Saturday, January 30, 2010

Η Εγκύκλιος

Αφού ρίξαμε μια ματιά στην παιδεία του 2040, ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Συνήθως οι εκπαιδευτικοί αποφεύγουν να ασχοληθούν με την γραφειοκρατία, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορούν να το αποφύγουν γιατί έχει έρθει…


Η Εγκύκλιος


Τέσσερις χιλιάδες ηχηρά χτυπήματα, που πόνεσαν περισσότερο τους γονιούς παρά τα μικρά παιδιά που τα δέχτηκαν. Τρεις χιλιάδες παραγγελίες για ξύλινα πηχάκια που να μην σπάνε εύκολα, τουλάχιστον όχι όταν προσγειώνονται σε μικρά, μαλακά χέρια. Οχτώ χιλιάδες μαθητικές ώρες απέναντι από έναν τοίχο, οι μισές από αυτές με το ένα πόδι σηκωμένο.
Δεν ήταν παρά μια εγκύκλιος, από αυτές που έφταναν σχεδόν καθημερινά στα σχολεία. Ένα τετρασέλιδο κείμενο, με αποστολέα, ημερομηνία, πρωτόκολλο και παραλήπτες. Ένα χαρτί που συνήθως διάβαζε μόνο ο διευθυντής και ύστερα χανόταν μέσα σε κάποιο ντοσιέ αρχειοθέτησης. Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει πώς οι εκπαιδευτικοί ενημερώθηκαν με τέτοια ταχύτητα για το περιεχόμενό της. Ούτε και για ποιο λόγο ένα μικρό, αλλά αξιόλογο, ποσοστό έδειξε τόσο μεγάλη προθυμία να την εφαρμόσει. Εκ των υστέρων, οι περισσότεροι ισχυρίστηκαν ότι τα πράγματα μεγεθύνθηκαν, και υπήρξαν μόνο μερικά μεμονωμένα περιστατικά. Δυστυχώς, μια βόλτα στη γειτονιά σας θα σας φέρει αντιμέτωπους με αρκετά παιδικά κοκκινισμένα μάγουλα, ενώ αν πάτε στο τοπικό ξυλουργείο θα αντικρίσετε δεκάδες μικρές, ξύλινες βέργες που περιμένουν τους παραλήπτες τους
Δεν ήταν παρά μια εγκύκλιος. Με βάση τα πορίσματα όλων των ερευνών που έχουν διεξαχθεί πάνω στην σχέση της παιδικής ψυχολογίας και της εκπαίδευσης…….Οι σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι έχουν δείξει πέραν κάθε αμφιβολίας….Λαμβάνοντας υπόψη την μικρή ηλικία των μαθητών……Οι στόχοι της εκπαίδευσης δεν εξαντλούνται στο γνωστικό τομέα, αλλά συνδέονται και με την συναισθηματική και ψυχοκινητική ωρίμανση του παιδιού…δεν επιτρέπεται η χρήση σωματικής ή λεκτικής βίας, όπως απειλές, χαστούκια, χτυπήματα με βέργες…..καθώς και τιμωρίες όπως η ορθοστασία, η ανάθεση ιδιαίτερα κουραστικών καθηκόντων….
Δεν ήταν παρά μία εγκύκλιος. Ερχόταν κάθε χρόνο, στην αρχή του σχολικού έτους, και κανείς δεν την διάβαζε. Όμως, αυτή τη φορά έγινε ένα μικρό λάθος. Δεν μαθεύτηκε ποτέ αν κάποιος το έκανε για πλάκα ή ήταν απλώς μια ατυχής στιγμή στην μεταφορά του αρχείου. Μία λέξη χάθηκε από το κείμενο χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Ένα «δεν» παραλείφθηκε και πέρασαν οχτώ ώρες μέχρι να έρθει το διορθωτικό έγγραφο με τίτλο «Ανακοινοποίηση στο Ορθό». Οχτώ ώρες που έδειξαν ότι η γραμμή ανάμεσα στην εκπαίδευση και τον αυταρχισμό εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ λεπτή. Και πολλοί είναι πρόθυμοι να την περάσουν με την πρώτη ευκαιρία.
Δεν ήταν παρά μία εγκύκλιος. Μία λέξη είχε χαθεί, προκαλώντας την πιο μεγάλη αναταραχή που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης. Την επόμενη χρονιά, ο υπεύθυνος του υπουργείου διάβασε πολύ προσεκτικά την σχετική παράγραφο. Είδε το «δεν» πριν το «επιτρέπεται», αναστέναξε με ανακούφιση και έστειλε αμέσως το έγγραφο. Όλοι οι εκπαιδευτικοί έλαβαν γνώση της εγκυκλίου ενυπόγραφα. Η εκπαιδευτική διαδικασία είχε μπει ξανά στο σωστό δρόμο.


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα δούμε ένα πραγματικά πολύ μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που αφορά σε ένα «ελαττωματικό προϊόν»

Monday, January 25, 2010

Πρότυπο τελειότητας

Αν θέλαμε να διαλέξουμε ένα και μόνο κριτήριο για την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος, αυτό πιθανόν να ήταν ο γενικός στόχος του. Τι περιμένουμε στο τέλος της διαδρομής; Ποιοι άνθρωποι θέλουμε να δούμε να βγαίνουν από τις πόρτες του Γυμνασίου, του Λυκείου και του Πανεπιστημίου; Σε τι αποσκοπούν οι χιλιάδες ώρες που θα περάσει κάθε παιδί μέσα στις σχολικές αίθουσες; Μία από τις πολλές απαντήσεις θα βρούμε στο σημερινό διήγημα, όπου, το έτος 2040, συναντάμε το…..


Πρότυπο τελειότητας

Συνεχίζουμε από το σημείο που σταματήσαμε την προηγούμενη Κυριακή, δηλαδή τις διαμαρτυρίες των πανεπιστημιακών καθηγητών σχετικά με τα εργαστήρια εικονικής πραγματικότητας. Ένα από τα καίρια ερωτήματα της εποχής μας είναι για πόσο καιρό ακόμα θα υπάρχουν αυτοί οι καθηγητές, ώστε να μπορούν να διαμαρτύρονται. Απ΄ ότι φαίνεται, αρχίζει να φαντάζει όλο και πιο πιθανό το ενδεχόμενο οι εκπαιδευτικοί σύντομα να αντικατασταθούν από πιο ανθεκτικούς, οικονομικούς και εργατικούς δασκάλους. Το πρώτο ρομπότ-δάσκαλος είναι πια πραγματικότητα και μόλις τελείωσε το πιλοτικό πρόγραμμα εφαρμογής του. Ο Νίκος Γιορπάζης ήταν από τους εμπνευστές του εγχειρήματος και συμμετείχε σε όλο το πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής. Οι ακροατές μας θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν μια αναμετάδοση της συνέντευξης που μας έδωσε.
«Καλημέρα κύριε Γιορπάζη».
«Καλημέρα».
«Ποια μαθήματα μπορεί να διδάξει ο ρομποδάσκαλος;»
«Όλα».
«Τι όγκο πληροφοριών έχει αποθηκευμένο;»
«Τα πάντα».
«Πόσο συχνά κάνει λάθος;»
«Ποτέ».
«Ποια ερώτηση δεν μπορεί να απαντήσει;»
«Καμία».
«Δεν είναι κάπως απάνθρωπος ένας παντογνώστης και αλάνθαστος δάσκαλος;»
«Είναι ρομπότ. Όχι άνθρωπος».
«Σίγουρα γνωρίζετε ότι οι δάσκαλοι λειτουργούν ως πρότυπα για τους μαθητές. Τι είδους πρότυπο θα έχουν οι μαθητές του ρομποδάσκαλου;»
«Το καλύτερο. Αυτό της τελειότητας».
«Είναι δυνατόν να ζητάμε από ένα παιδί να είναι τέλειο;»
«Μα αυτός ήταν πάντα ο στόχος του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να σας ανησυχεί αυτό».
«Τι εννοείτε;»
«Ήδη δουλεύουμε πάνω στον μαθητή ρομπότ. Τα πρώτα δείγματα είναι πολύ ενθαρρυντικά».
«Και οι κανονικοί μαθητές τι θα απογίνουν;»
«Κοινωνικός δαρβινισμός, αγαπητέ μου. Ή θα προσαρμοστούν στον ανταγωνισμό ή…. Πάντως, αυτό δεν ανήκει στη δική μου αρμοδιότητα. Επικοινωνήστε με το υπουργείο Παιδείας».
«Ευχαριστώ για την διαφωτιστική συνέντευξη».

Αυτά ήταν τα τελευταία νέα από το μέτωπο της Παιδείας. Ο κόσμος αλλάζει και μαζί του αλλάζει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όσοι είστε ακόμα μαθητές απολαύστε αυτά τα ανέμελα χρόνια. Όπως ακούσατε μπορεί να είστε η τελευταία γενιά που τα έζησε.

ΤΕΛΟΣ
Την επόμενη εβδομάδα θα κλείσει ο κύκλος της παιδείας, επιστρέφοντας στο 2010, για να δούμε τι εξελίξεις μπορεί να πυροδοτήσει «η εγκύκλιος».

Saturday, January 16, 2010

Εικονικό Εργαστήριο

Στις αρχές του σχολικού έτους, όλοι οι μαθητές της Α’ γυμνασίου, εφοδιάστηκαν με προσωπικό φορητό υπολογιστή, με σκοπό τη λειτουργία της ηλεκτρονικής τάξης. Όπως όλες οι καινοτομίες, έτσι κι αυτή, θα κριθεί από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, οι οποίες συνήθως είναι οι καλύτερες. Μιλώντας πάντα για την παιδεία του 2040, σήμερα, θα δούμε μια πιθανή παρενέργεια του e-school, και συγκεκριμένα την επίδραση που μπορεί να έχει το….



Εικονικό Εργαστήριο



Το σημερινό θέμα μας αφορά και πάλι στο ηλεκτρονικό σχολείο. Η συστηματική χρήση του ηλεκτρονικού βιβλίου και των εικονικών εργαστηρίων ήταν μια ριζοσπαστική εφαρμογή για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, μετά από πολλά χρόνια μαύρου πίνακα και ακόμα περισσότερους τόνους άσπρης κιμωλίας. Όμως, μερικοί καθηγητές πανεπιστημίου υποστηρίζουν ότι η αλλαγή έγινε με προχειρότητα και χωρίς σχέδιο. Βλέποντας τους τρεις πρωτοετείς φοιτητές του Χημικού Τμήματος τυλιγμένους με γάζες, να τρέφονται ενδοφλεβίως με ορό, είναι δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί τους.
Χθες, βρέθηκα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, στην μονάδα εγκαυμάτων όπου νοσηλεύονται οι τρεις φοιτητές. Μια ομάδα καθηγητών έδωσε συνέντευξη τύπου με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Δεν πάει άλλο». Όπως υποστήριξαν, οι μαθητές έχουν εκπαιδευτεί τέλεια σε εικονικά εργαστήρια, αλλά δεν έχουν πιάσει στα χέρια τους ούτε ένα δοκιμαστικό σωλήνα όσο βρίσκονταν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Έτσι κάποιος φοιτητής θεώρησε αστείο να μπουγελώσει τους διπλανούς του με το προϊόν μια χημικής αντίδρασης, προτού διαπιστώσει την οξύτητά του. Όπως δήλωσε μετά συντετριμμένος, όλοι οι συμμαθητές του ξεκαρδίζονταν στα γέλια όποτε έκανε το ίδιο πράγμα στο εικονικό εργαστήριο του Λυκείου.
Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές εξήγησαν ότι αυτό δεν ήταν το πρώτο ατύχημα. Πριν λίγες μέρες ένας πρωτοετής, για να διασκεδάσει, δεν έκλεισε τα καπάκια της συσκευής φυγοκέντρισης με αποτέλεσμα να εκτοξευτούν δεκάδες γυάλινοι σωλήνες μέσα στο εργαστήριο Ποιοτικής Ανάλυσης, χωρίς ευτυχώς κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Ο φοιτητής σοκαρίστηκε τόσο πολύ, που όταν του είπαν ότι πρέπει να καθαρίσει το χώρο και να τον αφήσει όπως τον βρήκε, ζήτησε να του δείξουν που είναι το κουμπί επανεκκίνησης.
Οι καθηγητές απαίτησαν να λειτουργήσουν ξανά τα εργαστήρια φυσικών επιστημών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία έχουν μετατραπεί σε χώρους εικονικής πραγματικότητας, αλλά αρκετοί δημοσιογράφοι τους κατηγόρησαν ότι όλα γίνονται για συντεχνιακούς λόγους, επίπεδη η θέση τους, όπως και όλων των εκπαιδευτικών, τρίζει επικίνδυνα. Αλλά για αυτό το θέμα θα μιλήσουμε την επόμενη εβδομάδα.


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα δούμε πώς, μετά από ατελείωτες προσπάθειες, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κατάφερε επιτέλους να πετύχει το «πρότυπο τελειότητας».

Saturday, January 9, 2010

Το Τέλος της Δυσλεξίας


Στο 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας, στην Ερμούπολη, ο Νίκος Αλμπανόπουλος μας ζήτησε μια εισήγηση με θέμα: «Καλημέρα Ελλάδα», μια ραδιοφωνική εκπομπή για την Ελλάδα του κοντινού μέλλοντος. Επειδή μου άρεσε η ιδέα, αλλά δεν είχα καμία σχέση με το ραδιόφωνο, έκλεψα λίγο και έγραψα τρία μικρά διηγήματα με κοινό άξονα την παιδεία. Ο Ιανουάριος, λοιπόν, θα είναι ο μήνας της παιδείας. Και το πρώτο διήγημα είναι μια προσπάθεια να οραματιστούμε κάτι καλύτερο για αυτόν τον πολύπαθο τομέα της κοινωνίας μας. Έτσι, το 2040, θα μάθουμε από το ραδιόφωνο ότι ήρθε…


Το Τέλος της Δυσλεξίας

Καλημέρα Ελλάδα, λοιπόν, και το θέμα αυτού του μήνα θα είναι η παιδεία. Χρειάστηκε να βουτήξουμε βαθιά μέσα στα αρχεία της εκπαίδευσης, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Βρήκαμε τον τελευταίο Έλληνα μαθητή με δυσλεξία και μάθαμε πώς αισθάνεται σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, αλλά, καλύτερα, ας δώσουμε το λόγο στον κύριο Παναγιώτη.
«Ήταν ένας εφιάλτης. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είμαι τεμπέλης και δεν παρέλειπαν να το τονίζουν με την πρώτη ευκαιρία. Ενώ προσπαθούσα σκληρά, χρειαζόμουν τον διπλάσιο χρόνο για να καταφέρω τα μισά από τους υπόλοιπους μαθητές. Κάθε πρωί με έσερναν με το ζόρι μέχρι το σχολείο. Το μάθημα ήταν ένα μαρτύριο. Παρακαλούσα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί».
Λόγια που δεν θα ακουστούν ποτέ ξανά. Ο κύριος Παναγιώτης Ρήγας, που έφτασε αισίως στα τριάντα τρία, ήταν ο τελευταίος μαθητής στον οποίο διαγνώστηκε δυσλεξία, το 2014. Είχε προηγηθεί μια έκρηξη του φαινομένου, όταν οι μαθητές του δημοτικού αναγκάστηκαν να ξοδεύουν τρεις και τέσσερις ώρες την ημέρα για να συμπληρώνουν στοίβες από φωτοτυπίες που δημιουργούσαν ακόμη περισσότερα προβλήματα στους δυσλεξικούς, χωρίς κανένας ποτέ να τους εξηγήσει ποιο θα ήταν το όφελος.
Ευτυχώς, τον επόμενο χρόνο, όλοι οι μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού απέκτησαν προσωπικό φορητό υπολογιστή και δεν έπιασαν ποτέ μολύβι στα χέρια τους. Με τη συμβολή του αυτόματου διορθωτή σταμάτησαν για πάντα τα προβλήματα γραφής και μαζί τους οι ατελείωτες, πλην όμως άκαρπες, προσπάθειες εκμάθησης της ορθογραφίας. Το ειδικό ενσωματωμένο λογισμικό εικονογραφημάτων και η δυνατότητα φωνητικής αλληλεπίδρασης έστειλαν στο χρονοντούλαπο και τις δυσκολίες στην ανάγνωση. Η δυσλεξία στην Ελλάδα αποτελεί πια αντικείμενο των ιστορικών της εκπαίδευσης. Πώς αισθάνεται ο κύριος Παναγιώτης για αυτήν την εξέλιξη;
«Χαίρομαι, αλλά και λυπάμαι ταυτόχρονα. Αν γεννιόμουν ένα χρόνο αργότερα, θα γλίτωνα από μια μαθητική ζωή γεμάτη αποτυχίες, χλευασμό, απογοητεύσεις και ψυχοσωματικά προβλήματα. Όμως, είναι παρήγορο να ξέρεις ότι κανένα άλλο παιδί δεν θα περάσει αυτόν τον Γολγοθά. Η δυσλεξία είναι κληρονομική και βλέποντας τον πεντάχρονο γιό μου να ετοιμάζεται για το δημοτικό, αναγνωρίζω όλα τα σημάδια αυτής της μαθησιακής δυσκολίας που τόσο πολύ με ταλαιπώρησαν. Για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την γνώση, ότι τα μαθητικά χρόνια του γιού μου θα είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα, όπως θα έπρεπε να είναι για όλα τα παιδιά του δημοτικού».


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα δούμε, αν τελικά το e-school, το ηλεκτρονικό σχολείο, είναι πανάκεια. Μερικοί πανεπιστημιακοί διαφωνούν, δείχνοντας τους φοιτητές τους στον θάλαμο του νοσοκομείου, σχολιάζοντας δυσμενώς το «εικονικό εργαστήριο».

Saturday, January 2, 2010

Αλλαγή άκρου

Μερικές φορές, εκεί που αισθάνεσαι ότι όλα κυλάνε ήσυχα, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο και πρέπει να προσαρμοστείς σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Αυτό έχουν πάθει και οι πρωταγωνιστές του σημερινού διηγήματος, που αισθανόνται κάπως χαμένοι προσπαθώντας να τροποποιήσουν έναν κόσμο που χρειάζεται…..

Αλλαγή άκρου

Ο Νίκος έπιασε το ποντίκι του υπολογιστή με το αριστερό του χέρι και δοκίμασε μερικές φορές το πλήκτρο εντολών.. Αισθάνθηκε αγαλλίαση, μόλις διαπίστωσε ότι μπορούσε πια να το χειριστεί με το δείχτη, όπως είχε συνηθίσει από τότε που ήταν δεξιόχειρας. Έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Η πατέντα είχε πετύχει και μπορούσε να ενημερώσει τον διευθυντή ότι άλλο ένα πρόβλημα είχε λυθεί. Δίπλα του, ο Βασίλης παιδευόταν με τους διακόπτες ενός καλοριφέρ, καθώς προσπαθούσε να αλλάξει τη φορά με την οποία ανοιγόκλειναν.
«Τι έγινε, κόλλησες;», τον ρώτησε ο Νίκος.
«Προσπαθώ να αποφασίσω αν είναι οικονομικότερο να αντικαταστήσουμε το σπείρωμα του διακόπτη ή της υποδοχής του», απάντησε αυτός.
«Δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς ν’ αλλάξει κάτι;»
«Δε νομίζω».
«Και θα εισηγηθείς να αντικατασταθούν μερικά δισεκατομμύρια διακόπτες;»
«Εντάξει, κοστίζει πολύ, αλλά δεν βλέπω άλλη λύση», είπε ο Βασίλης και πήρε στα χέρια του ένα αγχολυτικό μπαλάκι σιλικόνης που είχε αγοράσει εδώ και λίγο καιρό. Ο Νίκος κοίταξε καχύποπτα τον διακόπτη και την υποδοχή του. Ο Βασίλης ήταν καλό παιδί, αλλά δεξιόχειρας. Ένας από τους λίγους που είχαν απομείνει. Και αυτό ήταν επαρκής λόγος για να θέλει να καθυστερήσει το πρόγραμμα.
«Δοκίμασες να βάλεις ψευδοσπείρωμα με αντίθετη φορά;», τον ρώτησε
«Ναι, αλλά χάνει τις βόλτες μετά από σαράντα χρήσεις».
«Καλά, και ποιος θα ανοιγοκλείσει ένα σώμα σαράντα φορές;»
«Η νόρμα λέει τουλάχιστον εκατό χρήσεις», είπε ο Βασίλης ξερά και πίεσε με δύναμη τα μπαλάκι σιλικόνης ανάμεσα στα χέρια του.
Ο Νίκος πήρε στα χέρια του τα δύο κομμάτια. Έτσι κι αλλιώς, το πρόγραμμα «Από το Δεξί στο Αριστερό» ολοκληρωνόταν. Χιλιάδες άνθρωποι, σαν το Βασίλη και το Νίκο, ήταν κλεισμένοι μέσα σε εργαστήρια και έβρισκαν ανέξοδους τρόπους για να διευκολύνουν το 95% του πληθυσμού που ήταν πια αριστερόχειρες. Μικρά πράγματα, όπως η επιλογή ζεστού και κρύου, οι στάμπες στις κούπες, οι λαβές στα ψαλίδια και τα αλυσιοπρίονα, η θέση των πλήκτρων στα χειριστήρια, αλλά και σημαντικότερα, όπως η φορά της γραφής, τα σχοινάκια στα αλεξίπτωτα και η θέση οδήγησης, τροποποιούνταν ώστε να είναι φιλικότερα προς το αριστερό χέρι. Και φυσιολογικά, αυτό προκαλούσε μεγάλο εκνευρισμό στο υπόλοιπο 5% των ανθρώπων, καθώς έβλεπαν τον κόσμο να γίνεται όλο και πιο αφιλόξενος γι’ αυτούς. Ο Νίκος πρότεινε το διακόπτη και το σπείρωμα στον Βασίλη, που είχε καθίσει και κυλούσε το μπαλάκι πάνω στον πάγκο εργασίας.
«Δοκίμασε να τα προσαρμόσεις στο άλλο άκρο του καλοριφέρ. Έτσι θα αλλάξει η φορά χωρίς να αλλάξεις τα εξαρτήματα», του είπε.
Ο Βασίλης σταμάτησε να παίζει με το μπαλάκι. Το πέταξε ψηλά με το δεξί χέρι και το έπιασε με το αριστερό. Ύστερα κοίταξε το Νίκο για λίγο στα μάτια.
«Μήπως θέλεις να πάρεις και τον μισθό μου;»
«Μην εκνευρίζεσαι. Να σε βοηθήσω, προσπαθώ».
«Ωραία βοήθεια. Πώς θα δυσκολέψω και άλλο τη ζωή μου. Αλλά βέβαια, εσύ δεν έχεις ανοσία και κάνεις τον άνετο».
Ο Νίκος προτίμησε να μην απαντήσει. Ήταν πια σχεδόν βέβαιο ότι κάποιος γενετικά σχεδιασμένος ιός είχε προσβάλει τους εγκεφάλους των ανθρώπων και, ευτυχώς, το μόνο που έκανε ήταν να αλλάζει την προτίμηση από το δεξιό στο αριστερό χέρι. Δεν ήταν εύκολο να το συνηθίσεις, αλλά τελικά τα κατάφερνες. Ο ιός χαρακτηρίστηκε ιδιαίτερα επιθετικός, αλλά όπως με όλες τις ασθένειες, κάποιοι τη γλίτωσαν, αν και στην πραγματικότητα, αυτοί ήταν οι χαμένοι της υπόθεσης. Σε αυτούς άνηκε ο Βασίλης.
«Σίγουρα ξέρουν ποιος το έκανε. Κάποιος βλαμμένος αριστερόχειρας γενετιστής με πρόσβαση σε υψηλή τεχνολογία. Πόσοι μπορεί να είναι αυτοί; Αλλά σιγά-σιγά βολεύονται όλοι και αφήνουν εμάς να ταλαιπωρούμαστε».
Ο Βασίλης περνούσε μια από τις γνωστές κρίσεις του. Οι από πάνω πίστευαν ότι έπρεπε να υπάρχουν και δεξιόχειρες στο πρόγραμμα αντικατάστασης, γιατί κατανοούσαν καλύτερα τα προβλήματα που εμφανίζονταν, αλλά ο Νίκος δεν είχε πειστεί γι’ αυτήν την αναγκαιότητα.
«Το ξέρεις ότι σε κάποια παιδάκια με ανοσία δένουν το δεξί χέρι στην πλάτη για να γίνουν αριστερόχειρες;», συνέχισε ο Βασίλης.
«Αστήριχτες φήμες», είπε ο Νίκος.
«Καλά, ας ήσουν στη θέση μου και θα βλέπαμε αν ήταν φήμες»
«Ρε συ, χαλάρωσε. Ήσουν άτυχος. Παρ’ το απόφαση και προχώρα».
Ο Βασίλης δε μίλησε. Κοίταζε προς την πόρτα όπου είχε εμφανιστεί ο υποδιευθυντής μαζί με ένα ξυπόλητο παιδάκι.
«Παιδιά, άσχημα νέα. Ακυρώνονται όλες οι άδειες για φέτος», τους είπε.
«Μα έχουμε σχεδόν τελειώσει.», είπε ξεψυχισμένα ο Νίκος.
«Θα σας ενημερώσουμε, είπε ο υποδιευθυντής. Αύριο θα πάρετε τα νέα σχέδια για το ποντίκι και το καλοριφέρ».
«Νέα σχέδια; Τι συνέβη;», ρώτησε ο Νίκος.
«Θα μάθετε αύριο».
Ο Βασίλης δεν είχε μιλήσει. Κοίταζε το ξυπόλητο παιδάκι που στεκόταν κάπως παράξενα, λες και ετοιμαζόταν να πηδήξει. Ξαφνικά του πέταξε με δύναμη το μπαλάκι και αυτό το έπιασε. Ο Βασίλης άρχισε να γελάει. Ο Νίκος, έκπληκτος, κοιτούσε μια το Βασίλη και μια το παιδάκι.
«Εντάξει μάγκες, τώρα ξέρετε. Ο ιός μεταλλάχθηκε», είπε ο υποδιευθυντής
Ο Βασίλης συνέχισε να γελάει, χωρίς να μπορεί να σταματήσει.
«Γέλα εξυπνάκια. Να δω, όμως, τι θα κάνεις με το διακόπτη και το σπείρωμα», είπε ο Νίκος και κοίταξε με απόγνωση το ποντίκι του υπολογιστή. Πώς θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει ένα παιδάκι που πιάνει μπαλάκια με το δεξί του πόδι;

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη εβδομάδα, για όσους ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται στο σχολείο, έφτασε επιτέλους «το τέλος της δυσλεξίας».