Sunday, September 19, 2010

Δραστηριότητες

Παιδιά. Τι όμορφη λέξη. Και είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για αυτά. Το καλύτερο σχολείο, τα καλύτερα παιχνίδια, τα καλύτερα ρούχα και πάει λέγοντας. Μήπως υπάρχει κάποια παγίδα εδώ; Ήμαστε εντελώς σίγουροι για το τι είναι το καλύτερο; Ας το σκεφτούμε μια φορά ακόμη πριν διαλέξουμε τις επόμενες παιδικές…..


Δραστηριότητες


Τρεις γραμμές με έντονα κόκκινα γράμματα κρυμμένες στην κάτω δεξιά γωνία της εφημερίδας. Ήταν, όμως, στην πρώτη σελίδα κι αυτό κάτι σήμαινε. Μπορεί να μην ήταν πηχιαίος τίτλος ή το θέμα της ημέρας, αλλά απ’ ότι φαίνεται κάποιοι κατάλαβαν τη σημασία του και φρόντισαν να το προβάλλουν. Η Ασημίνα πήρε ένα μικρό ψαλίδι και έκοψε το κομματάκι με την είδηση. Ήταν η μεγάλη επιτυχία της και η μεγάλη αποτυχία μιας ολόκληρης κοινωνίας. Θα το τοποθετούσε στον ειδικό φάκελο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα δημοσιεύματα που συνόδευαν την προσπάθεια της από τότε που ξεκίνησε την αλλαγή ονομασίας. Είχαν ξεκινήσει από τις μέσα σελίδες, συνήθως μαζί με τα υπόλοιπα νέα για την εκπαίδευση, μικρά δίστηλα ή και τηλεγραφικές αναφορές και σιγά-σιγά είχαν προχωρήσει προς τα έξω καθώς το κείμενο μεγάλωνε μαζί με τη γραμματοσειρά, για να φτάσουν στην ιστορική, σημερινή πρώτη σελίδα
Η Παναγιώτα εμφανίστηκε μέσα στην κουζίνα κρατώντας στα χέρια της δύο μικρά πράσινα τουβλάκια που δεν μπορούσε με τίποτα να βάλει στο κάστρο που έφτιαχνε. Η Ασημίνα την πήρε από το χέρι και την πήγε μέχρι το δωμάτιό της. Έβαλε προσεκτικά το πρώτο τουβλάκι στην κορυφή της κατασκευής, αρκετά αργά ώστε η Παναγιώτα να παρακολουθήσει καλά την κίνηση της, και ύστερα περίμενε υπομονετικά μέχρι η κόρη της να βάλει το δεύτερο τουβλάκι στη θέση του. Έμεινε για λίγο ακόμα στο δωμάτιο και μόλις διαπίστωσε ότι ήταν αχρείαστη επέστρεψε στην κουζίνα, απ’ όπου μπορούσε να επιβλέπει τον Αλέξη που βρισκόταν στο μπαλκόνι και κλωτσούσε με δύναμη μια μπάλα ποδοσφαίρου πάνω στον τοίχο. Έριξε άλλη μια ματιά στον τίτλο που είχε κόψει.

Το τέλος
της παιδικής
ηλικίας

Ως συνήθως οι δημοσιογράφοι πόνταραν στο συναίσθημα και τον εντυπωσιασμό. Έτσι κι αλλιώς το τέλος είχε έρθει εδώ και καιρό. Η Ασημίνα με τους υπόλοιπους γονείς απλώς το επικύρωσαν. Προσπάθησε να σκεφτεί τον εαυτό της να μιλάει με τις καινούριες λέξεις. «Τα δραστήρια κοιμούνται». «Δεν μπορώ να σου μιλήσω γιατί έχω το δραστήριο δίπλα». «Δραστήρια, ελάτε να χαιρετήσετε τον θείο». «Πότε ξεκινά το δραστηριαγωγείο;». «Που είναι ο Αλέξης; Δραστηριοποιείται».
Της ήταν αδύνατο να το συνηθίσει. Ένοιωθε αλλόκοτα, σαν να έτρωγε χαρτί και να έπρεπε να το χωνέψει. Κι όμως, η ίδια ήταν υπεύθυνη για την αλλαγή. Ξεφύλλισε την εφημερίδα για να διαβάσει το ρεπορτάζ. Ήταν περίεργη να δει πόσο είχαν διαστρεβλώσει την πραγματικότητα.
«Μετά από χρόνια δικαστικών αγώνων η «Ένωση για τα δικαιώματα των παιδιών» πέτυχε μια απρόσμενη νίκη. Με βασικό επιχείρημα ότι η λέξη παιδί προέρχεται από το ρήμα παίζω κατάφερε να την αντικαταστήσει με το νεολογισμό δραστήριο. Παρουσιάζοντας στατιστικές, δημοσκοπήσεις και πανεπιστημιακές έρευνες έπεισε το δικαστήριο για την αλήθεια των ισχυρισμών της. Όπως ισχυρίστηκε η Ένωση, κάποτε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι νέοι ήταν οι μαθητές του Λυκείου, στη συνέχεια του γυμνάσιου, του δημοτικού και σήμερα φτάσαμε πια στα νήπια. Τα βίντεο που προβλήθηκαν με τους μαθητές του νηπιαγωγείου να συμπληρώνουν δεκάδες φωτοτυπημένες σελίδες και στη συνέχεια να παρακολουθούν εντατικά μαθήματα αγγλικών, γαλλικών, κιθάρας και ταε-κβο-ντο προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση στους δικαστές που έβγαλαν μια αναπάντεχη απόφαση».
Δεν τα έλεγαν άσχημα. Λίγο-πολύ έτσι είχαν τα πράγματα. Κάποτε τα παιδιά έπαιζαν. Τώρα, τα δραστήρια κάνουν δραστηριότητες. Φυσικά, οι γονείς δεν θα δέχονταν τόσο εύκολα την μετονομασία. Είχαν αντιδράσει, έκαναν ενστάσεις, την είχαν μηνύσει μερικές εκατοντάδες φορές. Ακόμα και τώρα, είχαν προσφύγει στον Άρειο Πάγο. Τι ελπίδες είχαν, όμως; Τα παιδιά τους είχαν κατά μέσο όρο δέκα ώρες δραστηριότητες κάθε μέρα και μερικά λεπτά παιχνιδιού. Γιατί οι δικαστές να αρνηθούν την αλλαγή της λέξης; Στο κάτω-κάτω, αν ήθελαν να έχουν παιδιά, ας τα έβαζαν να παίζουν. Η Ασημίνα πήρε μια βαθιά ανάσα και φώναξε με όλη της τη δύναμη.
«Δραστήρια, είναι ώρα για φαγητό».
Περίμενε λίγη ώρα, αλλά δεν φάνηκε κανείς και δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να λυπηθεί.

ΤΕΛΟΣ

No comments:

Post a Comment