Sunday, October 10, 2010

Ο Παγκόσμιος νόμος

Καθώς πλησιάζει ο Νοέμβριος και κλείνει ο ένας χρόνος του στοιχήματος για ένα διήγημα κάθε εβδομάδα, αρχίζουν να εμφανίζονται τα γνωστά ερωτήματα. Άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια; Τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Αυτές και άλλες απορίες που πιθανότατα δεν έχουν απάντηση. Ευτυχώς οι φυσικοί έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα. Κάθε μεγάλος επιστήμονας που ασχολείται με την εξήγηση του σύμπαντος θα σου πει ότι στο τέλος του δρόμου υπάρχει μία και μόνο απάντηση. Η ενοποίηση όλων των δυνάμεων σε έναν τύπο. Αυτό που ονομάζουμε….


Ο παγκόσμιος νόμος



«Η ζωή είναι σαν τις γυναίκες. Αν δεν είναι μυστηριώδης δεν αξίζει τον κόπο», είπε ο Άντονι στον γέρο και έριξε μερικά ακόμα χαρτιά μέσα στον καταστροφέα εγγράφων. Άκουσε με απόλαυση τον συριστικό ήχο που στα αυτιά του σήμαινε αρκετές εκατοντάδες ευρώ στο λογαριασμό του.
«Πόσο το κοστολόγησε αυτό;» ρώτησε τον Νέιθαν που με ένα σφυρί περιποιόταν μερικούς δίσκους που, έξω από το κουτί του υπολογιστή, δεν έδειχναν να είναι και τόσο σκληροί.
«Τι;» είπε ο Νέιθαν που σταμάτησε για ένα λεπτό να κοπανάει τους δίσκους.
«Πόσο το κοστολόγησε το αφεντικό;»
«Εξήντα χιλιάρικα».
«Εύκολα λεφτά».
«Αυτό πές το σε εκείνον», είπε ο Νέιθαν, δείχνοντας τον ηλικιωμένο που είχαν δέσει πάνω στην καρέκλα με χειροπέδες. Ο Άντονι, όπως κάθε μπράβος άλλωστε, είχε δει πολλούς απελπισμένους ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν είχε συναντήσει κάτι τέτοιο. Ένα προσωπείο θλίψης που σχεδόν δεν τολμούσες να αντικρίσεις. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που την ιδιοκτησία του κατέστρεφαν εκείνη τη στιγμή. Ένα κομμάτι μετάλλου πέρασε ξυστά από το κεφάλι του. Ο Νέιθαν ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του, αλλά και τρομερά ξεροκέφαλος. Κάποτε ο Άντονι του είχε δώσει έναν απομαγνητιστή για να σβήνει αυτόματα τους σκληρούς, αλλά αυτός δεν εμπιστευόταν τίποτε εκτός από το σφυρί του.

Ο Άντονι έπιασε ένα αλλόκοτο βιβλίο που έγραφε «Κβαντική Ηλεκτροδυναμική». Το άνοιξε και του θύμισε ένα μενού στα κινέζικα που είχε δει πριν μια εβδομάδα σε ένα εστιατόριο στη συνοικία των ανατολιτών.
«Αυτό το χαλάμε;», ρώτησε το Νέιθαν.
«Τι;»
«Αυτό το χαλάμε;» ξαναείπε πιο δυνατά ο Άντονι.
«Τι λέει απ’ έξω;»
«Βαντικη Ηλεκτρο…κάτι».
Ο Νέιθαν φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο λες και ήξερε τι στο διάολο ήταν αυτό το ηλεκτροτέτοιο.
«Ρίξ’ το στο τζάκι μαζί με τα άλλα», είπε και ξανάρχισε το σφυροκόπημα.
Ο Άντονι πέταξε υπάκουα το βιβλίο στην αναμμένη φωτιά και επέστρεψε στον καταστροφέα εγγράφων που ροκάνιζε ασταμάτητα χαρτιά σημειώσεις και μικρά τετράδια γεμάτα τύπους και υπολογισμούς. Ο Νέιθαν τελείωσε με τους σκληρούς και ο βασανιστικός θόρυβος του σφυριού επιτέλους σταμάτησε.
«Ήταν ανάγκη να του βάλουμε χειροπέδες;», ρώτησε ο Άντονι.
«Οι προηγούμενοι είχαν αντιδράσει και τους δέσαμε, αλλά πρώτα έπεσαν μερικές ψιλές».
«Μα δεν το έχουν πάρει απόφαση;»
«Απ’ ότι φαίνεται κάτι τους τρώει ακόμα. Τελείωσες με τα έγγραφα;»
«Ναι», είπε ο Άντονι ρίχνοντας και το τελευταίο χαρτί στο μηχάνημα.
«Μόλις έχασες ένα Νόμπελ, φίλε», είπε στον ηλικιωμένο «κέρδισες όμως την ησυχία σου».
Ο Άντονι γέμισε μια σακούλα με τα χαρτιά και τα φορτώθηκε στον ώμο. Ο Νέιθαν είχε ήδη ετοιμάσει τη σύριγγα και στεκόταν δίπλα στο γέρο.
«Μη μας ξεχάσεις στη διαθήκη σου», του είπε και βύθισε τη βελόνα στο μπράτσο του. Ο γέρος τινάχτηκε ελεαφρά, αλλά σύντομα έπεσε σχεδόν αναίσθητος. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ρυθμικός θόρυβος της αναπνοής του. Ο Άντονι με τον Νέιθαν βγήκαν από το σπίτι και μπήκαν στο αμάξι.

«Αυτός ήταν ο τέταρτος;»,είπε ο Άντονι.
«Ναι, ο τέταρτος. Αρχίζω να εξειδικεύομαι. Αν θέλεις θα σε πάρω και στην επόμενη δουλειά. Καλά τα πήγες», είπε γελώντας ο Νέιθαν.
«Τι είχαν ανακαλύψει;»
«Το νόμο της φυσικής που εξηγεί τα πάντα».
«Αποκλείεται»
«Ρε συ, οι άνθρωποι έχουν δέκα πτυχία ο καθένας».
«Αποκλείεται σου λέω».
Ο Νέιθαν πάτησε το φρένο καθώς πλησίαζαν σε κόκκινο φανάρι.
«Είδες το προσωπό του;»
«Ναι», είπε ο Άντονι.
«Φίλε μου έχω κάνει τρομερά πράγματα στη ζωή μου, αλλά τέτοιο πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Εγώ τους πιστεύω. Βρήκαν την εξήγηση για τα πάντα και αυτό τους κατέστρεψε».
«Και νομίζουν ότι θα γλιτώσουν με μια ένεση; Τι είχες βάλει μέσα;»
«Ένα κοκτέιλ χημικών. Λογικά, για λίγες ώρες δεν θα θυμούνται ούτε το όνομά τους. Μετά, αν είναι τυχεροί, θα έχουν ξεχάσει και το νόμο που ανακάλυψαν».
Ο Νέιθαν πάρκαρε το αμάξι δίπλα σε ένα μηχάνημα αυτόματης πώλησης.
«Και πλήρωσαν εξήντα χιλιάρικα γι’ αυτό;» ρώτησε ο Άντονι.
«Και φτηνά τους ήρθε. Έτσι όπως είχαν καταντήσει είχαν δεν είχαν δυο μέρες ζωής».
Ο Νέιθαν κατέβηκε από το αμάξι, έριξε μερικά νομίσματα και πήρε δυο παγωμένες μπύρες Τις άνοιξε, έδωσε τη μία στον Άντονι. και ξεκίνησε.
«Δεν μπορώ να καταλάβω κάτι», είπε ο Άντονι.
«Τι;»
«Πώς κατάφεραν τέσσερις άνθρωποι να ανακαλύψουν ταυτόχρονα τον ίδιο νόμο;»
«Το αφεντικό λέει ότι έχει φτάσει η εποχή του. Ωρίμασαν οι συνθήκες, μου είπε, αλλά εγώ, φίλε μου, μόνο τα ώριμα φρούτα ξέρω. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι δεν θα μας λείψει η δουλειά. Περιμένει κι άλλους να του τηλεφωνήσουν».
«Στην υγειά τους», είπε ο Άντονι υψώνοντας το κουτί με την μπύρα.
«Στην υγειά μας», απάντησε ο Νείθαν.. «Και στη υγεία του παγκόσμιου νόμου της Φυσικής», συμπλήρωσε.
«Εγώ μόνο έναν παγκόσμιο νόμο αναγνωρίζω», είπε ο Άντονι που ήδη σκεφτόταν το μερτικό του από την επόμενη δουλειά.
«Ποιόν;»
«Τίποτε δε συγκρίνεται με μια παγωμένη μπύρα».
«Σωστός», επικρότησε ο Νέιθαν πίνοντας μια γερή γουλιά..
«Και δεν θα μου κοστίσει εξήντα χιλιάρικα αν αποδειχτεί ότι είχα δίκιο», ολοκλήρωσε ο Άντονι και ξέσπασαν και οι δύο σε ασυγκράτητα γέλια.


ΤΕΛΟΣ








3 comments:

  1. Αυτό δεν το κατάλαβα. Κάποιος φροντίζει να παθαίνουν αμνησία/να εκτελούνται όσοι έχουν κάνει κάποια σπουδαία ανακάλυψη στη φυσική; Γιατί;

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. Ε..όχι ακριβώς. Οι ίδιοι που βρίσκουν το μυστικό αποφασίζουν να το ξεχάσουν, αλλά τους κοστίζει λίγο ακριβά.

    ReplyDelete