμως, αυτά τα είχε πει ήδη δεκάδες φορές στα συνέδρια που συμμετείχε. Συνέδρια γεμάτα φυσικούς που είναι ζήτημα αν κατάλαβαν έστω και τη βασική αρχή της θεωρίας του. Εδώ χρειαζόταν πια απλά πράγματα. Παρομοιώσεις, μεταφορές, αναλογίες με την πραγματική ζωή.
«Ρίξτε μια πετρούλα στη λίμνη και θα δείτε τα κύματα να ρυτιδώνουν την επιφάνεια της, μέχρι το άπειρο. Αυτό θα κάνουμε εμείς εδώ σήμερα. Θα ρίξουμε την πετρούλα, θα αναταράξουμε τη λίμνη των μποζονίων και μετά από πολλά χρόνια το κύμα θα φτάσει στο τέλος του σύμπαντος».
Οι ηγέτες του κόσμου έδειχναν πολύ σοβαροί και έτσι έπρεπε να ήταν. Ίσως από μέσα τους να σκέφτονταν ότι είχαν δέκα καλύτερα πράγματα να κάνουν εκείνο το απόγευμα, αλλά ποιος θα τολμούσε να παραδεχτεί ότι την μέρα που τον κάλεσαν να αποφασίσει για την τύχη του κόσμου, αυτός έπινε ηδύποτα, σε κάποια παραλία.
«Και πώς ακριβώς θα σωθούμε;», ρώτησε ένας βλοσυρός στρατηγός που έδειχνε σαν να μην πιστεύει λέξη απ’ όσα έλεγε ο Υ’ λα.
«Θα μπορούσα να γράψω έναν τόμο γι’ αυτό, αλλά μια απλά εξήγηση είναι ότι θα αντιστρέψουμε το εντροπικό βέλος».
Ο στρατηγός έδειξε να αμφιταλαντεύεται, προσπαθώντας να αποφασίσει αν ο Υ΄ λα τον κορόιδευε ή του μιλούσε σοβαρά.
«Ποιο βέλος;» είπε στο τέλος.
Ο Υ’ λα τον κοίταξε κάπως επιτιμητικά.
«Η εντροπική αρχή», του είπε χωρίς να διαπιστώσει κάποια αντίδραση εκ μέρους του στρατηγού.
«Η εντροπία πάντα μικραίνει. Δεν την έχετε ακούσει ποτέ;».
Ο στρατηγός άνοιξε ελαφρά το στόμα του, αλλά δεν μίλησε.
«Η αιτία που όλα δείχνουν να ταχτοποιούνται από μόνα τους, που ένωσε τα ανόργανα υλικά, έφτιαξε αμινοξέα, DNA και στη συνέχεια εμάς, ο λόγος που η ενέργεια συνεχώς αναβαθμίζεται και ο λόγος που υπάρχουμε…»
Ο Υ’ λα αισθάνθηκε απελπισία καθώς συνειδητοποίησε ότι ο στρατηγός, όπως μάλλον και οι περισσότεροι στην αίθουσα, αγνοούσε εντελώς τόσο σημαντικά πράγματα.
«…και δυστυχώς η αιτία που το σύμπαν συρρικνώνεται και σύντομα δεν θα έχει καθόλου χώρο για εμάς», » κατέληξε ο Υ’ λα, πριν ο στρατηγός προλάβει να τον ρωτήσει τι είναι το DNA.
Οι ακροατές κινήθηκαν ελαφρά, μουρμουρίζοντας και σχολιάζοντας την τελευταία φράση του Υ’ λα. Του είχε φέρει εκεί που ήθελε. Αν αρνούταν να πατήσουν το κουμπί τότε….
«Με λίγα λόγια μας λέτε ότι θα αντιστρέψετε την εντροπική αρχή», είπε ένας πολιτικός που έδειχνε να σκαμπάζει κάτι περισσότερο από τους άλλους.
«Ακριβώς», απάντησε ο Υ’ λα «Μόλις η διαταραχή διαδοθεί σε ολόκληρο το σύμπαν η εντροπία θα σταματήσει να μειώνεται και θα αρχίσει να αυξάνεται, το σύμπαν από τη φάση συστολής, θα μπει σε φάση διαστολής και εμείς θα ζήσουμε για να το χαρούμε. Αν, όμως, αργήσουμε…».
Ησυχία απλώθηκε στην αίθουσα. Ο Υ’ λα έκανε μια μεγάλη παύση.
«Αν, όμως, αλλάξετε την ροή της εντροπίας τότε τι θα απογίνουμε εμείς», ρώτησε ο μοναδικός βιολόγος που υπήρχε εκεί, μάλλον από το τμήμα γενετικής.
«Τι εννοείτε;», ρώτησε ο Υ’ λα
«Φαντάζομαι ότι γνωρίζετε πώς το DNA μας συνεχώς βελτιώνεται. Ακόμα και τώρα που μιλάμε παράγει καινούρια ,πιο ανθεκτικά κομμάτια. Και ο λόγος είναι η συνεχής μείωση της εντροπίας. Ξεκινήσαμε ως μικρά μόρια σε μια αρχέγονη σούπα πρωτεϊνών και τώρα βρισκόμαστε εδώ συνομιλώντας ως τα τελειότερα πλάσματα του σύμπαντος. Τι θα συμβεί στο γενετικό μας υλικό αν αναποδογυρίσετε την εντροπία;»
Ο Υ’ λα έμεινε για λίγο σκεπτικός. Ήταν αδύνατον να εξετάσεις όλα τα δεδομένα. Έτσι και αλλιώς δεν είχαν άλλη επιλογή.
«Είναι μάλλον απίθανο να επηρεασθεί κάτι τόσο πολύπλοκο όπως το γενετικό υλικό. Το πιθανότερο είναι απλώς να αντιστρέψουμε την συρρίκνωση του σύμπαντος και να απομείνουμε όλοι μας ζωντανοί ώστε να θαυμάσουμε τα αποτελέσματα της επιστήμης μας».
«Έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το άλλο άκρο της δικής μας ζωής, αν το DΝΑ μας φθίνει;», επέμεινε ο βιολόγος.
Ο Υ’ λα ύψωσε τη φωνή του..
«Αγαπητέ μου, πηγαίνετε πολύ μακριά. Αλλά κι εσείς ακόμα φοβάστε να το πείτε»
«Τι φοβάται;», ρώτησαν σχεδόν όλοι οι παριστάμενοι με μια φωνή.
«Θάνατος», είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας ο Υ’ λα. «Θνητότητα λόγω φθοράς. Ο συνάδελφος πιστεύει ότι αν το DNA μας βρεθεί σε αντίστροφη εντροπία θα φθίνει και μοιραία θα πεθάνουμε»
«Δηλαδή δεν θα είμαστε πια αθάνατοι;»
«Είναι πολύ μικρή η πιθανότητα αλλά η εναλλακτική λύση δεν είναι καθόλου καλύτερη. Αν αργήσουμε να δράσουμε, τότε είναι πιθανόν η αντιστροφή να καθυστερήσει, το σύμπαν να μετατραπεί σε μια μεγάλη υπέρθερμη σφαίρα και στη συνέχεια να εκραγεί δημιουργώντας ένα νέο κόσμο με μια νέα εντροπική αρχή: Η εντροπία πάντα θα αυξάνει».

Ο πρόεδρος της επιτροπής έκανε νόημα στον Υ’ λα να αποχωρήσει για να συνεδριάσουν. Ο Υ’ λα βγήκε στο διάδρομο σκεπτικός. Κάθε δευτερόλεπτο καθυστέρησης σήμαινε χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια σε επίπεδο σύμπαντος. Ανάθεμα την ταχύτητα του φωτός που δεν επέτρεπε τις ακαριαίες μεταβολές.
«Δεν τους είπατε τι θα γίνει όταν το σύμπαν διασταλεί τόσο που να μην έχει πια ενέργεια» », άκουσε τη φωνή του βιολόγου δίπλα του. Μάλλον δεν άντεχε κι αυτός τις συνεδριάσεις.
«Δεν χρειαζόταν. Απλά θα ξαναπατούσαμε το κουμπί και θα αλλάζαμε γι άλλη μια φορά το εντροπικό βέλος»
«Νομίζω ότι τελικά θα συμφωνήσουν μαζί σας, αλλά μάλλον θα αργήσουν. Οι πολιτικοί δεν είναι τόσο ευέλικτοι όσο οι επιστήμονες.
«Τότε το χάσαμε το παιχνίδι», είπε ο Υ’ λα.
«Πιστεύεται ότι μπορεί ένα θνητό είδος να επιβιώσει μέσα στο σύμπαν;» ρώτησε ο βιολόγος
«Δεν ξέρω, ίσως. Αν αντέξουν και δεν καταρρεύσουν μόλις συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται και που πηγαίνουν…»
«Τότε, ίσως έχουμε μια ελπίδα»
«Ποια;»
«Να καταλάβουν το πρόβλημα και να πατήσουν το δικό τους κουμπί την σωστή στιγμή».
Και να ξαναρχίσει ο κύκλος από την αρχή, σκέφτηκε ο Υ’ λα. Ένας μεγάλος συμπαντικός κύκλος αθανάτων και θνητών που ποτέ δεν θα συναντιόνταν.
«Το σύμπαν είναι ήδη παράξενο», είπε ο Υ’ λα, «αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ στην δική τους μεριά»
«Μπορεί κι αυτοί να εύχονται το ίδιο», είπε χαμογελώντας ο βιολόγος.
«Ίσως μια μέρα τα καταφέρουμε και οι δύο», συμφώνησε ο Υ’ λα που τώρα πια δεν βιαζόταν και τόσο πολύ να πατήσει το κουμπί της αναστροφής.

ΤΕΛΟΣ

Το μυστικό της ζωής

Μία εβδομάδα χωρίς μόντεμ. Δεν ήταν και άσχημα. Κερδίζεις σε χρόνο, χάνεις σε πληροφορία. Ίσως, τελικά, πρέπει να αλλάξουμε το γνωστό ρητό με το χρόνο και το χρήμα σε κάτι πιο σύγχρονο. Ακόμα δεν έχω λύσει το πρόβλημα. Ίσως φταίει ότι το σημερινό διήγημα δεν είναι ακριβώς ΕΦ, ίσως ο παλιός υπολογιστής, ίσως και η ίδια η ιστορία, αφού σήμερα θα μάθετε…

Το μυστικό της ζωής

Στο τέλος αυτής της ιστορίας θα μάθετε την αιτία που υπάρχει ο κόσμος.

Σε έναν μακρινό πλανήτη, πολύ μακριά από τη μικρή μας Γη, ζούσε ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε αυτό το μυστικό. Έμενε σε ένα φτωχικό σπίτι, με λίγα έπιπλα και εκεί δεχόταν κάθε μέρα απεσταλμένους από όλο το σύμπαν που πρόσμεναν να τους αποκαλύψει τη γνώση για το ποια ήταν η αιτία της ζωής. Εκατοντάδες διαστημόπλοια πηγαινοέρχονταν και άφηναν επισκέπτες. Κάθε μέρα δέκα απεσταλμένοι έμπαιναν στο σπίτι του, έτρωγαν μαζί του ένα πιάτο φαΐ, έπιναν ένα ποτήρι κρασί και περνούσαν την υπόλοιπη μέρα παρατηρώντας τον να κάθεται σκεπτικός χωρίς να βγάζει ούτε μία λέξη από το στόμα του.
Ο Ιγνάτιος ήταν ο εκλεκτός του δικού του πλανήτη και περίμενε οχτώ μήνες υπομονετικά στον περίβολο του σπιτιού μέχρι να τον δεχτεί ο σοφός. Κάθε μέρα έβλεπε δέκα ανθρώπους να μπαίνουν γεμάτοι ενθουσιασμό στο πέτρινο σπίτι και κάθε νύχτα έβλεπε τους ίδιους δέκα ανθρώπους να βγαίνουν απογοητευμένοι, αφού κανείς τους δεν είχε μάθει το μυστικό που τόσο αποζητούσαν.
Όταν ήρθε η σειρά του, ο Ιγνάτιος στάθηκε μπροστά στην είσοδο και διάβασε για άλλη μια φορά την επιγραφή που όλοι ήξεραν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει.

Το μυστικό είμαι εγώ που σε περιμένω

Είχαν γραφεί χιλιάδες σελίδες για αυτή τη φράση, αλλά κανείς ακόμα δεν είχε καταφέρει να αποκαλύψει τη σημασία της. Ο Ιγνάτιος μπήκε γεμάτος δέος στο σπιτάκι και είδε το σοφό, που αν και ήταν πολύ ηλικιωμένος, έδειχνε απόλυτα νηφάλιος και ήρεμος καθώς οι επισκέπτες κάθονταν γύρω του και περίμεναν να μιλήσει. Όλοι είχαν ακούσει ότι ποτέ δεν έλεγε τίποτε, αλλά και όλοι πίστευαν μέσα τους ότι είναι οι εκλεκτοί και αυτή τη φορά θα μάθαιναν το μεγάλο μυστικό. Όμως, η μέρα πέρασε σαν νερό χωρίς ο σοφός να ανοίξει το στόμα του. Όταν ήρθε η νύχτα, ο Ιγνάτιος σηκώθηκε στενοχωρημένος και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, όπου είδε για πρώτη φορά την επιγραφή που βρισκόταν πάνω από την ξύλινη πόρτα.

Το μυστικό είσαι εσύ που φεύγεις

Όταν βγήκε έξω μαζί με τους υπόλοιπους, ο ουρανός ήταν ξάστερος και γεμάτος από μικρές σπίθες που δύσκολα πίστευες ότι ήταν φλεγόμενοι ήλιοι που ζέσταιναν ανθρώπους σε κάποιους μακρινούς πλανήτες. Ο Ιγνάτιος κάθισε στο κρύο, σκληρό χώμα και σκέφτηκε τη φράση που μόλις είχε διαβάσει. Κανείς δεν ξέρει πόσες μέρες έμεινε εκεί. Άλλοι λένε μία μέρα, άλλοι μερικούς μήνες ενώ υπάρχουν πολλοί που λένε ότι ο Ιγνάτιος έμεινε τρία χρόνια έξω από το σπίτι του σοφού, πίνονταν λίγο νερό και τρώγοντας ένα πιάτο φαΐ. Το σίγουρο είναι ότι μια μέρα έκατσε μπροστά στην πόρτα και ξαναμπήκε στο σπίτι. ¨Έμεινε όλη την μέρα μέσα, αλλά το βράδυ δεν βγήκε μαζί με τους υπόλοιπους. Κάθισε δίπλα στο σοφό και περίμενε, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Τότε ο σοφός χαμογέλασε, έσκυψε στο αυτί του και του ψιθύρισε το μεγάλο μυστικό. Την άλλη μέρα ο σοφός χάθηκε από το σπίτι, κανείς δεν ξέρει τι απέγινε, αλλά όλοι ξέρουν ότι τώρα στη θέση του βρίσκεται ο Ιγνάτιος, ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει το γιατί υπάρχει ο κόσμος, και κάθε μέρα δέκα άνθρωποι μπαίνουν μέσα στο σπίτι του ελπίζοντας ότι θα τους αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό.

«…..που, ….ναι αλή……το;».
Ο Ιωάννης κούνησε λίγο το ακουστικό στο αυτί του. Μάλλον ήθελε αλλαγή η μπαταρία.
«Τι είπες παιδί μου;»
«Είναι αλήθεια αυτό;»
«Μα φυσικά».
Ο Βαγγελάκης τον κοίταξε με δυσπιστία. Μεγάλωνε και γινόταν όλο και πιο κριτικός. Αντίθετα η Μαιρούλα ήταν ενθουσιασμένη.
«Παππού, εσύ το ξέρεις το μυστικό;»
«Το ξέρω, είπε ο Ιωάννης..
«Θα μας το πεις;»
«Θέλετε;», ρώτησε ο Ιωάννης.
«Ναιιιιιιιι», είπαν και τα δυο μικρά με δυνατή φωνή,
«Πιο σιγά. Λοιπόν, θα κάνουμε μια συμφωνία. Εγώ θα σας πω το μυστικό και εσείς θα κοιμηθείτε. Σύμφωνοι;»
«Ναι», είπαν τα εγγονάκια του.
Ο Ιωάννης ξερόβηξε, άνοιξε διάπλατα τα χέρια του, άλλαξε επίτηδες τη φωνή του και ξεκίνησε:
«Το μεγάλο μυστικό, λοιπόν, η εξήγηση που ο ήλιος ανατέλλει, ο λόγος που η Γη γυρίζει, και η αιτία που οι άνθρωποι ζουν είναι…..»
Τα δυο παιδάκια τον κοιτούσαν με αγωνία καθώς σταμάτησε στο πιο κρίσιμο σημείο.
«….είναι η ελπίδα», είπε ο Ιωάννης, «και τώρα γρήγορα κάτω από τις κουβέρτες».
Τα μικρά χώθηκαν στα σκεπάσματα και ο Ιωάννης έκλεισε το φως και βγήκε γρήγορα από το δωμάτιο πριν αρχίσουν τις ερωτήσεις. Περπάτησε μέχρι την μπαλκονόπορτα και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο καιρός ήταν ακόμα ζεστός και ο ουρανός ξάστερος. Σκέφτηκε τα μικρά που μεγάλωναν γεμάτα ενθουσιασμό για να ανακαλύψουν τον κόσμο τους και ζήλεψε. Δεν χρειαζόταν να τους πει τίποτα παραπάνω. Κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν μόνα τους τι είχε παραλείψει από το μεγάλο μυστικό του κόσμου. Από την ελπίδα ότι, σε κάποιο μακρινό μέρος, υπάρχει κάποιος που ξέρει αυτό το μυστικό και μια μέρα θα είναι αρκετά σπλαχνικός ώστε να σκύψει πάνω από τον μικρό μας πλανήτη και να μας το ψιθυρίσει απαλά.
Ξαφνικά ο Ιωάννης ένοιωσε να πέφτει η θερμοκρασία. Άρχισε να κρυώνει και του φάνηκε σαν ο άνεμος να είχε δυναμώσει υπερβολικά. Το σώμα του μούδιασε, σχεδόν παρέλυσε, σαν ένα γιγάντιο χέρι να τον είχε αγκαλιάσει. Τα άστρα άρχισαν να τρεμοπαίζουν λες και κάποιος τα μετακινούσε, και νόμισε ότι άκουσε μια γλυκιά φωνή
«Το..στικο…ναι….ιδα….».
Τα λόγια έσβησαν μαζί με τον ψυχρό άνεμο και ο Ιωάννης έμεινε για λίγο ακίνητος, κοιτώντας τα αστέρια που έδειχναν να επανήλθαν στη θέση τους. Να μην ξεχάσω να αλλάξω μπαταρία, σκέφτηκε ο και ξαναμπήκε στο σπίτι χαμογελώντας.

ΤΕΛΟΣ

Ο Παγκόσμιος νόμος

Καθώς πλησιάζει ο Νοέμβριος και κλείνει ο ένας χρόνος του στοιχήματος για ένα διήγημα κάθε εβδομάδα, αρχίζουν να εμφανίζονται τα γνωστά ερωτήματα. Άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια; Τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αυτές και άλλες απορίες που πιθανότατα δεν έχουν απάντηση. Ευτυχώς οι φυσικοί έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα. Κάθε μεγάλος επιστήμονας που ασχολείται με την εξήγηση του σύμπαντος θα σου πει ότι στο τέλος του δρόμου υπάρχει μία και μόνο απάντηση. Η ενοποίηση όλων των δυνάμεων σε έναν τύπο. Αυτό που ονομάζουμε….

Ο παγκόσμιος νόμος

«Η ζωή είναι σαν τις γυναίκες. Αν δεν είναι μυστηριώδης δεν αξίζει τον κόπο», είπε ο Άντονι στον γέρο και έριξε μερικά ακόμα χαρτιά μέσα στον καταστροφέα εγγράφων. Άκουσε με απόλαυση τον συριστικό ήχο που στα αυτιά του σήμαινε αρκετές εκατοντάδες ευρώ στο λογαριασμό του.
«Πόσο το κοστολόγησε αυτό;» ρώτησε τον Νέιθαν που με ένα σφυρί περιποιόταν μερικούς δίσκους που, έξω από το κουτί του υπολογιστή, δεν έδειχναν να είναι και τόσο σκληροί.
«Τι;» είπε ο Νέιθαν που σταμάτησε για ένα λεπτό να κοπανάει τους δίσκους.
«Πόσο το κοστολόγησε το αφεντικό;»
«Εξήντα χιλιάρικα».
«Εύκολα λεφτά».
«Αυτό πές το σε εκείνον», είπε ο Νέιθαν, δείχνοντας τον ηλικιωμένο που είχαν δέσει πάνω στην καρέκλα με χειροπέδες. Ο Άντονι, όπως κάθε μπράβος άλλωστε, είχε δει πολλούς απελπισμένους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν είχε συναντήσει κάτι τέτοιο. Ένα προσωπείο θλίψης που σχεδόν δεν τολμούσες να αντικρίσεις. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που την ιδιοκτησία του κατέστρεφαν εκείνη τη στιγμή. Ένα κομμάτι μετάλλου πέρασε ξυστά από το κεφάλι του. Ο Νέιθαν ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του, αλλά και τρομερά ξεροκέφαλος. Κάποτε ο Άντονι του είχε δώσει έναν απομαγνητιστή για να σβήνει αυτόματα τους σκληρούς, αλλά αυτός δεν εμπιστευόταν τίποτε εκτός από το σφυρί του.

Ο Άντονι έπιασε ένα αλλόκοτο βιβλίο που έγραφε «Κβαντική Ηλεκτροδυναμική». Το άνοιξε και του θύμισε ένα μενού στα κινέζικα που είχε δει πριν μια εβδομάδα σε ένα εστιατόριο στη συνοικία των ανατολιτών.
«Αυτό το χαλάμε;», ρώτησε το Νέιθαν.
«Τι;»
«Αυτό το χαλάμε;» ξαναείπε πιο δυνατά ο Άντονι.
«Τι λέει απ’ έξω;»
«Βαντικη Ηλεκτρο…κάτι».
Ο Νέιθαν φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο λες και ήξερε τι στο διάολο ήταν αυτό το ηλεκτροτέτοιο.
«Ρίξ’ το στο τζάκι μαζί με τα άλλα», είπε και ξανάρχισε το σφυροκόπημα.
Ο Άντονι πέταξε υπάκουα το βιβλίο στην αναμμένη φωτιά και επέστρεψε στον καταστροφέα εγγράφων που ροκάνιζε ασταμάτητα χαρτιά σημειώσεις και μικρά τετράδια γεμάτα τύπους και υπολογισμούς. Ο Νέιθαν τελείωσε με τους σκληρούς και ο βασανιστικός θόρυβος του σφυριού επιτέλους σταμάτησε.
«Ήταν ανάγκη να του βάλουμε χειροπέδες;», ρώτησε ο Άντονι.
«Οι προηγούμενοι είχαν αντιδράσει και τους δέσαμε, αλλά πρώτα έπεσαν μερικές ψιλές».
«Μα δεν το έχουν πάρει απόφαση;»
«Απ’ ότι φαίνεται κάτι τους τρώει ακόμα. Τελείωσες με τα έγγραφα;»
«Ναι», είπε ο Άντονι ρίχνοντας και το τελευταίο χαρτί στο μηχάνημα.
«Μόλις έχασες ένα Νόμπελ, φίλε», είπε στον ηλικιωμένο «κέρδισες όμως την ησυχία σου».
Ο Άντονι γέμισε μια σακούλα με τα χαρτιά και τα φορτώθηκε στον ώμο. Ο Νέιθαν είχε ήδη ετοιμάσει τη σύριγγα και στεκόταν δίπλα στο γέρο.
«Μη μας ξεχάσεις στη διαθήκη σου», του είπε και βύθισε τη βελόνα στο μπράτσο του. Ο γέρος τινάχτηκε ελεαφρά, αλλά σύντομα έπεσε σχεδόν αναίσθητος. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ρυθμικός θόρυβος της αναπνοής του. Ο Άντονι με τον Νέιθαν βγήκαν από το σπίτι και μπήκαν στο αμάξι.

«Αυτός ήταν ο τέταρτος;»,είπε ο Άντονι.
«Ναι, ο τέταρτος. Αρχίζω να εξειδικεύομαι. Αν θέλεις θα σε πάρω και στην επόμενη δουλειά. Καλά τα πήγες», είπε γελώντας ο Νέιθαν.
«Τι είχαν ανακαλύψει;»
«Το νόμο της φυσικής που εξηγεί τα πάντα».
«Αποκλείεται»
«Ρε συ, οι άνθρωποι έχουν δέκα πτυχία ο καθένας».
«Αποκλείεται σου λέω».
Ο Νέιθαν πάτησε το φρένο καθώς πλησίαζαν σε κόκκινο φανάρι.
«Είδες το προσωπό του;»
«Ναι», είπε ο Άντονι.
«Φίλε μου έχω κάνει τρομερά πράγματα στη ζωή μου, αλλά τέτοιο πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Εγώ τους πιστεύω. Βρήκαν την εξήγηση για τα πάντα και αυτό τους κατέστρεψε».
«Και νομίζουν ότι θα γλιτώσουν με μια ένεση; Τι είχες βάλει μέσα;»
«Ένα κοκτέιλ χημικών. Λογικά, για λίγες ώρες δεν θα θυμούνται ούτε το όνομά τους. Μετά, αν είναι τυχεροί, θα έχουν ξεχάσει και το νόμο που ανακάλυψαν».
Ο Νέιθαν πάρκαρε το αμάξι δίπλα σε ένα μηχάνημα αυτόματης πώλησης.
«Και πλήρωσαν εξήντα χιλιάρικα γι’ αυτό;» ρώτησε ο Άντονι.
«Και φτηνά τους ήρθε. Έτσι όπως είχαν καταντήσει είχαν δεν είχαν δυο μέρες ζωής».
Ο Νέιθαν κατέβηκε από το αμάξι, έριξε μερικά νομίσματα και πήρε δυο παγωμένες μπύρες Τις άνοιξε, έδωσε τη μία στον Άντονι. και ξεκίνησε.
«Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι», είπε ο Άντονι.
«Τι;»
«Πώς κατάφεραν τέσσερις άνθρωποι να ανακαλύψουν ταυτόχρονα τον ίδιο νόμο;»
«Το αφεντικό λέει ότι έχει φτάσει η εποχή του. Ωρίμασαν οι συνθήκες, μου είπε, αλλά εγώ, φίλε μου, μόνο τα ώριμα φρούτα ξέρω. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι δεν θα μας λείψει η δουλειά. Περιμένει κι άλλους να του τηλεφωνήσουν».
«Στην υγειά τους», είπε ο Άντονι υψώνοντας το κουτί με την μπύρα.
«Στην υγειά μας», απάντησε ο Νείθαν.. «Και στη υγεία του παγκόσμιου νόμου της Φυσικής», συμπλήρωσε.
«Εγώ μόνο έναν παγκόσμιο νόμο αναγνωρίζω», είπε ο Άντονι που ήδη σκεφτόταν το μερτικό του από την επόμενη δουλειά.
«Ποιόν;»
«Τίποτε δε συγκρίνεται με μια παγωμένη μπύρα».
«Σωστός», επικρότησε ο Νέιθαν πίνοντας μια γερή γουλιά..
«Και δεν θα μου κοστίσει εξήντα χιλιάρικα αν αποδειχτεί ότι είχα δίκιο», ολοκλήρωσε ο Άντονι και ξέσπασαν και οι δύο σε ασυγκράτητα γέλια.

ΤΕΛΟΣ

Η επόμενη γενιά

Κρίση, ΔΝΤ, αναδιάρθρωση, φόροι, επενδύσεις. Ίσως έχετε βαρεθεί να ακούτε συνεχώς τι μας περιμένει και πώς φτάσαμε ως εδώ. Κάπως έτσι αισθάνονται και οι ήρωες του σημερινού διηγήματος καθώς πρέπει να ανησυχήσουν γιατί έρχεται….

Η επόμενη γενιά

Ο Γιώργος μπήκε βιαστικά στην BMW και πάτησε με απόγνωση το γκάζι, γνωρίζοντας από μέσα του ότι θα κέρδιζε το πολύ ένα λεπτό μέχρι να φτάσει στην κεντρική λεωφόρο. Τελικά ήταν μόλις σαρανταπέντε δευτερόλεπτα, αφού το μακρύ κομβόι των μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων είχε σχηματιστεί νωρίτερα απ΄ ότι τις υπόλοιπες μέρες. Από εδώ και πέρα ξεκινούσε το μαρτύριο της πρώτης-δευτέρας. Τράβηξε χειρόφρενο και ενεργοποίησε την μικρή τηλεόραση που είχε κολλημένη στο παρμπρίζ. Τουλάχιστον θα έβλεπε τις ειδήσεις.

Ο Ερμής μπήκε στο λεωφορείο που ήρθε, όπως πάντα, με ακρίβεια δευτερολέπτου. Είδε ένα άδειο κάθισμα και βοήθησε την γριούλα που μπήκε μαζί του να καθίσει. Θα περνούσε τριάντα λεπτά ηρεμίας μέχρι να φτάσει στη δουλειά, αλλά επειδή δυσκολευόταν να διαβάσει όρθιος, προτίμησε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα που μετέδιδε η οθόνη LED που βρισκόταν ακριβώς πάνω από τον καθρέφτη του οδηγού. Για καλή του τύχη ήταν οι ειδήσεις και όχι κάποιο πρωινάδικο.

Αυτή είναι η τελευταία γενιά που θα απολαύσει τα προνόμια που έχει. Από εδώ και πέρα τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν.

Ο Ερμής άκουγε τις ειδήσεις αλλά ταυτόχρονα χάζευε το θέαμα από τα παράθυρα του λεωφορείου. Μετά από πέντε λεπτά διαδρομής περνούσαν ακριβώς έξω από το πάρκο των «δεύτερων» αυτοκινήτων, όπως το είχαν ονομάσει. Ροζ τζιπ, πορτοκαλί κούρσες, κίτρινα τετρακίνητα και άλλα πολύχρωμα πολυτελή αυτοκίνητα, παραταγμένα στη σειρά σαν το παιδικό δωμάτιο κάποιου αόρατου γίγαντα. Οι συνέπειες της κρίσης πετρελαίου. Τα περισσότερα είχαν καταλήξει στην ανακύκλωση, ως παλιοσίδερα, αλλά κάποιος είχε φροντίσει να κρατήσει λιγοστά, να τα βάψει με έντονα χρώματα και να φτιάξει έναν πρωτότυπο παιδότοπο.

Ο Γιώργος έριξε μια ματιά στη ατελείωτη ουρά από αυτοκίνητα που βρισκόταν μπροστά του και βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που πήρε την BMW. Όχι ότι μπορούσε να κάνει αλλιώς. Η Ελένη είχε προλάβει το μικρό διθέσιο και το τζιπ ήταν ακόμα χειρότερο για τις ώρες αιχμής της κυκλοφορίας. Τώρα δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει ούτε τα μικρά στενά που παρέκαμπταν κάπως την κυκλοφορία, ούτε να δοκιμάσει την τύχη του σε κάποιους ανάποδους μονοδρόμους. Ας είναι καλά οι τράπεζες που είχαν δώσει δάνειο στον κάθε πικραμένο να αγοράσει το αμάξι των ονείρων του, για να ζουν κάθε πρωί όλοι μαζί τον εφιάλτη τους. Άπλωσε το χέρι και δυνάμωσε την τηλεόραση για να ακούσει καλύτερα τον εκφωνητή.

Τα προβλήματα συνεχίζουν να συσσωρεύονται και η οικονομική κατάσταση της χώρας να επιδεινώνεται, φτάνοντας σιγά, σιγά στο αδιέξοδο.

Οι ειδήσεις ήταν καρμπόν της προηγούμενης μέρας, λες και τίποτε καινούριο δεν είχε συμβεί στον κόσμο. Μερικές φορές ο Ερμής πίστευε ότι οι υπεύθυνοι προγράμματος έβαζαν σε μαγνητοσκόπηση τα γεγονότα του προηγούμενου χρόνου και απλώς άλλαζαν την ημερομηνία. Το λεωφορείο πλησίαζε στη στάση του και τώρα περνούσε από το μικρό δεντροφυτεμένο πάρκο δίπλα στο παλιό εγκαταλειμμένο εμπορικό που είχε αφεθεί στη φύση όταν χρεοκόπησαν οι ιδιοκτήτες. Μια μικρή ζούγκλα στο κέντρο της πόλης, που έδεσε πολύ όμορφα με την γύρω περιοχή όταν ισοπεδώθηκαν μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα παμπάλαιων πολυκατοικιών που έτσι κι αλλιώς ήταν έτοιμες να πέσουν. Το λεωφορείο έφτασε στη στάση του σχεδόν με το τέλος των ειδήσεων.

Ο Γιώργος είδε στο βάθος το εμπορικό κέντρο που είχε περάσει όλη την Κυριακή μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Δεν είχαν αγοράσει σχεδόν τίποτα, αλλά λίγο το πάρκιν, λίγο τα παιχνίδια των παιδιών στον παιδότοπο, λίγο τα γλυκά και τα σνακ, του είχε κοστίσει ένα σωρό λεφτά. Έδειχνε μεγαλοπρεπές, σαν ναός που περίμενε τους πιστούς του, οι οποίοι συνέρεαν κατά εκατοντάδες αν και ήταν εργάσιμη μέρα. Μα που έβρισκαν τα λεφτά που ξόδευαν αυτοί οι άνθρωποι; Ο Γιώργος έστριψε απότομα το τιμόνι και πρόλαβε να χωθεί σε μια θέση που άδειασε στα δεξιά του. Τουλάχιστον θα γλίτωνε το εικοσάλεπτο που στριφογύριζε ψάχνοντας να παρκάρει. Κοίταξε την οθόνη, ακριβώς τη στιγμή που τελείωναν οι ειδήσεις.

Δυστυχώς, μάλλον πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η γενιά που ακολουθεί θα είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.

Ο Ερμής χαμογέλασε και βγήκε από το λεωφορείο. Ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι του και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
«Τα ίδια θα λένε και για την επόμενη», είπαν σχεδόν ταυτόχρονα μπαίνοντας στο γραφείο τους.

ΤΕΛΟΣ

Πράσινη ανάπτυξη

Καυσαέρια, ρύπανση, φαινόμενο του θερμοκηπίου, ενεργειακό πρόβλημα. Ευτυχώς έχουμε βρει τη λύση σε όλα αυτά. Στο σημερινό διήγημα θα δούμε πώς τα αντιμετώπισε ο κύριος Αριστείδης που δίνει ένα νέο μοντέλο για την ….

Πράσινη ανάπτυξη

Ο Αριστείδης μπήκε βαριανασαίνοντας στην αποθήκη και τοποθέτησε το άδειο μπιτόνι ανάμεσα στα βαρέλια με τη βιομάζα. Έβγαλε τα γάντια, τις μπότες και τη μάσκα και φόρεσε το τζιν και ένα άσπρο φανελάκι. Λογικά είχε ξεμπερδέψει, αλλά θα έπρεπε να περιμένει περίπου ένα μήνα για να σιγουρευτεί. Οι μουριές ήταν περισσότερο ανθεκτικές απ’ όσο έδειχναν.

Βγήκε από την αποθήκη και κοίταξε τον κάμπο, εκεί όπου κάποτε έβλεπε τις ελιές να ασημίζουν, σαν μια απέραντη αργυρένια θάλασσα . Εκατοντάδες φωτοβολταϊκά στοιχεία στραφτάλιζαν πια στη θέση τους, αλλά τουλάχιστον μπορούσε να τα κοιτάξει. Όταν δεν είχε συννεφιά ήταν αδύνατον να κρατήσεις πάνω από μερικά δευτερόλεπτα το βλέμμα σου πάνω τους. Έριξε μερικά σακιά με οργανικά απορρίμματα στους λάκκους κομποστοποίησης, οι οποίοι μύριζαν απαίσια, σημάδι ότι θα είχε αρκετό καύσιμο για τον καυστήρα βιοαερίου. Τα παιδιά του γκρίνιαζαν για τη δυσάρεστη μυρωδιά, αλλά οι συσκευές απόσμησης κόστιζαν και ο Αριστείδης δεν σκόπευε να χαλάσει ούτε ένα ευρώ για περιττές πολυτέλειες. Έπιασε γερά την τρίμετρη σκάλα και ανέβηκε στην σκεπή. Οι τρεις ανεμογεννήτριες γύριζαν ικανοποιητικά, αλλά ο Αριστείδης χαλάρωσε ελαφρά τον πείρο σύνδεσης, σύμφωνα με την εμπειρία του και τις πληροφορίες από το διαδίκτυο. Το μουγκρητό της περιστροφής που δυνάμωσε, ακούστηκε πολύ όμορφα στα αυτιά του. Οι γείτονες φώναζαν για την ηχορύπανση όμως ο Αριστείδης είχε μάθει πια να αγνοεί αυτές τις κραυγές. Σφιχτός πείρος, είκοσι κιλοβάτ, χαλαρός τριάντα και αυτό ήταν το μόνο που μετρούσε πια γι’ αυτόν.

Κατέβηκε πάλι στην αυλή και κοίταξε τη μουριά που υψωνόταν πάνω από τη στέγη του, στερώντας τα φωτοβολταϊκά του από πολύτιμες ώρες ηλιοφάνειας. Ήταν η τελευταία. Στην αρχή τις κλάδευε, αλλά το κόστος ήταν υπερβολικά μεγάλο και έτσι βρήκε συμφερότερη τη λύση με το φάρμακο. Τέσσερα μπιτόνια, τέσσερις μουριές λιγότερες. Και τώρα είχε αδειάσει και το πέμπτο στις ρίζες της τελευταίας.

Μπήκε στο σπίτι ικανοποιημένος από το θόρυβο των γεννητριών και το αδειανό μπιτόνι της αποθήκης. Όταν είχαν έρθει για πρώτη φορά σπίτι του από το υπουργείο περιβάλλοντος, ανάπτυξης και κάτι άλλο που δεν θυμόταν, του είχαν αραδιάσει δεκάδες επιχειρήματα. Πράσινη ανάπτυξη, οικολογικό μοντέλο, ανανεώσιμες πηγές, φαινόμενο του θερμοκηπίου και ένα σωρό άλλες μαλακίες από τις οποίες δεν είχε καταλάβει τίποτα. Μόλις όμως τους είπαν 0,035 ευρώ για κάθε κιλοβάτ, μπήκε αμέσως στο νόημα.

Ανέβηκε τη σκάλα και κατευθύνθηκε προς τη κρεβατοκάμαρα. Ο γιος του είχε την πόρτα ανοιχτή. Βρισκόταν μέσα στο θάλαμο προσομοίωσης και μάλλον έπαιζε κάποιο διαστημικό παιχνίδι, αφού ο θάλαμος στριφογύριζε σαν σβούρα. Η κόρη του αντίθετα βρισκόταν απόλυτα ακίνητη μέσα στο σολάριουμ καθώς το καλοκαίρι πλησίαζε. Μπήκε στην κρεβατοκάμαρα και είδε τον έναν τοίχο LED να παίζει τη σαχλή σαπουνόπερα που τόσο άρεσε στη γυναίκα του. Τουλάχιστον δεν είχε πιάσει τον τοίχο με την τρισδιάστατη. Τον ενεργοποίησε πριν προλάβει να το θυμηθεί η γυναίκα του και επέλεξε αμέσως το ντέρμπι. Η τρισδιάστατη έτρωγε ένα σκασμό σε κιλοβάτ αλλά άξιζε τον κόπο.

Ξάπλωσε στον καναπέ και χαλάρωσε για να απολαύσει το θέαμα. Όταν είχε υπογράψει τη σύμβαση , οι υπάλληλοι του υπουργείου τον διαβεβαίωσαν ότι θα απολάμβανε μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τότε, ο Αριστείδης δεν έδωσε σημασία αφού ήταν απασχολημένος να πολλαπλασιάζει τα κιλοβάτ με την ώρα και με τον αριθμό των φωτοβολταϊκών. Τώρα, όμως, που έβλεπε τους ποδοσφαιριστές να κλωτσάνε την μπάλα δίπλα του, κατάλαβε ότι είχαν δίκιο. Η πράσινη ανάπτυξη, εκτός από καζίνο στο Ελληνικό, έφερε μαζί της και την ποιότητα ζωής που του είχαν υποσχεθεί.

ΤΕΛΟΣ

Δραστηριότητες

Παιδιά. Τι όμορφη λέξη. Και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για αυτά. Το καλύτερο σχολείο, τα καλύτερα παιχνίδια, τα καλύτερα ρούχα και πάει λέγοντας. Μήπως υπάρχει κάποια παγίδα εδώ; Ήμαστε εντελώς σίγουροι για το τι είναι το καλύτερο; Ας το σκεφτούμε μια φορά ακόμη πριν διαλέξουμε τις επόμενες παιδικές…..

Δραστηριότητες

Τρεις γραμμές με έντονα κόκκινα γράμματα κρυμμένες στην κάτω δεξιά γωνία της εφημερίδας. Ήταν, όμως, στην πρώτη σελίδα κι αυτό κάτι σήμαινε. Μπορεί να μην ήταν πηχιαίος τίτλος ή το θέμα της ημέρας, αλλά απ’ ότι φαίνεται κάποιοι κατάλαβαν τη σημασία του και φρόντισαν να το προβάλλουν. Η Ασημίνα πήρε ένα μικρό ψαλίδι και έκοψε το κομματάκι με την είδηση. Ήταν η μεγάλη επιτυχία της και η μεγάλη αποτυχία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Θα το τοποθετούσε στον ειδικό φάκελο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα δημοσιεύματα που συνόδευαν την προσπάθεια της από τότε που ξεκίνησε την αλλαγή ονομασίας. Είχαν ξεκινήσει από τις μέσα σελίδες, συνήθως μαζί με τα υπόλοιπα νέα για την εκπαίδευση, μικρά δίστηλα ή και τηλεγραφικές αναφορές και σιγά-σιγά είχαν προχωρήσει προς τα έξω καθώς το κείμενο μεγάλωνε μαζί με τη γραμματοσειρά, για να φτάσουν στην ιστορική, σημερινή πρώτη σελίδα
Η Παναγιώτα εμφανίστηκε μέσα στην κουζίνα κρατώντας στα χέρια της δύο μικρά πράσινα τουβλάκια που δεν μπορούσε με τίποτα να βάλει στο κάστρο που έφτιαχνε. Η Ασημίνα την πήρε από το χέρι και την πήγε μέχρι το δωμάτιό της. Έβαλε προσεκτικά το πρώτο τουβλάκι στην κορυφή της κατασκευής, αρκετά αργά ώστε η Παναγιώτα να παρακολουθήσει καλά την κίνηση της, και ύστερα περίμενε υπομονετικά μέχρι η κόρη της να βάλει το δεύτερο τουβλάκι στη θέση του. Έμεινε για λίγο ακόμα στο δωμάτιο και μόλις διαπίστωσε ότι ήταν αχρείαστη επέστρεψε στην κουζίνα, απ’ όπου μπορούσε να επιβλέπει τον Αλέξη που βρισκόταν στο μπαλκόνι και κλωτσούσε με δύναμη μια μπάλα ποδοσφαίρου πάνω στον τοίχο. Έριξε άλλη μια ματιά στον τίτλο που είχε κόψει.

Το τέλος
της παιδικής
ηλικίας

Ως συνήθως οι δημοσιογράφοι πόνταραν στο συναίσθημα και τον εντυπωσιασμό. Έτσι κι αλλιώς το τέλος είχε έρθει εδώ και καιρό. Η Ασημίνα με τους υπόλοιπους γονείς απλώς το επικύρωσαν. Προσπάθησε να σκεφτεί τον εαυτό της να μιλάει με τις καινούριες λέξεις. «Τα δραστήρια κοιμούνται». «Δεν μπορώ να σου μιλήσω γιατί έχω το δραστήριο δίπλα». «Δραστήρια, ελάτε να χαιρετήσετε τον θείο». «Πότε ξεκινά το δραστηριαγωγείο;». «Που είναι ο Αλέξης; Δραστηριοποιείται».
Της ήταν αδύνατο να το συνηθίσει. Ένοιωθε αλλόκοτα, σαν να έτρωγε χαρτί και να έπρεπε να το χωνέψει. Κι όμως, η ίδια ήταν υπεύθυνη για την αλλαγή. Ξεφύλλισε την εφημερίδα για να διαβάσει το ρεπορτάζ. Ήταν περίεργη να δει πόσο είχαν διαστρεβλώσει την πραγματικότητα.
«Μετά από χρόνια δικαστικών αγώνων η «Ένωση για τα δικαιώματα των παιδιών» πέτυχε μια απρόσμενη νίκη. Με βασικό επιχείρημα ότι η λέξη παιδί προέρχεται από το ρήμα παίζω κατάφερε να την αντικαταστήσει με το νεολογισμό δραστήριο. Παρουσιάζοντας στατιστικές, δημοσκοπήσεις και πανεπιστημιακές έρευνες έπεισε το δικαστήριο για την αλήθεια των ισχυρισμών της. Όπως ισχυρίστηκε η Ένωση, κάποτε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι νέοι ήταν οι μαθητές του Λυκείου, στη συνέχεια του γυμνάσιου, του δημοτικού και σήμερα φτάσαμε πια στα νήπια. Τα βίντεο που προβλήθηκαν με τους μαθητές του νηπιαγωγείου να συμπληρώνουν δεκάδες φωτοτυπημένες σελίδες και στη συνέχεια να παρακολουθούν εντατικά μαθήματα αγγλικών, γαλλικών, κιθάρας και ταε-κβο-ντο προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση στους δικαστές που έβγαλαν μια αναπάντεχη απόφαση».
Δεν τα έλεγαν άσχημα. Λίγο-πολύ έτσι είχαν τα πράγματα. Κάποτε τα παιδιά έπαιζαν. Τώρα, τα δραστήρια κάνουν δραστηριότητες. Φυσικά, οι γονείς δεν θα δέχονταν τόσο εύκολα την μετονομασία. Είχαν αντιδράσει, έκαναν ενστάσεις, την είχαν μηνύσει μερικές εκατοντάδες φορές. Ακόμα και τώρα, είχαν προσφύγει στον Άρειο Πάγο. Τι ελπίδες είχαν, όμως; Τα παιδιά τους είχαν κατά μέσο όρο δέκα ώρες δραστηριότητες κάθε μέρα και μερικά λεπτά παιχνιδιού. Γιατί οι δικαστές να αρνηθούν την αλλαγή της λέξης; Στο κάτω-κάτω, αν ήθελαν να έχουν παιδιά, ας τα έβαζαν να παίζουν. Η Ασημίνα πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε με όλη της τη δύναμη.

«Δραστήρια, είναι ώρα για φαγητό».
Περίμενε λίγη ώρα, αλλά δεν φάνηκε κανείς και δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί.

ΤΕΛΟΣ

Το πρωτόκολλο

Γραφειοκρατία… Το τέρας που απομυζά συστηματικά ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Έχει, όμως κι ένα πλεονέκτημα. Μπορείς πάντα να ρίξεις τις ευθύνες σε κάποιον άλλον, είτε στον προηγούμενο είτε στον επόμενο. Αρκεί, βέβαια, εσύ να είσαι απολύτως τυπικός. Υπάρχουν, όμως, και ορισμένες περιπτώσεις όπου τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική πορεία. Μια τέτοια περίπτωση συναντάμε στο σημερινό διήγημα όπου όλοι ακολουθούν πιστά όσα λέει…

Το πρωτόκολλο

Αντοχή στη σύνθλιψη 0,01 Ν/m2.

Ο Καμαρίδης διάβαζε την αναφορά κοιτώντας κατά τακτά χρονικά διαστήματα τον αξιωματικό ασφαλείας που στεκόταν απέναντί του ανέκφραστος, με τα χέρια τεντωμένα και κολλημένα στο κορμί του. Σίγουρα ήταν μια στάση που είχε προβάρει για ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Ακίνητος, αγέρωχος, με το βλέμμα να ατενίζει το άπειρο.

Μέγιστη απορρόφηση στο εγγύς υπέρυθρο στα 520 nm.

Οι μετρήσεις ήταν πολύ αναλυτικές και ακριβείς, αλλά οποιοσδήποτε δεν είχε γνώσεις φυσικής θα νόμιζε ότι πρόκειται για κάποιο είδος ιερογλυφικών που κανείς ακόμα δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει. Όχι, ότι θα είχε άδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση αφού αυτό το άγνωστο αντικείμενο, που η ασφάλεια είχε ανακαλύψει κοντά στην αίθουσα συσκέψεων, αρνιόταν πεισματικά να αποκαλύψει την ταυτότητά του, παρά τις εκτεταμένες μετρήσεις των ειδικών εργαστηριών. Όλα αυτά, μέχρι πριν από μια ώρα που ο Καμαρίδης ένοιωσε να πέφτει από τα σύννεφα.

Φασματοσκοπική ανάλυση ακτίνων γ. Υψηλή διαπερατότητα.

Ο Καμαρίδης κοίταξε τον αξιωματικό ασφαλείας. Σκληρά εκπαιδευμένος, απόλυτα τυπικός με τη δουλειά του, έμοιαζε περισσότερο με προγραμματισμένο ρομπότ παρά με εξειδικευμένο προσωπικό.
«Πότε ανακαλύψατε το ύποπτο αντικείμενο;» τον ρώτησε.
«Πριν έντεκα μέρες και τέσσερις ώρες».
«Το περιεργάστηκες καθόλου, πριν το στείλεις στα εργαστήρια;»
Μια μικρή γκριμάτσα αποδοκιμασίας χάλασε την τέλεια μάσκα που αποτελούσε το πρόσωπο του υπεύθυνου ασφαλείας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν φανερό ότι η ερώτηση τον είχε προσβάλλει.
«Όχι, βέβαια. Ακολούθησα πιστά το πρωτόκολλο».
Ο Καμαρίδης ήταν σίγουρος ότι όλα είχαν γίνει σύμφωνα με τον κανονισμό, αλλά ήθελε να δει μέχρι που έφτανε η αφοσίωση αυτών των ανθρώπων. Μερικές φορές η ακαμψία μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη από τη χαλαρότητα.
«Μήπως κάποιος από την ομάδα σου, ίσως αυτός που το βρήκε ή κάποιος άλλος, ανέφερε κάτι παράξενο για το αντικείμενο;»
Ο αξιωματικός έδειχνε να μην καταλαβαίνει.
«Δεν προβλέπονται τέτοιες αναφορές. Ότι κρίνεται ύποπτο τοποθετείται μέσα στο ειδικό κουτί τιτανίου και παραδίδεται στην ανάλυση».
«Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να άγγιξε το αντικείμενο με γυμνό χέρι, ή να το μύρισε».
Ο αξιωματικός ασφαλείας, αν και παρέμενε ακίνητος., έδειχνε ότι ήταν έτοιμος να βγει από τα ρούχα του.
«Σας είπα. Ακολουθήσαμε τις διαδικασίες. Ότι γράφει το πρωτόκολλο».
«Μάλιστα», είπε ο Καμαρίδης. Ύστερα άνοιξε το συρτάρι του και έβγαλε το μαύρο μεταλλικό κουτί. Ο αξιωματικός γούρλωσε τα μάτια του, προδίδοντας μέσα σε μια στιγμή πολλά χρόνια εκπαίδευσης με τα οποία είχε αποκτήσει το παγερό του βλέμμα. Ο Καμαρίδης χάιδεψε απαλά το καπάκι του κουτιού και είπε με πολύ απαλή φωνή.
«Πώς τα πας με τα λουλούδια;»
Ο αξιωματικός σάστισε. Μάλλον ήταν η τελευταία ερώτηση που περίμενε να ακούσει εκείνη τη μέρα.
«Τι εννοείτε;», ψέλλισε.
«Ξέρεις, ήμαστε όλοι παιδιά των πόλεων. Πριν παντρευτώ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τη γαρδένια από τη μπεγκόνια, αλλά η γυναίκα μου ήταν μανιακή με την ανθοκομία και τώρα έχω κάνει πρόοδο. Εσύ που βρίσκεσαι;»
Ο αξιωματικός ξεροκατάπιε. Σίγουρα έβραζε από μέσα του. Θα σκεφτόταν ότι περνάει κάποιο είδος ψυχολογικού τεστ, από τα πολλά που πρέπει να είχε υποστεί στον στρατό, ότι ο Καμαρίδης τον δοκιμάζει, ότι ίσως κρίνεται η θέση του.
«Εγώ…εγώ δεν είμαι παντρεμένος», απάντησε προσπαθώντας να καλύψει όλα τα ενδεχόμενα.
Ο Καμαρίδης δεν μίλησε για λίγο. Άνοιξε το κουτί, φέρνοντας τον αξιωματικό στα όρια της απελπισίας, και έβαλε το άγνωστο αντικείμενο που τους ταλαιπώρησε τόσο καιρό.
«Πριν δυο εβδομάδες είχε επισκεφτεί τις εγκαταστάσεις ένα σχολείο», είπε στον αξιωματικό. «Σήμερα ήρθε ένα μικρό κοριτσάκι, Το έχουμε στο διπλανό δωμάτιο. Πρέπει να σου αναθέσω μια δύσκολη αποστολή, αλλά το πρωτόκολλο αναφέρει ρητά ότι εσύ είσαι ο υπεύθυνος ενημέρωσης σε αυτές τις περιπτώσεις.».
Ο αξιωματικός έδειξε να έχει συνέλθει καθώς η συζήτηση επέστρεψε στα διαδικαστικά θέματα. Ο Καμαρίδης άπλωσε το χέρι του και πρότεινε το αντικείμενο στον αξιωματικό.
«Το κοριτσάκι έχασε ένα μικρό τριαντάφυλλο που είχε φέρει μαζί του. Του το είχε χαρίσει η μαμά του. Θέλω να το πάρεις, να πας δίπλα και να του εξηγήσεις γιατί δεν το είχαμε στο νερό όλες αυτές τις μέρες».
Ο αξιωματικός έπιασε με πολύ προσοχή το μισοκαμμένο, ξεραμένο λουλούδι, χαιρέτησε τυπικά φέρνοντας την παλάμη του δίπλα στο μέτωπο του και βγήκε από την αίθουσα. Ο Καμαρίδης έκλεισε το κουτί και το ξαναέβαλε στο συρτάρι του. Ύστερα τηλεφώνησε στη γυναίκα του. Αυτή αρχικά αρνήθηκε, αλλά τελικά την έπεισε ότι ήταν για καλό σκοπό. Ο Καμαρίδης χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε όλη την ομάδα ασφαλείας να στέκεται στην ουρά κάθε πρωί για να μυρίσει τριανταπέντε διαφορετικά λουλούδια. Σίγουρα δεν θα έλυνε το πρόβλημα έτσι, αλλά ήταν μια καλή αρχή. Η γυναίκα του δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει να τους πείσει, αλλά δεν ήξερε το κρυφό του όπλο. Άλλοι θα απειλούσαν, άλλοι θα διέταζαν, αλλά ο Καμαρίδης γνώριζε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να το ενσωματώσει στο πρωτόκολλο.

ΤΕΛΟΣ

Πωλείται το παρελθόν

Τελείωσε και το καλοκαίρι. Κάπου είχα διαβάσει ότι κανείς δεν χρειάζεται περισσότερη ξεκούραση από αυτόν που επιστρέφει από διακοπές. Δεν μου φαίνεται να απέχει πολύ από την αλήθεια. Το καλό με τις διακοπές είναι ότι έχεις ελεύθερο χρόνο για να ξοδέψεις όπως επιθυμείς. Έτσι, μπορείς πάντα να σκεφτείς τι είναι αυτό που σου αρέσει πραγματικά να κάνεις και αν θα ενέδιδες ποτέ σε μια πρόσκληση όπου……..

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Ο Μανώλης φρέναρε απότομα καθώς προσπέρασε την ξύλινη πινακίδα με τα κόκκινα γράμματα. Σταμάτησε διακόσια μέτρα πιο κάτω σε ένα άνοιγμα του δρόμου γεμάτο χαλίκια και σκουπίδια. Ίσως ήταν κάποιο διαφημιστικό τρικ, ίσως αυτός να μην είδε καλά την τελευταία λέξη, αλλά του ήταν αδύνατον να προχωρήσει παρακάτω χωρίς να σιγουρευτεί γι’ αυτό. Βρήκε από το αυτοκίνητο και άρχισε να προχωράει προς τα πίσω στην άκρη του ασφαλτοστρωμένου δρόμου που δεν μπορούσε να κρύψει την ελλιπή συντήρηση, έτσι όπως ήταν γεμάτος λακκούβες και μικρά σαμαράκια. Τώρα έβλεπε με τα μάτια του όλα όσα ταλαιπωρούσαν πριν λίγο το αμάξι του και τη μέση του καθώς το αυτοκίνητο αναπηδούσε κάθε τρεις και λίγο.

Πολύ σύντομα έφτασε έξω από το κτίριο που έδειχνε εντελώς συνηθισμένο, αν εξαιρούσες αυτή την μικρή επιγραφή. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Την προηγούμενη βραδιά, την τελευταία του καλοκαιριού, είχαν μαζευτεί στο σπίτι ενός φίλου και αναπολούσαν τα παλιά ανάμεσα σε μισοκαμμένες μπριζόλες και κρύες μπίρες. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ο Μανώλης αποφάσισε να μπει στο κτίριο, αν και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κάποιος είχε τη δυνατότητα να εμπορεύεται ένα τόσο σπουδαίο αγαθό.

Η είσοδος του κτιρίου ήταν πολύ φωτεινή και εντυπωσιακά διακοσμημένη με άσπρο μάρμαρο. Τον υποδέχτηκε μία ευγενική γραμματέας, του έδωσε να συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο και ύστερα του ζήτησε να περιμένει για πέντε λεπτά μέχρι να δει τον υπεύθυνο πωλήσεων. Ο Μανώλης παρατήρησε πιο προσεκτικά το χώρο που έμοιαζε τεράστιος. Είχαν ενώσει δύο ή τρία πατώματα και στην οροφή είχαν κατασκευάσει ένα γυάλινο αίθριο που έφερνε άπλετο φώς. Παντού υπήρχαν παράθυρα, λες και όλο το δωμάτιο είχε χτιστεί από την αρχή με αυτόν το σκοπό, ενώ τα περισσότερα ήταν ανοιγμένα φέρνοντας ένα ευπρόσδεκτο δροσερό αεράκι.
Η γραμματέας τού έκανε νόημα και του υπέδειξε το διάδρομο που έπρεπε να ακολουθήσει για να φτάσει στον αρμόδιο υπάλληλο. Ο Μανώλης προχώρησε πάνω στην γαλάζια γραμμή.

Δυστυχώς το κτίριο δεν διατηρούσε τη μεγαλοπρέπεια της εισόδου του. Το ταβάνι άρχισε να χαμηλώνει, τα παράθυρα να μειώνονται και ο φωτισμός να γίνεται όλο και ασθενέστερος. Στην αρχή δεν ήταν εμφανές, αλλά μετά από λίγο ο Μανώλης ένοιωσε σα να προχωράει μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ και αισθάνθηκε ότι πνιγόταν καθώς ο αερισμός ήταν ανεπαρκής. Λίγο πριν σταματήσει και γυρίσει πίσω, είδε την μαύρη πόρτα με την επιγραφή «υπεύθυνος πωλήσεων», την κοίταξε για λίγο διστακτικά και ύστερα την άνοιξε. Αντίκρισε ένα μικρό δωμάτιο που με το ζόρι χωρούσε τον υπάλληλο, ένα μικρό γραφείο, μια βιβλιοθήκη και τον Μανώλη. Παράθυρα δεν υπήρχαν ενώ όλο το χώρο προσπαθούσε να φωτίσει χωρίς επιτυχία ένας παμπάλαιος λαμπτήρας πυρακτώσεως. Απ’ ότι φαίνεται η εταιρία είχε ρίξει όλα τα λεφτά στο χώρο υποδοχής.

«Καθίστε», του είπε ευγενικά ο υπάλληλος.
Ο Μανώλης κάθισε στην μικροσκοπική καρέκλα που ήταν τόσο άβολη όσο έδειχνε.
«Μελεζάς», συστήθηκε ο υπάλληλος προτείνοντας το χέρι του.
«Αναγνώστου», απάντησε ο Μανώλης κάνοντας μια ψυχρή χειραψία. Είχε αρχίσει να το μετανιώνει που βρέθηκε εκεί μέσα.
«Σας ακούω», είπε ο Μελεζάς.
«Ε…Είδα την ταμπέλα…» είπε ο Μανώλης που δυσκολευόταν να παραδεχτεί ότι σκόπευε στα σοβαρά να συζητήσει την αγοραπωλησία του παρελθόντος του.
«Και θυμηθήκατε τα παλιά», συμπλήρωσε ο Μελεζάς.
«Ακριβώς. Τι εννοείτε όταν λέτε ότι πουλάτε το παρελθόν;»
«Ότι ακριβώς γράφουμε. Μπορούμε να σας μεταφέρουμε σε οποιαδήποτε στιγμή του παρελθόντος επιθυμείτε».
Ο Μανώλης κοίταξε καχύποπτα τον Μελεζά, αλλά αυτός έδειχνε απόλυτα ψύχραιμος. Λες και πουλούσε ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες.
«Σε οποιαδήποτε στιγμή;»
«Φυσικά. Για παράδειγμα μπορούμε άμεσα να σας επαναφέρουμε στην βρεφική σας ηλικία. Με τις πάνες σας, με τις κρέμες σας, έτοιμο να βγάλετε δοντάκια».
Ο Μανώλης άθελα του έκανε μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας καθώς θυμήθηκε τον ανιψιό του που μόλις πρόσφατα είχε καταφέρει να σταθεί όρθιος και έπεφτε συνέχεια.
«Όχι δεν ενδιαφέρομαι για κάτι τέτοιο».
«Τότε, ίσως στην παιδική σας ηλικία. Στο σχολείο, με τα μαθήματα, το δάσκαλο, τα άλλα παιδάκια, τα χτυπημένα γόνατα».
«Όχι, όχι», είπε ο Μανώλης που δεν θα άντεχε να πάει ούτε μια μέρα παραπάνω στο σχολείο ακόμα και αν του έταζαν τον ουρανό με τ’ άστρα.
«Τι θα λέγατε για την εφηβεία. Σπυράκια, έρωτες, απογοητεύσεις, τι ώρα θα γυρίσετε, που θα πάτε, πανελλαδικές…», είπε ο Μελεζάς κλείνοντας το μάτι στην τελευταία λέξη.
Ο Μανώλης ύψωσε ελαφρά τα χέρια του με σηκωμένες τις παλάμες σε μια κρίση τρόμου μόλις θυμήθηκε τα φριχτά τρίωρα των εξετάσεων.
«Το βρήκα», είπε ο Μελεζάς. «Πανεπιστήμιο, καθηγητές, μαθήματα, μεθύσια, πτυχίο, στρατός, ψάξιμο για δουλειά με πεντακόσια ευρώ, προσκύνημα σε βουλευτές και στα κάθε λογής μέσα. Ε, τι λέτε γι’ αυτό;»
Ο Μανώλης κοίταξε εξεταστικά τον Μελεζά. Είχε καταλάβει που το πήγαινε. Και ο Μανώλης πωλητής ήταν. Έδινε κρουαζιέρες σε γιατρούς και κέρδιζε ιατρικές συνταγές. Ίσως γι’ αυτό να είχε μπει εκεί μέσα. Όχι για ν’ αγοράσει παρελθόν, αλλά για να αλλάξει το παρόν.
«Εντάξει κατάλαβα», είπε ο Μανώλης. «Πείτε μου, όμως, κάτι. Μπορείτε στ’ αλήθεια να κάνετε αυτά που υπόσχεστε».
«Φυσικά. Τι θα λέγατε να σας πάμε στα τριάντα. Όλη μέρα δουλειά και το βράδυ τηλεόραση. Απλήρωτες υπερωρίες, οικονομική κρίση, καθημερινές απολύσεις».
Ο Μανώλης άπλωσε το χέρι του για να διακόψει τον Μελεζά.
«Σύμφωνοι. Δεν θέλω να αγοράσω τίποτε από το παρελθόν. Είμαι όμως περίεργος να μάθω αν έχετε πουλήσει ποτέ κάτι;».
«Αν και είναι επαγγελματικό μυστικό, πρέπει να ομολογήσω ότι οι περισσότεροι πελάτες μας προτιμούν το παρόν που έχουν».
«Και πώς επιβιώνετε;»
«Υπογράψατε ένα έντυπο, όπου η αμοιβή μας είναι ανάλογη με την ικανοποίησή σας από τις υπηρεσίες μας. Όταν βγείτε, μπορείτε να αφήσετε στην γραμματέα όποιο ποσό θέλετε».
Ο Μανώλης σηκώθηκε από την καρέκλα σκεπτικός. Άνοιξε την πόρτα και έκανε να βγει.
«Πριν φύγετε, μια μικρή δωρεάν συμβουλή», είπε ο Μελεζάς.

Ο Μανώλης διέσχισε αντίστροφα την διαδρομή που τον είχε φέρει στο «παρελθόν» και ξαφνικά συνειδητοποίησε πόσο έξυπνο ήταν το στήσιμο του κτιρίου. Έφευγες από το μικρό σκοτεινό γραφείο, μια συμβολική μήτρα, και διασχίζοντας το στενό διάδρομο προχωρούσες προς το φωτεινό παρόν, γεμάτο παράθυρα και προοπτικές. Ακριβώς έξω από την πόρτα σε περίμενε η πραγματικότητα. Πέρασε από τη γραμματεία και άφησε περισσότερα λεφτά απ’ όσα υπολόγιζε όταν είχε μπει. Επέστρεψε στο αυτοκίνητο, μπήκε ξανά στον αυτοκινητόδρομο και μετά από ένα χιλιόμετρο είδε την ταμπέλα για την οποία τον είχε προειδοποιήσει ο Μελεζάς.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ο Μανώλης την προσπέρασε χωρίς να σταματήσει. Όπως του είπε και ο Μελεζάς, γιατί να αγοράσεις κάτι που μπορείς να φτιάξεις μόνος σου.

ΤΕΛΟΣ

Ευχές

Ευχές

αν έπαυαν οι σφήκες να τσιμπάν'...

Ο Γιαννάκης ανασήκωσε το πόδια του, ισορροπώντας πάνω στην καρέκλα, άπλωσε το χέρι του και έπιασε τη σφηκοφωλιά που είχαν προλάβει να κατασκευάσουν οι σφήκες μέσα σε λίγους μήνες. Ένα μικρό μαύρο σύννεφο σκέπασε το πρόσωπό του, καθώς τα έντομα προσπαθούσαν να προστατεύσουν τη φωλιά τους από τον ανεπιθύμητο εισβολέα. Η μητέρα του Γιαννάκη γέλασε, βλέποντας το παιδί της να ανεμίζει τα χέρια του για να διώξει τις σφήκες.
«Πρόσεξε μην πέσεις από εκεί πάνω», του είπε. Ύστερα άπλωσε την σκούπα για να καθαρίσει την εξώπορτα από τους δεκάδες ιστούς αράχνης.

αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν ...

Ο Ορφέας κοίταξε όλο λαχτάρα το ταψί που άχνιζε καθώς η μητέρα του το έβγαζε από το φούρνο. Έγλειψε τα χείλη του καθώς η μυρωδιά του φαγητού έκανε τα σάλια του να τρέχουν. Η μητέρα του γέμισε το πιάτο και το έφερε στο τραπέζι. Ο Ορφέας έσκυψε από πάνω του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπάμιες. Ονειρεμένες μπάμιες.. Η μητέρα του είχε κρατήσει κρυφή τη γέμιση και αυτό έκανε ακόμα πιο απολαυστική την πρώτη δαγκωματιά. Η γλυκιά γεύση της σοκολάτας πλημμύρισε το στόμα του. Οι αγαπημένες του. Μπουκώθηκε γρήγορα με πέντε μπάμιες και άρχισε να τις μασουλάει. Προχθές η Κατερίνα του είπε ότι είχαν βγει μπάμιες-φράουλα. Με την πρώτη ευκαιρία θα τις δοκίμαζε, αλλά προς το παρόν το μόνο που σκεφτόταν ήταν με ποια δικαιολογία θα ζητούσε και δεύτερο πιάτο.

να πέφτουν τα παιχνίδια να μη σπαν'

Ο Δημήτρης είδε το αγαπημένο του αυτοκινητάκι να πέφτει από τον τρίτο όροφο και να γίνεται χίλια κομμάτια. Έτρεξε, αμέσως, στον πατέρα του. Στην αρχή αρνήθηκε, του είπε ότι το έκανε επίτηδες, ότι θα κατέβει σε μία ώρα να του το φέρει αλλά ο Δημήτρης άρχισε τα παρακάλια και τελικά τον κατάφερε. Κατέβηκαν με το ασανσέρ, βγήκαν έξω και κάθισαν στην άκρη του πεζοδρομίου. Τα κομματάκια είχαν ήδη αρχίσει να μετακινούνται, αναζητώντας το ένα το άλλο. Ο Δημήτρης δεν μπορούσε να χορτάσει αυτό το καταπληκτικό θέαμα, και ήδη σκεφτόταν την υπέροχη τελική ένωση. Μόλις τα κομμάτια πλησίασαν αρκετά, ρευστοποιήθηκαν, κύλησαν αργά πάνω στο δρόμο, δημιούργησαν μια μικρή ζελατινώδη μπάλα και ύστερα στερεοποιήθηκαν παίρνοντας την αρχική μορφή τους. Ο Δημήτρης σηκώθηκε, πήρε το παιχνίδι στα χέρια του και επέστρεψε, μαζί με τον πατέρα του, στο ασανσέρ. Αύριο, θα ανέβαινε στην ταράτσα με το πυροσβεστικό του.

Αν...αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φάν'

Βάζεις βράχια και χώμα, βγάζεις ψωμί. Ο Επαλέ προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε η λεπτή κυρία με την άσπρη στολή, αλλά δυσκολευόταν. Αυτός, μαζί με άλλους δέκα της φυλή του, θα αναλάμβαναν να χειρίζονται τα μηχανήματα και, στο τέλος της εκπαίδευσης, έπρεπε να ξέρει ακριβώς πώς δούλευε η συσκευή. Η εκπαιδεύτρια ήταν πολύ υπομονετική, καθώς επαναλάμβανε συνέχεια τη διαδικασία και δεν αγαναχτούσε ποτέ, παρά τα συνεχόμενα λάθη του Επαλέ. Δεν έφταιγε, όμως, μόνο αυτός. Βάζεις βράχια και χώμα, βγάζεις ψωμί. Πώς μπορούσε να συγκεντρωθεί όταν έβλεπε ένα μικρό θαύμα να επαναλαμβάνεται κάθε τρία λεπτά μπροστά του;

αν είχανε στο κρύο ένα μπουφάν...

Η ουρά σιγά,σιγά προχωρούσε και σύντομα ο Καλάτζε έφτασε μπροστά στην χαμογελαστή κυρία με την άσπρη στολή. Άπλωσε τα χέρια του και πήρε το λεπτό, μαύρο πανωφόρι που δικαιούταν. Δεν έδειχνε ιδιαίτερα ζεστό, αλλά όσοι το είχαν φορέσει ορκίζονταν ότι από εκείνη την μέρα δεν κατάλαβαν ποτέ ξανά πότε είχε κρύο. Ο Καλάτζε χάιδεψε το απαλό, λείο ύφασμα και ανατρίχιασε, καθώς το ένοιωσε να ρέει κάτω από τα χέρια του. Είναι σαν ζωντανό του είχε πει ο αδερφός του, αλλά έπρεπε να το νοιώσεις για να καταλάβεις τι εννοούσε. Το φόρεσε κάπως δισταχτικά και αμέσως ένα θερμό κύμα ανακούφισε το ταλαιπωρημένο του κορμί.

Αν ... στον κόσμο δεν υπήρχε Αφγανιστάν

Καμπότζη , Αμερική και Πακιστάν ...
.. Ουάσινγκτον , Καμόρα , Ταλιμπάν
πετρέλαια , διαμάντια και Ιράν ...

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης κοίταξε τον εξωγήινο που καθόταν απέναντί του ανέκφραστος. Όταν είχαν κάνει τη συμφωνία, νόμιζε ότι τον είχαν πιάσει κορόιδο. Μόλις είχε καταλάβει ότι το κορόιδο καθόταν στην δική του καρέκλα. Μία απεριόριστη πηγή ενέργειας για εννιά ευχές παιδιών. Ποιος δεν θα δεχόταν μια τέτοια συμφωνία; Και στην αρχή όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Διάλεξαν τυχαία τα εννέα mail, μέσα από τα εκατομμύρια που έλαβαν και το πρώτο ήθελε απλώς να μην τσούζουν τα παιδικά σαμπουάν. Τότε είχαν γελάσει με την καρδιά τους, αλλά το εκείνο το γέλιο τους βγήκε πολύ ξινό. Ύστερα έφτιαξαν γενετικά τροποποιημένες σφήκες χωρίς κεντρί, μια ειδική ποικιλία μπαμιών και μικρά παιχνιδάκια με νανοϋλικά. Χρησιμοποίησαν την διαστημική τεχνολογία για ένα ισοθερμικό, ελαφρύ μπουφάν και το μόνο που πραγματικά τους παίδεψε ήταν ο μοριακός τροποποιητής που χρησιμοποιούσε ανόργανες ύλες και το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα για να παρασκευάσει τροφή. Τώρα, όμως;
«Ξέρεις τι μας ζητάτε;» ρώτησε τον εξωγήινο και η μεταφράστρια μετέφερε την ερώτηση αλλά δεν υπήρξε καμία αντίδραση.
Το είχαν συζητήσει στην κρίσιμη συνεδρίαση. Κάποιος πρότεινε να τους κοροιδέψουν αλλάζοντας τα ονόματα των χωρών και των υλικών και αμέσως τον πέταξαν έξω από το δωμάτιο. Ήταν φανερό τι ζητούσε το παιδί. Το πρόβλημα ήταν ότι αν εκπληρωνόταν η ευχή του θα έχαναν όλοι τους τη δουλειά τους, μαζί με την εξουσία τους. Ο πρόεδρος ξανακοίταξε τον εξωγήινο, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει τίποτα από την παγερή μάσκα στην οποία είχε μετατραπεί το πρόσωπο του. Απεριόριστη ενέργεια. Το όνειρο όλων των κυβερνήσεων. Και τους τα χάλαγε όλα μια παιδική ευχή. Μήπως το παιχνίδι ήταν στημένο; Ο πρόεδρος σκεφτόταν τη διαδικασία, αλλά πουθενά διέκρινε κάποια παρέμβαση των εξωγήινων. Το μόνο που έκαναν ήταν να παρίστανται στην κλήρωση. Απεριόριστη ενέργεια. Αν δεν υπήρχε Αφγανιστάν και Αμερική. Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί. Σε αυτόν έλαχε να την ανακοινώσει.

«Λυπάμαι», είπε, «δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την ευχή».
Η μεταφράστρια εξήγησε στον εξωγήινο την απάντηση και τότε αυτός έστρεψε την πλάτη του και αποχώρησε, μουρμουρίζοντας κάτι ακατανόητο στη γλώσσα του.
«Τι είπε;» ρώτησε ο πρόεδρος. Η μεταφράστρια έκανε τη δύσκολη, ότι δεν άκουσε καλά, ότι δεν ήταν σίγουρη για τις λέξεις, ότι ήταν γυρισμένος πλάτη, αλλά ο πρόεδρος της το έκοψε.
«Λέγε γρήγορα τι είπε».
Η μεταφράστρια ξεροκατάπιε. Είπε ότι θα ήθελε να το επεξεργαστεί περισσότερο αλλά αφού την πίεζαν η καλύτερη απόδοση ήταν:
«Μπορούμε, όμως, εμείς».

ΤΕΛΟΣ

Όλοι οι στίχοι του διηγήματος είναι από τραγούδι «Αν» του Δημήτρη Μητσοτάκη.

Και κάπου εδώ πρέπει να ευχηθώ σε όλους καλό καλοκαίρι. Λίγο η άδεια, λίγο η δυσκολία πρόσβασης στο διαδίκτυο, λίγο οι άδειες μπαταρίες, θα ξανασυναντηθούμε από εδώ το Σεπτέμβριο. Εκτός αν…………………..

Ψυχολογικό τεστ

Συνεχίζουμε σήμερα την βόλτα μας στα άστρα, μια εμπειρία που μόνο η ΕΦ, μπορεί να προσφέρει, και φτάνουμε σε έναν μακρινό πλανήτη όπου οι άνθρωποι θα διεκδικήσουν μια πολύτιμη θέση μέσα στο σύμπαν. Πρώτα, όμως, πρέπει να επιτύχουν σε ένα απλό….

Ψυχολογικό τεστ

Ο Ίαν Κρόδερς καθόταν ανήσυχος μέσα στον μικρό διάφανο θόλο του και παρατηρούσε τους υπόλοιπους απεσταλμένους που τον περιτριγύριζαν σαν ψάρια μέσα στις γυάλες τους. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπε και ίσως να ήταν και η τελευταία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα έλεγε ότι βρέθηκε στον παράδεισο των βιολόγων. Ποιος συνάδελφός του θα είχε ξανά την ευκαιρία να μελετήσει επτά διαφορετικά νοήμονα όντα, που ήταν το αποτέλεσμα εκατομμυρίων χρόνων εξέλιξης, έστω και μακροσκοπικά, μέσα από διαφανείς θαλάμους;

Δυστυχώς, ο Κρόδερς δεν μπορούσε να απολαύσει την απίστευτη τύχη του. Τριγύρω του δεν έβλεπε την κορυφή της εξελικτικής διαδικασίας, αλλά επτά σκληρούς ανταγωνιστές για τους οποίους υπήρχε μόνο μία θέση στη γαλαξιακή ένωση. Όποιος περνούσε τη δοκιμασία θα γινόταν μέλος της. Ο Κρόδερς ακόμα απορούσε πώς βρέθηκε να εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα σε αυτό το τεστ. Ίσως επειδή ήταν ένας από τους κορυφαίους βιολόγους εκείνη την εποχή. Ίσως, πάλι, οι ανταγωνιστές του να εξουδετερώθηκαν από τις αμοιβαίες κινήσεις κάτω από το τραπέζι. Ίσως, απλά, να ήταν ένα τυχαίο γεγονός, η μία πιθανότητα στο εκατομμύριο που οδήγησε όλους μας στη ζωή, όταν το σπερματοζωάριό μας κέρδισε το τζακ-ποτ της γονιμοποίησης. Πολλοί έλεγαν ότι τον είχαν διαλέξει προσωπικά οι εξωγήινοι, ως αντιπρόσωπος του μέσου γήινου, ότι και να σήμαινε αυτό. Το σίγουρο ήταν, ότι ο Κρόδερς είχε στα χέρια του την τύχη της Γης. Ή κέρδιζε και η Γη γινόταν το νεότερο μέλος της Ένωσης, με όλα τα οφέλη που είχε αυτό, ή έχανε και έμεναν για εκατομμύρια χρόνια στην πλανητική τους απομόνωση, μέχρι να τους ξαναδοθεί κάποια ευκαιρία, η τουλάχιστον έτσι έλπιζαν, αφού ποτέ δεν είχε γίνει ξεκάθαρο τι θα συνέβαινε σε όσους αποτύγχαναν

Δυσβάσταχτο βάρος για έναν απλό βιολόγο, το οποίο έγινε ακόμα πιο μεγάλο μόλις ο Κρόδερς έμαθε τη δοκιμασία.«Βρες ποιος έχει ψυχή». Στην αρχή νόμισε ότι τον κορόιδευαν, αλλά ο Πρόεδρος ήταν πολύ σοβαρός και επιπλέον του έδειξε ένα μάτσο έγγραφα που το βεβαίωναν. Δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο το πολιτιστικό επίπεδο, οι επιστημονικές ανακαλύψεις, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και, ευτυχώς για τη Γή, η φιλειρηνικότητα. Άλλωστε, στον διπλανό θόλο ο Κρόδερς έβλεπε έναν αρματωμένο εξωγήινο, που κρατούσε τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά αντικείμενα που έδειχναν εξόχως απειλητικά. Οι οχτώ υποψήφιοι πολιτισμοί θα συναγωνίζονταν σε ένα απλό, αλλά εξαιρετικά δύσκολο τεστ. Έπρεπε να ανακαλύψουν ποιο από τα έξι πλάσματα που θα εμφανίζονταν σε λίγο μπροστά τους έχει ψυχή.

Το παράξενο ήταν ότι δεν του είχαν πει τίποτε άλλο σχετικά με το θέμα και φυσικά κανείς δεν ρώτησε τι εννοούσαν όταν έλεγαν ψυχή. Ποιος θα τολμούσε να παραδεχτεί ενώπιον όλου του Γαλαξία ότι για χιλιάδες χρόνια ισχυριζόταν ότι είναι το μοναδικό είδος του πλανήτη με ψυχή, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε ιδέα τι ήταν. Έτσι, αμέσως μετά την επαφή, όλοι οι σημαντικοί παράγοντες της Γης συγκεντρώθηκαν και προσπάθησαν να καταλήξουν στη μεθοδολογία που θα ακολουθούσαν. Ο Κρόδερς ήταν παρών στις τελευταίες συσκέψεις, αλλά έμαθε όλο το προηγούμενο παρασκήνιο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιστήμονες, θρησκευτικοί ηγέτες και επιχειρηματίες, μετατράπηκαν σε ένα εύφλεκτο μείγμα που πολύ σύντομα ανατινάχτηκε, καθώς όλοι πίστευαν ότι κατείχαν το σωστό δρόμο προς την επιτυχία. Το αποτέλεσμα του συμβιβασμού τους βρισκόταν στα χέρια του Κρόδερς.

Ένα κοφτός μεταλλικό ήχος διέκοψε τις σκέψεις του. Ο τοίχος που βρισκόταν απέναντι τους έγινε διάφανος και πίσω του φάνηκαν έξι διαφορετικά όντα. Ο Κρόδερς τα κοίταξε επίμονα αλλά του ήταν αδύνατον να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα με αυτήν την μακροσκοπική εξέταση. Όλα έδειχνα ζωντανά, όμως μόνο ένα είχε ψυχή και αυτό αποτελούσε το διαβατήριο της Γης για τα αστέρια και του Κρόδερς για την αιωνιότητα. Ένας μικρόσωμος εξωγήινος στον διπλανό του θόλο είχε ήδη ξεκινήσει τη δική του μελέτη. Σημάδευε τα όντα με ένα πολύπλοκο όργανο και ύστερα κατέγραφε τις μετρήσεις του σε έναν υπολογιστή παλάμης. Το είχαν συζητήσει και στη Γη το θέμα των τυπικών μετρήσεων, αλλά τελικά αποκλείστηκε. Πώς ήταν δυνατόν να διαπιστώσεις αν κάποιος έχει ψυχή, μετρώντας τη θερμοκρασία του ή την απορρόφηση στο υπεριώδες; Ο Κρόδερς ξανακοίταξε τη λίστα με τις ερωτήσεις που κρατούσε, το απαύγασμα πολλών ωρών προσπάθειας των κορυφαίων μυαλών της Γης. Όσο την κοιτούσε τόσο αμφέβαλλε για την πιθανότητα να κερδίσουν τη δοκιμασία. Εντάξει, ούτε αυτός πίστευε ότι μπορούσες με έναν μετρητή υπερύθρων να ανιχνεύσεις την ψυχή, αλλά ήταν αυτό το ερωτηματολόγιο η καλύτερη εναλλακτική;

Μια ψυχρή φωνή τον ενημέρωσε ότι είχε έρθει η σειρά του. Το καλό ήταν ότι υπήρχε κάποιος αυτόματος μεταφραστής που του επέτρεπε να ακούει τις προσπάθειες των υπολοίπων φυλών και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν φαινόταν να τα είχε καταφέρει κανείς. Το κακό ήταν ότι όλοι θα άκουγαν τις ερωτήσεις του. Του είχαν δώσει μόλις πέντε λεπτά και έτσι προσπάθησε να κάνει τις ερωτήσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από το άπειρο; Τι υπήρχε πριν την αρχή του σύμπαντος; Πόσα δεκαδικά ψηφία έχει το π; Τι βρίσκεται στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας; Πώς θα πεθάνει το σύμπαν; Προφανώς το πρώτο σκέλος ήταν δημιουργία των επιστημόνων της ομάδας. Βλέπεις οράματα; Πιστεύεις στον Θεό; Πόσοι είναι οι άγγελοι; Πηγαίνεις στην εκκλησία; Προσεύχεσαι; Ο Κρόδερς τελείωσε και με το θρησκευτικό μέρος της εξέτασης και συνέχισε με τις υπόλοιπες υποκατηγορίες αισθανόμενος διαρκώς ότι βούλιαζε όλο και περισσότερο μέσα σε έναν βάλτο από τον οποίο δεν θα έβγαινε ποτέ; Επιθυμείς την ειρήνη; Σέβεσαι τους ηλικιωμένους; Έχεις παιδιά; Κλαίς; Γελάς; Κοιμάσαι; Χορεύεις; Ερωτεύεσαι; Ο Κρόδερς μόλις που πρόλαβε να ολοκληρώσει το ερωτηματολόγιο και για τους έξι εξωγήινους, πριν ανάψει το κόκκινο φώς που έδειξε ότι τελείωσε ο χρόνος του. Κοίταξε τις απαντήσεις. Δεν έβλεπε κάτι σημαντικό, σαν να μην είχε προχωρήσει ούτε ένα πόντο από εκεί που βρισκόταν, η καλύτερα σαν να είχε κάνει έναν μεγάλο κύκλο και βρισκόταν πάλι στην αρχή.

Ο επόμενος υποψήφιος εξεταστής ήταν κάτι σαν χταπόδι που έπλεε μέσα σε ένα παχύρεσυτο υγρό, με το οποίο ήταν γεμισμένος ο θόλος του. Ζήτησε να ακουμπήσει τους εξεταζόμενους και του το επέτρεψαν. Ο Κρόδερς βλαστήμησε από μέσα του. Απ’ ότι φαίνεται κανένας στη Γη δεν φαντάστηκε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό και του φόρτωσαν το ηλίθιο ερωτηματολόγιο. Το χταπόδι πέρασε και από τις έξι θέσεις αγγίζοντας απαλά τους εξωγήινους και ύστερα επέστρεψε στο θόλο του.Αμέσως μετά, ήταν η σειρά του αρματωμένου τέρατος που είχε κόψει τη χολή του Κρόδερς όταν το πρωτοείδε. Έπιασε ένα εργαλείο γεμάτο πριονωτούς τροχούς και κοφτερές λάμες και απαίτησε να έχει την ίδια πρόσβαση με το χταπόδι. Προς μεγάλη έκπληξη του Κρόδερς και αυτό το αίτημα έγινε αποδεκτό.

Το τέρας μπήκε στον πρώτο θάλαμο φορώντας κάποια ειδική στολή και πλησίασε με ολοφάνερα εχθρικές προθέσεις τον εξωγήινο. Εκείνος δεν μετακινήθηκε αν και όλα έδειχναν ότι ο άλλος ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει το εργαλείο κοπής επάνω του. Μα τι σκόπευε να κάνει; Θα τον άνοιγε για να δει αν έχει ψυχή; Και θα του το επέτρεπε η Ένωση; Ο Κρόδερς κρατούσε την ανάσα του καθώς είδε τον τροχό να περιστρέφεται με ταχύτητα και να πλησιάσει τον θώρακα του εξωγήινου. Ο Κρόδερς ήθελε να κλείσει τα μάτια καθώς σκέφτηκε ότι θα ακολουθούσαν άλλες πέντε ψυχοτομές, αλλά δεν μπορούσε αφού ίσως έχανε πολύτιμες πληροφορίες. Ξαφνικά ακούστηκε η ήρεμη, μελωδική φωνή του χταποδιού.

«Παραιτούμαι από τη διαδικασία. Δεν θέλω να γίνω μέλος μια ένωσης που τεμαχίζει αθώα πλάσματα». Και τότε ο Κρόδερς κατάλαβε. Πολύ πριν ανάψουν τα βιολετί φώτα, πολύ πριν ακουστεί η εξαίσια μελωδία και πολύ πριν το τέρας αφήσει το εργαλείο και χαμογελάσει στο χταπόδι. Κατάλαβε ότι η Ένωση είχε βρει ποιο ον διέθετε ψυχή, με το δικό της τεστ, που δεν χρειαζόταν ούτε πολύπλοκα όργανα, ούτε ερωτηματολόγια. Μόνο μια μπλόφα και ένα αρματωμένο τέρας. Ο Κρόδερς κατάλαβε, αλλά ήταν πια αργά. Μια φυλή από αχνογάλαζα χταπόδια που χάιδευαν απαλά, είχε κερδίσει την θέση στην Ένωση με την αξία της, η για την ακρίβεια, με την ψυχή της.


***

Ο Κρόδερς κοίταξε τις εξωγήινες φυλές μέσα στους θόλους περιβαλλοντικής εξομοίωσης και αναρωτήθηκε αν έδειχνε κι αυτός τόσο αλλόκοτος εκεί μέσα. Τώρα, πια, είχε περάσει από την άλλη μεριά, έτοιμος να υποστεί το τεστ στο οποίο απέτυχε πριν λίγο καιρό. Δίπλα του βρισκόταν οι εκπρόσωποι των υπολοίπων πέντε φυλών. Έξι απογοητευμένα όντα που είχαν αποτύχει να αποδείξουν ότι έχουν αυτό που η ένωση ονόμαζε ψυχή. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε όταν τους ενημέρωσαν ότι δεν θα επέστρεφαν στον πλανήτη τους. Το ήξεραν από την πρώτη στιγμή. Κατείχαν μια γνώση που δεν επιτρεπόταν να μεταφέρουν στη φυλή τους. Δεν περίμεναν βέβαια να πάρουν την θέση των πειραματόζωων, αλλά όσο περνούσε η ώρα ο Κρόδερς το έβλεπε όλο και πιο λογικό. Ήταν ένα ακόμα μάθημα για τις ανώριμες φυλές του γαλαξία. Η ικανότητα να συμπάσχουν, να βρίσκονται στη θέση του άλλου. Πώς αλλιώς θα επιβίωνε μια ένωση τόσο πολλών διαφορετικών ειδών;

Στους απέναντι θόλους, βρισκόταν και το αρματωμένο τέρας παριστάνοντας τον υποψήφιο, όπως και την προηγούμενη φορά. Ο Κρόδερς αναρωτιόταν μέχρι που θα το άφηναν να φτάσει αν δεν παρενέβαινε κάποιος. Υπήρχε η πιθανότητα να του επιτρέψουν να σκοτώσει τα πειραματόζωα; Είχε άραγε ποτέ συμβεί αυτό; Ήταν μια εκδοχή που τον τρομοκρατούσε, αλλά καθώς παρατηρούσε τους υποψηφίους ηρέμησε. Ήταν ειρωνικό, αλλά ο Κρόδερς πίστευε ότι μπορούσε πια να καταλάβει ποιος θα κέρδιζε, χωρίς να χρειάζεται ερωτηματολόγια και μπλόφες. Μια μικρή κίτρινη μαργαρίτα, που αιωρούταν απαλά μέσα στο θόλο της, δεν είχε φέρει τίποτε μαζί της, αλλά είχε απλώς ζητήσει να τους μυρίσει. Ο Κρόδερς την είδε που τους κοιτούσε με εκείνα τα μεγάλα χρυσοκόκκινα μάτια και ήταν σχεδόν σίγουρος ότι όταν θα ερχόταν η ώρα με το νυστέρι και τον τροχό, δεν θα άντεχε το θέαμα και θα τους σταματούσε.

Μόλις ακούστηκε η αναγγελία της έναρξης του τεστ, ο Κρόδερς συνειδητοποίησε τη σοφία αυτής της δοκιμασίας και κατάλαβε ότι η Γη πολύ δύσκολα θα την περνούσε με επιτυχία. Τα μεγάλα, αθώα μάτια της μαργαρίτας του θύμισαν τον μικρό του ανηψιό να κοιτάζει επίμονα ένα μικρό άσπρο σύννεφο στον ουρανό. Ήταν ολοφάνερο ότι το μόνο που χρειαζόταν για να νικήσεις ήταν το βλέμμα ενός παιδιού πάνω στον κόσμο. Στις συσκέψεις που συμμετείχε , ο Κρόδερς είχε δει στρατηγούς, ηγεμόνες, πολιτικούς, κάθε είδους ηγέτες που εξουσίαζαν εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά ποτέ του δεν είχε αντικρίσει ένα παιδί.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή, θα κλείσουμε την «σχολική» περίοδο του blog με το τελευταίο διήγημα του καλοκαιριού.

Το νόημα του σύμπαντος

Οι περισσότεροι, όταν ακούν επιστημονική φαντασία, σκέφτονται εξωγήινους, ρομπότ, ιπτάμενα αυτοκίνητα, διαστημόπλοια ή όλα αυτά μαζί. Ίσως είναι ένα από τα πιο ισχυρά στερεότυπα για αυτό το είδος τέχνης. Έτσι, σήμερα θα δούμε τις δυσκολίες ενός νεαρού εξωγήινου που προσπαθεί να πλοηγηθεί μέσα στο δίκτυο, αναζητώντας....

Το νόημα του σύμπαντος

ΕΚΚΙΝΗΣΗ

Επιλογή: Έναρξη G-explorer

Αναζήτηση: «Το νόημα του σύμπαντος» + «Ποιο είναι;»

Αναζήτηση σε: ¤Γαλαξιακό ιστό ¤Μόνο στον πλανήτη μου ¤Αισθάνομαι τυχερός

Το νόημα του σύμπαντος: Σχετικά: [Θεός] [Αγάπη] [Έρωτας] [42].
Πρόκειται για ένα ερώτημα που απασχόλησε επί μακρόν σχεδόν όλους τους γνωστούς πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν εντός του Γαλαξία. Συχνά η ενασχόληση μαζί του είχε σημαντικές παρενέργειες, όπως την εμφάνιση θρησκειών, την κατάθλιψη, την τέχνη και την επιστήμη. Σήμερα, η επιβεβαιωμένη άποψη για το νόημα του Σύμπαντος, όπως προέκυψε από την συνθετική ανάλυση δώδεκα εκατομμυρίων σχετικών κειμένων, αποτελείται από μία και μόνο φράση η οποία διατυπώθηκε από το φιλόσοφο[κλικ]

Φιλοσοφία: Επιστημονικός κλάδος που ασχολείται με υπαρξιακά, μεταφυσικά, γνωστικά και λογικά προβλήματα. Γνώρισε μεγάλη κρίση μετά την ανακάλυψη του νοήματος του σύμπαντος αν και έχει προσφέρει πολλά στον τομέα των κοινωνικών μαθηματικών

Κοινωνικά μαθηματικά: Κλάδος των μαθηματικών που μελετά τη συμπεριφορά μεγάλων συγκεντρώσεων όντων με νοημοσύνη

Νοημοσύνη: Αμφιλεγόμενη ιδιότητα των υλικών και ενεργειακών όντων που συνήθως μετράται με τον τύπο N=TxC/(Y-O), όπου Τ είναι ο αριθμός των νευρωνικών συνδέσεων, Υ είναι οι ώρες παρακολούθησης τηλεόρασης

Τηλεόραση: Θεωρητικά άχρηστη εφεύρεση που βρήκε όμως εφαρμογή στην εξημέρωση του Αδηφάγου Σαχλομανικού κτήνους του Τραάλ και του αιμοσταγούς, τριπλά θωρακισμένου, πολύρυγχου του Σαντρέ. Έχει την ικανότητα να μειώνει το δείχτη νοημοσύνης μέχρι και 40%. Πριν την ανακάλυψή της χρησιμοποιούταν η πολυήμερη επανάληψη της λέξης Ελοχίμ

Προσοχή: Αυτή η καταχώρηση δεν περιέχει βιβλιογραφία!
Ελοχίμ: Μυθικό ον που θεωρείται ότι προέκυψε από τη διασταύρωση Χιλιόσαυρας και Φτερολούλουδου. Λατρεύτηκε ως θεότητα μόνο σε δύο μέρη του Γαλαξία: τη Γη

Γη: Πλανήτης στις παρυφές του σπειροειδούς Γαλαξία. Κατατάσσεται στην κατηγορία Ε2. (Πυρήνας υγρού σιδήρου και νικελίου, ατμόσφαιρα οξυγόνου-αζώτου). Αποτέλεσε το λίκνο ενός σχετικά ασήμαντου είδους με νοημοσύνη, των ανθρώπων


Προσοχή: Αυτή η καταχώρηση δεν περιέχει βιβλιογραφία!
Άνθρωπος: Νοήμων είδος με πέντε άκρα και την ικανότητα να πετά. Πιστεύεται ότι ζουν σε αγέλες μέσα σε σπηλιές από τις οποίες βγαίνουν για κυνήγι μόνο τη νύχτα. Λατρεύουν μια πληθώρα θεών και από μερικούς τους αποδίδεται η εφεύρεση της τηλεόρασης, του διαδικτύου

Διαδίκτυο: Η πρόδρομη μορφή του γαλαξιδικτύου, η οποία αναπτύχθηκε ανεξάρτητα από διαφορετικούς πολιτισμούς. Θεωρείται το δημοκρατικότερο μέσο έκφρασης και πολύτιμη πηγή γνώσεων αν και έχει κατακριθεί για τη σωρεία των άχρηστων και ψευδών πληροφοριών, καθώς και τη μάστιγα του spamming

Spamming: Διαδικασία που βασάνισε τα πρώτα πλανητικά διαδίκτυα με τη μαζική αποστολή άχρηστων ή κακόβουλων μηνυμάτων σε εκατομμύρια χρήστες. Το πιο διάσημο μήνυμα spam αφορά τη νοημοσύνη της μαύρης τρύπας

Μαύρη τρύπα: Εθεωρείτο μέχρι πρόσφατα η πυκνότερη μορφή ύλης. Το όνομά της οφείλεται στην ιδιότητα που έχει να έλκει ακόμα και το φως

Φως: Το σημαντικότερο είδος ακτινοβολίας στο γαλαξία. Γίνεται αντιληπτό από τα περισσότερα έμβια και μερικά άβια όντα με ειδικά αισθητήρια όργανα. Ο κύριος τρόπος κατηγοριοποίησης των πολιτισμών βασίζεται στην ταχύτητα του φωτός

Ταχύτητα του φωτός: Αποτελεί σταθερά του γαλαξιακού χωροχρόνου και διαχωρίζει τους πολιτισμούς σε υποφωτεινούς και υπερφωτεινούς.

Υπερφωτεινοί πολιτισμοί: Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όσοι πολιτισμοί διαθέτουν την τεχνολογία που επιτρέπει την κίνηση σε ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός και επομένως τα ταξίδια στο παρελθόν. Πρόσφατα τέθηκαν αυστηροί περιορισμοί στις υπερφωτεινές μετακινήσεις λόγω της χρήσης τους σε κακόγουστες φάρσες, οικονομικές αντιδικίες, σωρεία δολοφονιών παππούδων, πρόβλεψης κληρώσεων λοταρίας και γενικά της ανατροπής κάθε έννοιας αιτίου-αιτιατού, εν αντιθέσει με την επικοινωνία μέσω τηλεπάθειας

Τηλεπάθεια: Ο συνηθέστερος τρόπος διαπλανητικής επικοινωνίας των υπερφωτεινών πολιτισμών. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση της για διατύπωση προσβολών, σεξουαλική παρενόχληση, προσηλυτισμό, διαφήμιση

Διαφήμιση: Ορίζεται ως η προβολή των χρήσιμων ιδιοτήτων ενός προϊόντος με σκοπό την ενημέρωση των καταναλωτών. Συνήθως επιδιώκεται η σύνδεση των προϊόντων με βασικά ένστικτα των καταναλωτών όπως αυτά της επιβίωσης, της αναπαραγωγής, της πτητικής ικανότητας, της γαλαξιακής ενσωμάτωσης

Γαλαξιακή ενσωμάτωση: Η ικανότητα όλων των τηλεπαθητικών όντων να αποδεσμεύονται από τον υλικό ή ενεργειακό τους φορέα και να ενσωματώνονται στο διαγαλαξιακό ενεργειακό υπόβαθρο. Περιγράφεται ως το ανάλογο της κατάποσης επτά λίτρων δοντίξ, της κατανάλωσης τριών ουρών περιδοντόσαυρου, της συνεχούς παρακολούθησης δώδεκα ταινιών επιστημονικής φαντασίας

Προσοχή: Αυτή η καταχώρηση έχει αλλάξει 372 φορές το τελευταίο μεγάλεπτο!
Επιστημονική φαντασία: Υποκλάδος της τέχνης που ορίζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με το τεχνολογικό επίπεδο κάθε πολιτισμού. Συχνά, έργα επιστημονικής φαντασίας ενός πολιτισμού αντιμετωπίζονται σαν ατυχείς ιστορικές περιγραφές κάποιου άλλου. Βασικοί άξονες της δομής της είναι ο οραματισμός του μέλλοντος, οι τεχνολογικές εξελίξεις, η αναζήτηση της πρωτοτυπίας

Πρωτοτυπία: Μετά την ανάπτυξη του γαλαξιδικτύου, πρωτότυπο θεωρείται κάθε έργο που ο δημιουργός του δε γνωρίζει κανένα από τα πανομοιότυπα πονήματα που υπάρχουν εντός μίας ακτίνας τριάντα χιλιάδων ετών φωτός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα δώδεκα εκατομμύρια πρωτότυπα διηγήματα που γράφτηκαν ταυτόχρονα για το νόημα του σύμπαντος

Το νόημα του σύμπαντος: Πρόκειται για ένα ερώτημα που απασχόλησε επί μακρόν σχεδόν όλους τους γνωστούς πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν εντός του Γαλαξία. Συχνά η ενασχόληση μαζί του είχε σημαντικές παρενέργειες, όπως την εμφάνιση θρησκειών, την κατάθλιψη, την τέχνη και την επιστήμη. Σήμερα, η επιβεβαιωμένη άποψη για το νόημα του Σύμπαντος, όπως προέκυψε από την συνθετική ανάλυση δώδεκα εκατομμυρίων σχετικών κειμένων, αποτελείται από μία και μόνο φράση……………………………………………

Διακοπή G-explorer
Εισερχόμενο G-mail:

>Γεια σου,
>Είμαι η Λεονία από το χθεσινό πάρτι
> Ελπίζω να μη με ξέχασες
> Μόλις τελείωσα με τη σχολή και πάω μια βόλτα στο πάρκο
>Θα είμαι εκεί για λίγη ώρα
> Ελπίζω να τα πούμε

Επιλογή: Τερματισμός Λειτουργίας

Ένα πρόγραμμα βρίσκεται σε εξέλιξη:
G-explorer: «Αναζήτηση του νοήματος του σύμπαντος»

Ολοκλήρωση Ακύρωση

Αναζήτηση του νοήματος του σύμπαντος ακυρώθηκε.

Τερματισμός Λειτουργίας


ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη εβδομάδα, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της. Πρώτα, όμως, πρέπει να περάσει ένα "ψυχολογικό τεστ".

Άποτυχημένο πείραμα

Άλλο ένα πάρα πολύ μικρό διήγημα για σήμερα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση για έναν επιστήμονα από τη στιγμή που συλλέγει τα αποτελέσματα της εργασίας του και διαπιστώνει ότι τα κατάφερε. Δεν έχει σημασία αν ήθελε να μετρήσει τους ρύπους στην ατμοσφαίρα, να μελετήσει την ιστορία των Κινέζων ή να φτιάξει συνθετική ζωή. Αρκεί που έφτασε αισίως στο τέλος. Δυστυχώς, δεν πάνε πάντα καλά τα πράγματα γιατί μερικές φορές έχουμε ένα….

Αποτυχημένο πείραμα

Ενσωμάτωση νοημοσύνης απέτυχε. Πειραματόζωο παραμένει άνθρωπος.

Τέλος

Την επόμενη Κυριακή, θα παρακολουθήσουμε την προσπάθεια ενός νεαρού να βρει «το νόημα του σύμπαντος».

Η Ντουλάπα

Όλοι ξέρουμε πόσο διαφέρει ο κόσμος των παιδιών από αυτόν των ενηλίκων. Σκοτεινά μέρη, θρύλοι, περιπέτειες, θηρία και ένα σωρό άλλα πράγματα που για εμάς δεν υπάρχουν. Και φυσικά, το αιώνιο ζήτημα: Τι κρύβει μέσα της ……

Η Ντουλάπα

Ο Θαλής και ο Ανδρόνικος μπήκαν μισανοίγοντας την πόρτα. Ο πατέρας τους έπινε τον καφέ του, διαβάζοντας εφημερίδα. Τα δύο παιδιά προσπάθησαν να ανέβουν από τη σκάλα, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς
«Τι τρέχει;» ακούστηκε η φωνή του πατέρα τους και τα παιδιά κοκάλωσαν.
«Τίποτα», ψέλλισε ο Ανδρόνικος.
«Ο Θαλής κρατάει το χέρι του», είπε ο πατέρας πίνοντας μια γερή γουλιά καφέ.
Τα παιδιά άρχισαν να μουρμουρίζουν μεταξύ τους. Στα έλεγα….. ήταν βλακεία σου….πάλι εγώ θα την πληρώσω….
«Δεν έχω πολύ χρόνο».
«Να…ο Θαλής…..δεν άκουγε…αποθήκη…..», μουρμούρισε ο Ανδρόνικος, που ανέλαβε να εξηγήσει.
«Θαλή, τι σου έχω πει για τα σκοτεινά μέρη;», ρώτησε ο πατέρας τους.
«Να μην πηγαίνω».
«Γιατί;» επέμεινε ο πατέρας που πάντα ήθελε να ακούει ολόκληρη τη φράση από το στόμα των παιδιών.
«Γιατί εκεί είναι ο λύκος».
«Σε δάγκωσε;»
«Λίγο».
«Πόνεσε;»
«Πρόλαβα να τραβήξω το χέρι»
«Δεν μου απάντησες. Πόνεσε;»
«Ναι», είπε ο Θαλής .
«Τα βλέπεις; Άλλη φορά να μας ακούς. Πήγαινε με τον αδερφό σου να βάλεις ιώδιο και ύστερα φέρτε μου έναν επίδεσμο και μια γάζα από το φαρμακείο του μπάνιου».
Τα αγόρια ανέβηκαν γρήγορα τη σκάλα χωρίς να πουν άλλη κουβέντα. Πίσω τους έμεναν μικρές κόκκινες σταγόνες που σημάδευαν τη διαδρομή τους.

***

Ο Θαλής καθόταν ακίνητος με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο τραπέζι. Η μηέρα του τον κοίταξε με αυστηρό τρόπο.
«Σε παρακαλώ, πολύ. Τι σε έπιασε τώρα. Πρώτη φορά έχουμε φακές;»
Ο Θαλής δεν απάντησε. Δίπλα του ο Ανδρόνικος έτρωγε μικρές κουταλιές, παρακολουθώντας τη συζήτηση.
«Τον βλέπεις τον αδελφό σου; Τρώει και δεν λέει κουβέντα. Εσύ γιατί κάνεις τον δύσκολο;»
«Δεν μου αρέσουν οι φακές», είπε ο Θαλής.
«Νεαρέ μου, σε αυτό το σπίτι τρώμε ό,τι υπάρχει, όχι ό,τι μας αρέσει».
«Δεν θέλω να φάω», είπε ο Θαλής δυνατά.
«Έλα βρε Θαλή, τώρα. Τι θέλεις δηλαδή, να έρθει η αστυνομία;»
Ο Ανδρόνικος σταμάτησε την κουταλιά του στη μέση και κοίταξε με παγωμένο βλέμμα τον Θαλή. Αυτός δεν έβγαλε κουβέντα, κατέβασε το κεφάλι του και το έχωσε ανάμεσα στα χέρια του.
«Σου είπα δεν πρόκειται να το ανεχτώ αυτό», δοκίμασε μια τελευταία φορά η μητέρα του, αλλά ο Θαλής δεν κουνήθηκε καθόλου.
«Αυτά κάνεις, άμα λείπει ο πατέρας σου, αλλά θα σου δείξω εγώ», είπε η μητέρα και βγήκε από την κουζίνα.
Μετά από πέντε λεπτά, ήχησε η σειρήνα. Το παράθυρο απέκτησε ένα ζωηρό μπλε χρώμα, καθώς οι αστυνομικοί πάρκαραν το περιπολικό ακριβώς έξω από το σπίτι τους χωρίς να σβήσουν το φάρο. Η μητέρα άνοιξε την πόρτα, μόλις χτύπησε το κουδούνι, και δύο γεροδεμένοι νεαροί με στολή μπήκαν μέσα. Κουβέντιασαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους και ύστερα προχώρησαν προς την κουζίνα.
«Φάε», είπε ο Ανδρόνικος στον Θαλή αλλά ο αυτός είχε κλείσει τα μάτια του και κρατούσε πεισματικά τα χέρια του σταυρωμένα. Ο ένας αστυνομικός τον πλησίασε κρατώντας μια κλήση, την άφησε στο τραπέζι μπροστά του και ακούμπησε το χέρι στην πλάτη του.
«Μικρέ, πήρες ένα πρόστιμο. Δεν πειράζει, πρώτη φορά είναι. Φάε τώρα τις φακές σου, αλλά να ξέρεις. Την επόμενη φορά που θα έρθουμε δεν θα μείνουμε στο πρόστιμο», είπε με πολύ απαλή φωνή και έπαιξε για λίγο τις χειροπέδες στα χέρια του.
«Ευχαριστώ που ήρθατε», είπε η μητέρα.
«Καθήκον μας», απάντησε ο αστυνομικός. «Μακάρι όλα τα προβλήματα να λύνονταν έτσι εύκολα».
Η μητέρα συνόδευσε τους αστυνομικούς μέχρι την πόρτα και ο Ανδρόνικος πήγε στο παράθυρο για να δει το περιπολικό που έφευγε παίρνοντας μαζί του τον απόκοσμο μπλε φωτισμό. Η μητέρα γύρισε στην κουζίνα, κάθισε δίπλα στο Θαλή, τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
«Άντε, τώρα», του είπε. «Ξεκίνα».
Ο Θαλής άπλωσε διστακτικά το χέρι του και έπιασε το κουτάλι.

***

Ο Θαλής έτρεχε μέσα στο δωμάτιο πηδώντας πάνω στα κρεβάτια και ανεμίζοντας τις κάλτσες του.
««Θα με σκάσεις σήμερα», είπε η μητέρα του. Έλα βρε παιδάκι μου, να βάλεις τις πυτζάμες σου να κοιμηθείς», προσπάθησε με ήπιο τόνο, αλλά ο Θαλής δεν φαινόταν να ακούει τίποτα.
«Πιάσε με, αν μπορείς», της είπε και στάθηκε πίσω από το γραφείο του, χρησιμοποιώντας το σαν ένα πρόχειρο εμπόδιο.
«Θαλή, μεγάλωσε πια. Δεν αντέχω άλλο τα παιχνίδια», είπε η μητέρα του.
Ο Θαλής έβγαλε κοροϊδευτικά τη γλώσσα του και συνέχισε να στέκεται στο ίδιο σημείο, φορώντας μόνο τη φανέλα, το σλιπάκι του και τη μία του κάλτσα.
«Πιάσε με, πιάσε με, πια….». Η φράση του Θαλή κόπηκε στη μέση καθώς η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο πατέρας.
«Θα συνεχιστεί για πολύ αυτό;», είπε φανερά θυμωμένος.
«Ισίδωρε», είπε η μητέρα προσπαθώντας να προλάβει το κακό.
«Σε παρακαλώ», είπε ο πατέρας που παραμέρισε το απλωμένο χέρι της, προχώρησε και σταμάτησε μπροστά στο γραφείο του Θαλή.
«Βάλε τις πυτζάμες σου τώρα», είπε με δυνατή φωνή.
Ο Θαλής δεν κουνήθηκε.
«Είπα. Βάλε τις πυτζάμες σου και πέσε να κοιμηθείς».
«Ισίδωρε, θα το αναλάβω εγώ», είπε η μητέρα..
«Άσε με κι εσύ. Όλα τα χατίρια του κάνεις και κοίτα που καταντήσαμε».
«Ισιδωρε, είσαι εκνευρισμένος».
Ο Ισίδωρος δεν της έδωσε σημασία. Γύρισε απότομα και πήγε στην ντουλάπα.
«Ισίδωρε, όχι», είπε η Κλαίρη.
«Βάλε τις πυτζάμες σου, αλλιώς θα ανοίξω την ντουλάπα», είπε ο πατέρας πιάνοντας το χερούλι της μεταλλικής κατασκευής.
Ο Θαλής άρχισε να τρέμει, αν και το καλοριφέρ ήταν ρυθμισμένο σε υψηλή θερμοκρασία.
«Βάλε τις πυτζάμες σου νεαρέ», είπε ο Ισίδωρος και ξεκλείδωσε την πόρταΌ Θαλής είδε το παραμορφωμένο είδωλο του πατέρα του πάνω στο επιτιτανιωμένο φύλλο και τρόμαξε.
«Θέλεις να πας στον μπαμπούλα;»
Ο πατέρας ήταν έτοιμος να ανοίξει την πόρτα, όταν ακούστηκε αδύναμη η φωνή του Θαλή.
«Εντάξει, μπαμπά. Τις βάζω», είπε και με αργά βήματα πήγε στη βιβλιοθήκη του, μάζεψε τα πεταμένα ρούχα του και άρχισε να τα φοράει.
«Την επόμενη φορά δεν θα περιμένω τόσο πολύ», είπε ο πατέρας και βγήκε από το δωμάτιο χτυπώντας την πόρτα πίσω του.

***

Ο Θαλής είχε κουλουριαστεί στον μικρό χωρός κάτω από τη σκάλα και δεν τολμούσε να ξεμυτίσει. Έπαιζαν κρυφτό με τον Ανδρόνικο, όταν επέστρεψαν οι γονείς τους απροειδοποίητα. Ο αδελφός του είχε προλάβει να πάει στο δωμάτιο, αλλά αυτό δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από εκεί που βρισκόταν χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ακούει και να περιμένει μια βολική στιγμή να το σκάσει.

«Ξέρεις, ανησυχώ λίγο με τον Θαλή», είπε η μητέρα του.
«Γιατί;»,απάντησε ο πατέρας
«Να ξέρεις…δεν είναι τόσο υπάκουος όσο ο Ανδρόνικος».
«Μπα, μην στενοχωριέσαι. Αυτός θα βγει καλύτερος».
«Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τα μεγαλώνουμε σωστά», είπε η μητέρα του χαμηλόφωνα, λες και δεν ήθελε να την ακούσει ο άντρας της.
«Μια χαρά τα μεγαλώνουμε. Είδαμε και τα κατορθώματα των προηγούμενων με τις ιστορίες και τα παραμύθια τους. Τα κοίμιζαν και μετά έβγαιναν στην πραγματική ζωή και τα έτρωγαν τα ανθρώπινα θηρία».
«Μήπως παραείμαστε σκληροί. Στο κάτω-κάτω παιδιά είναι ακόμη».
«Παιδιά που θα γίνουν άντρες. Δεν είναι χρήσιμο να μεγαλώνουν σε έναν ψεύτικο κόσμο, όπου όλα είναι ωραία και καλά».
Η μητέρα το έμεινε σιωπηλή για λίγο.
«Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι κάποια μέρα μπορεί να χρειαστεί να ανοίξεις την ντουλάπα;», ρώτησε τον πατέρα του.
«Καλύτερα εγώ παρά κάποιος άλλος αργότερα. Οι εποχές είναι δύσκολες. Πρέπει να ξέρουν τι τους περιμένει».
«Μάλλον έχεις δίκιο», είπε. «Δεν είναι η ανατροφή τους που έχει το πρόβλημα».
«Αλλά;»
«Κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο που τους περιμένει», είπε η μητέρα.
Ο πατέρα τους δεν απάντησε. Μόλις οι γονείς του τελείωσαν το φαγητό, ανέβηκαν στην κρεβατοκάμαρα και ο Θαλής μπόρεσε επιτέλους να βγει από τη κρυψώνα του. Ήξερε πια τι έπρεπε να κάνει.

***

Ο Θαλής κοίταξε με φόβο τη μεταλλική ντουλάπα. Δεν την είχε δει ποτέ ανοιγμένη, ούτε του είχαν πει ποτέ τι μπορεί να κρύβει. Άπλωσε το χέρι του, ξεκλείδωσε την πόρτα και το ξανατράβηξε απότομα, λες και κάποιο δηλητηριώδες φίδι ήταν έτοιμο να του ορμήσει. Έμεινε για λίγο διστακτικός. Αν ήθελε, μπορούσε να σταματήσει εκεί, να ξανακλειδώσει την ντουλάπα και να επιστρέψει στο γραφείο του με τα μαθήματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έπιασε το χερούλι και το γύρισε πολύ αργά, σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ακούστηκε ένα τρίξιμο, και το φύλλο άρχισε να ανοίγει καθώς ο Θαλής το τραβούσε ιδρωμένος προς τα έξω. Σκοτάδι. Αυτό ήταν το μόνο που έβλεπε. Δεν μπορούσε να διακρίνει το παραμικρό. Άκουγε, όμως, και μύριζε. Βόμβοι μηχανημάτων, σαπισμένα τρόφιμα, κορναρίσματα, μακρινές κραυγές, οσμές βενζίνης και ηλεκτροκόλλησης, ανακατεύονταν και του προκαλούσαν τρόμο. Τι ελπίδες είχε εκεί μέσα; Για πόσο καιρό θα έμενε στην ασφάλεια του σπιτιού του; Τι τον περίμενε τώρα που είχε μεγαλώσει; Ο Θαλής έριξε μια ματιά πίσω του, στα αγαπημένα του παιχνίδια, στις πολυφορεμένες πυτζάμες, στην ξεφτισμένη του μπάλα. Ύστερα, άρχισε να προχωράει με αργά βήματα, ένοιωσε τραχύ τσιμέντο κάτω από τα πόδια του και μπήκε μέσα στην ντουλάπα. Η πόρτα προς το παιδικό του δωμάτιο έκλεισε πίσω του με έναν κοφτό, μεταλλικό ήχο και ο Θαλής ήξερε ότι δεν θα άνοιγε ποτέ ξανά.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή, άλλο ένα πάρα πολύ μικρό διήγημα φαντασίας για ένα «αποτυχημένο πείραμα».

Ζωγραφιά

Υπάρχει κάτι που χάνουμε χωρίς να το αντιληφθούμε καιδεν πρόκειται να ξαναβρούμε ποτέ. Η παιδική αθωότητα. Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι τα παιδιά ξέρουν περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζουμε. Το καταλαβαίνουμε από μια αθώα ερώτηση, μια αναπάντεχη παρατήρηση ή μια απλή…

Ζωγραφιά

Πέντε κοφτές κίτρινες γραμμές, η μία πάνω στην άλλη, έτοιμες να πέσουν σαν μικρό ντόμινο. Αυτά είναι σχεδόν όλα όσα θυμάμαι από τη ζωγραφιά της Ελένης. Είκοσι χρόνια δασκάλα, και η μόνη ζωγραφιά που ακόμα έχω στο σπίτι μου ήταν η τελευταία που έφτιαξε εκείνο το μικροσκοπικό κοριτσάκι, που στριφογύριζε σαν σβούρα και ποτέ δεν έκανε αυτό που του ζητούσα, εκτός αν το ήθελε η ίδια. Δεν είναι παρά μια σελίδα από ένα φτηνό μπλοκ ιχνογραφίας, αλλά τη φυλάω προσεκτικά μέσα στον κίτρινο φάκελο που την έβαλε η Ελενίτσα, χωρίς να μου την δείξει.

Καμία φορά, όταν έχουμε μαζευτεί σπίτι και έχουμε πιει αρκετά, κάνω το τεστ πατρότητας, όπως το λέω χαϊδευτικά.. Βγάζω τον μικρό φάκελο από το συρτάρι του κομοδίνου και ρωτάω με αθώο ύφος: Θέλει κανείς να μάθει πώς είναι ο Θεός;. Στην αρχή όλοι με κοιτούν καχύποπτα και ύστερα ξεσπούν σε γέλια, σχολιάζοντας την μικρή αντοχή μου στο κρασί. Όμως, όσο περνάει η ώρα και εγώ εξακολουθώ να κρατώ το φάκελο χωρίς να λέω τίποτα, κάνα δυο με πλησιάζουν και κάνουν την κρίσιμη ερώτηση. Τι έχεις εκεί μέσα;

Τότε τους λέω την ιστορία της Ελένης. Λίγο πολύ όλοι ξέρουν πώς είναι τα πράγματα στο σχολείο την ώρα των καλλιτεχνικών. Τους βάζουμε να σχεδιάσουν ένα σπιτάκι, μια θάλασσα, ή την οικογένειά τους και αυτά πασχίζουν όσο μπορούν να αντιγράψουν τη ζωγραφιά του βιβλίου ή του διπλανού τους, αν πιστεύουν ότι αυτός τα καταφέρνει καλύτερα. Ξέρω μερικούς συναδέλφους που διορθώνουν τις γραμμές και τα χρώματα που βάζουν τα παιδιά, λες και είναι μαθηματικά. Ευτυχώς, δεν πέρασαν από τα χέρια τους οι μεγάλοι ζωγράφοι, γιατί τώρα στα μουσεία θα βλέπαμε μόνο τετράγωνα σπιτάκια και κόκκινα ηλιοβασιλέματα.

Εγώ, πάλι, είμαι της άλλης σχολής. Του ελεύθερου σχεδίου. Ο καθένας όπως μπορεί και όσο μπορεί. Δεν μπορεί να γίνουν όλοι ζωγράφοι, τουλάχιστον να μην το κουβαλάνε μια ζωή μέσα τους. Θα μου πείτε, μήπως θα γίνουν όλοι μαθηματικοί ή φιλόλογοι; Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι η Ελένη. Την πρώτη φορά που τους άφησα να ζωγραφίσουν ελεύθερα, μου έδωσε το μπλοκ ιχνογραφίας και έμεινα έκπληκτη. Ούτε σπιτάκια, ούτε δεντράκια, ούτε μικρά ανθρωπάκια που κρατούνται χέρι με χέρι. Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που έβλεπα, ίσως επειδή ακόμα πιστεύουμε ότι ξέρουμε περισσότερα για τον κόσμο απ’ ότι τα παιδιά, και έστριψα μερικές φορές το μπλοκ για να σιγουρευτώ ότι δεν το έβλεπα από λάθος γωνία. Τελικά, χαμογέλασα, χάιδεψα την Ελένη και της είπα: Πολύ ωραία σκάλα. Αυτή με κοίταξε με απορία και μου απάντησε. Δεν είναι σκάλα κυρία, είναι η έλικα της ζωής. Ευτυχώς ήταν χειμώνας και τα παιδιά δεν είδαν τις τρίχες στα χέρια μου να σηκώνονται.

Η έλικα της ζωής. Όταν συμπλήρωνα το μηχανογραφικό στις πανελλαδικές, τα πράγματα είχαν αγριέψει για τα καλά στην αγορά εργασίας και έτσι αντί να διαλέξω την ιατρική, που μου άρεσε, προτίμησα το παιδαγωγικό που ήταν σίγουρη δουλειά. Είχα διαβάσει, όμως, αρκετή βιολογία για να αναγνωρίσω την διπλή έλικα του DNA που είχε ζωγραφίσει η Ελενίτσα. Για να πω την αλήθεια, αν την έβλεπα σε ένα βιβλίο βιολογίας θα την καταλάβαινα αμέσως, αλλά τώρα έτυχε να είμαι στην πρώτη δημοτικού και δεν μπόρεσα να κάνω τη σύνδεση. Πήρα, βέβαια, τη ζωγραφιά σπίτι και τη συνέκρινα με το πραγματικό μοντέλο. Δικαίως, είχα ανατριχιάσει, αφού ταίριαζε κατά ενενήντα εννιά τοις εκατό.

Την επόμενη εβδομάδα είχαμε πάλι καλλιτεχνικά. Τους έβαλα ελεύθερο σχέδιο και στα μισά της ώρας δεν άντεξα και πλησίασα στο θρανίο της Ελένης. Την είδα απόλυτα προσηλωμένη να προσπαθεί να ελέγξει το χέρι της και την ρώτησα. «Τι φτιάχνεις σήμερα Ελενίτσα». Σήκωσε το κεφάλι της, παραμέρισε μια μικρή μπούκλα που έπεφτε στα μάτια της, με κοίταξε χαριτωμένα και είπε με θλίψη. «Αυτό που θα καταστρέψει τη Γη». Περιττό να σας πω ότι πέρασα την υπόλοιπη ώρα σε αναμμένα κάρβουνα και μόλις χτύπησε το κουδούνι σχεδόν έτρεξα μέχρι την Ελένη για να δω τη ζωγραφιά της.

Ένα τσαμπί με σταφύλια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα έβλεπε μια δασκάλα στο μπλοκ της Ελένης. Αλλά η Ελένη την προηγούμενη εβδομάδα είχε ζωγραφίσει μια διπλή έλικα DNA. Έτσι πήρα τη ζωγραφιά με τις δεκάδες μπλε και κόκκινες σφαίρες που ήταν κολλημένες η μία πάνω στην άλλη και πέρασα το απόγευμα μαζί της. Μετά από δύο ώρες σχεδόν είχα αποφασίσει ότι Ελένη, απλώς είχε ζωγραφίσει ένα μάτσο βώλους, αλλά για κακή μου τύχη κάθησα και τους μέτρησα. Ενενήντα δύο κόκκινοι και εκατόν σαράντα έξι μπλε βώλοι. Εντάξει, για εσάς μπορεί να μη λέει τίποτα, αλλά για μια υποψήφια της θετικής κατεύθυνσης ήταν ένας πολύ πετυχημένος πυρήνας ουρανίου, του υλικού των πυρηνικών όπλων.

Όπως, καταλαβαίνετε, την επόμενη εβδομάδα ήταν αδύνατον να μην βάλω ελεύθερο σχέδιο και να μην ρωτήσω την Ελένη τι ζωγράφιζε. «Ζωγραφίζω τον Θεό», μου είπε πολύ σοβαρά καθώς άφησε το κίτρινο μολύβι για να πιάσει ένα κόκκινο με πολύ λεπτή μύτη. Δεν άντεξα και της είπα ότι κανείς δεν ξέρει πώς είναι ο Θεός. «Σε μισή ώρα θα ξέρει», απάντησε η Ελενίτσα και τράβηξε αποφασιστικά μια σπειροειδή κόκκινη γραμμή.

Τότε δεν ήξερα αν έπραξα σωστά, αλλά από τις αντιδράσεις όλων των φίλων μου καταλαβαίνω ότι έκανα ότι θα έκανε ο καθένας. Λίγο πριν τελειώσει η ώρα, πήγα γρήγορα στο γραφείο του διευθυντή, πήρα έναν άδειο κίτρινο φάκελο και, μόλις χτύπησε το κουδούνι, τον έδωσα στην Ελένη και της είπα να βάλει μέσα τη ζωγραφιά της. Από τότε τον φυλάω στο συρτάρι της βιβλιοθήκης και τον βγάζω μόνο όταν έχουμε γιορτή και υπάρχουν καινούρια πρόσωπα στην παρέα. Μόλις ακούσουν την ιστορία κάποιοι πλησιάζουν προσεκτικά τον φάκελο και μερικοί τον παίρνουν στα χέρια τους. Ίσως σκέφτονται ότι είναι ένα παιχνίδι της οικοδέσποινας, ίσως νομίζουν ότι προσπαθούμε να γελάσουμε μαζί τους, ίσως, πάλι, να σκέφτονται αυτό ακριβώς που σκέφτηκα κι εγώ όταν έπιασα στα χέρια μου την ζωγραφιά της Ελένης και ρώτησα τον εαυτό μου αν θέλω να μάθω πώς είναι ο Θεός: Προς το παρόν, όχι. Και σε λίγο μου επιστρέφουν τον φάκελο, κλειστό όπως τον πήραν.

Αν πάλι εσείς πιστεύετε ότι είσαστε έτοιμοι δεν έχετε παρά να έρθετε σε μία από τις γιορτές μου και να ανοίξετε τον κίτρινο φάκελο. Πρέπει, όμως, να σας προειδοποιήσω. Μπορεί να μην είδα τη ζωγραφιά της Ελενίτσας, αλλά ξέρω ότι μετά το κόκκινο χρώμα, έπιασε έναν παχύ μαύρο μαρκαδόρο. Αμέσως έκλεισα τα μάτια μου και απομακρύνθηκα. Όταν την ξανακοίταξα είχε πια αφήσει τον μαρκαδόρο και έτσι δεν έμαθα ποτέ για πόση ώρα τον κράτησε στα χέρια της.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή θα δούμε πώς μεγαλώνουν σωστά ένα παιδί και τι μπορεί να κρύβει «η ντουλάπα» του.