Saturday, November 28, 2009

Η Μετακόμιση

Επίπλα, βιβλία, ρούχα, οικοσκευές. Όλα αυτά που θεωρούμε απαραίτητα στη ζωή μας, μπορεί να γίνουν εύκολα βαρίδια που προτιμούμε να ξεφορτωθούμε. Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό τι αφήνεις πίσω σου, παρά τι παίρνεις μαζί σου. Γι' αυτό σκεφτείτε λίγο περισσότερο τις επιλογές σας, όταν χρειαστεί να κάνετε την επόμενη……



Μετακόμιση


Όταν έμαθα την ημέρα της συντέλειας του κόσμου, ξαφνικά απέκτησα μερικές παράξενες εμμονές. Μάλλον, έπαθα κάτι σαν το άσπρισμα των μαλλιών μετά από ένα αναπάντεχο σοκ. Mου έγιναν απολύτως απαραίτητα ο έναστρος ουρανός, το τσάι με άρωμα φράουλας, τα λεία βότσαλα και η κασέτα με τα best των REM. Δεν ήταν ότι μου έλειπαν τα τραγούδια τους. Τα είχα όλα καμιά δεκαριά φορές, συμπιεσμένα σε τρία διαφορετικά φορμάτ και αποθηκευμένα σε κάθε δυνατό ηλεκτρονικό μέσο. Προσπάθησα να τα ακούσω από εκεί, αλλά μάταια. Κάτι μέσα μου έμενε ανικανοποίητο, ένας μικρός κόκκος άμμου στο μάτι που, αν δεν τον βγάλεις, κινδυνεύεις να τρελαθείς.

Έπρεπε να επιστρέψω στο προηγούμενο σπίτι μου για να βρω τις παρατημένες κασέτες. Πριν δυο μήνες είχα μετακομίσει για τέταρτη φορά μέσα σε δύο χρόνια. Είχα μετακινηθεί προς την εξοχή, αλλά δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Τα βράδια άκουγα γαβγίσματα αντί για κορναρίσματα, οι Φιλιπινέζες στην παιδική χαρά δεν ήταν μαμάδες αλλά νταντάδες, ο γείτονας δεν πετούσε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, αλλά άδειαζε τα λάδια των τριών αυτοκινήτων του στο διπλανό οικόπεδο, επειδή βαριόταν να περπατήσει μέχρι το δοχείο ανακύκλωσης.

Ευτυχώς το διαμέρισμα που έμενα δεν νοικιάστηκε, από τότε που το άφησα, και βρήκα εύκολα τις κασέτες, που είχα κάποτε κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Νόμιζα ότι δεν θα τις χρειαζόμουν ποτέ ξανά και τις είχα αφήσει μέσα στη ντουλάπα του υπνοδωματίου, μαζί με ένα σπασμένο λαμπατέρ, κάτι παλιομοδίτικα ρούχα και ένα σωρό ντοσιέ με σημειώσεις από το πανεπιστήμιο. Οι μετακομίσεις είναι κουραστικές, αλλά σε βοηθούν να αποφασίσεις τι είναι πραγματικά άχρηστο, ώστε να μην το κουβαλάς μαζί σου. Να, όμως, που έκανα λάθος.

Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη. Προφανώς οι κασέτες ήταν άχρηστες. Το πρόβλημα ήμουν εγώ με τις εμμονές μου. Δεν πρέπει, όμως, να είστε πολύ αυστηροί μαζί μου. Όπως και να το κάνεις, είναι ελαφρώς σοκαριστικό να ξέρεις την ημέρα που θα καταστραφεί ο κόσμος. Όχι, ότι με πίστεψε κανείς. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι ο Αρμαγεδδών είχε ήδη έρθει πέντε-έξι φορές πιο πριν, αλλά κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Ξεκίνησε με το 1999, συνέχισε με το 2000 και το 2002, άλλη μια συντέλεια το 2012, πέρασε και η δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου, το 2022, αλλά μάταια περίμεναν όλοι το μοιραίο. Δεν ξέρω γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν πιο εύπιστοι. Φυσικά, κι εγώ ήμουν άτυχος στην ημερομηνία. Πώς μπορούσα να αντιπαρατεθώ με την τρίτη μέρα, του τρίτου μήνα, του 2033; Εξέτασα τη δική μου πρόβλεψη από όλες τις μεριές, έψαξα κάθε δυνατό αριθμητικό συνδυασμό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν ένας ταπεινός αριθμός, χωρίς κανένα ίχνος κρυφής απειλής μέσα της.

Ίσως πάλι να φταίει ο τρόπος που το έμαθα. Δεν βρήκα την ημερομηνία καταχωνιασμένη σε κάποιο απαγορευμένο βιβλίο, ούτε μου αποκαλύφθηκε μέσω ουράνιων όντων, ούτε ήταν σκαλισμένη στον τοίχο ενός ναού για εκλεκτούς. Έπεσα τυχαία πάνω της σε ένα αυτοσχέδιο πείραμα αστρονομίας. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα τηλεσκόπιο, ένα μικρό τριγωνικό πρίσμα, ένας κρύσταλλος χαλαζία και ένας πολωτής φωτός, αρκεί να τα έβαζες με τη σωστή σειρά να κοιτάζουν τον ουρανό. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πείσω κανέναν. Ούτε καν τον νέο μου γείτονα, που χρησιμοποιούσε τις εκάστοτε εσχατολογικές προβλέψεις σαν αφορμή για να πετάει τα καμένα λάδια χωρίς περιττό κόπο. «Έλα, μωρέ, εδώ σε πέντε χρόνια θα καταστραφούμε και εσένα σε νοιάζει ο υδροφόρος ορίζοντας;». «Σε ένα εξάμηνο θα γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη και χολοσκάς για τα δέντρα;» ήταν οι πιο συνηθισμένες δικαιολογίες του. Έτσι απόμεινα μόνος να περιμένω την ημέρα της συντέλειας.

Όταν, λοιπόν, έφτασε η επίμαχη ημερομηνία, εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι, με ένα φλιτζάνι τσάι με άρωμα φράουλας στο χέρι, ακούγοντας την κασέτα των REM. Ο γείτονας επέστρεφε από το διπλανό οικόπεδο, κρατώντας ένα άδειο μπιτόνι. Δεν μου μίλησε, αλλά έκανε μια γκριμάτσα ειρωνείας και έδειξε τον ήλιο που είχε ανατείλει μεγαλοπρεπώς πάνω από το κοντινό βουνό. Συνήθως δεν αντιδρώ σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά εκείνη τη μέρα ήμουν εκνευρισμένος γιατί το κασετόφωνο είχε μασήσει την κασέτα δύο συνεχόμενες φορές. Έτσι, δεν άντεξα και κούνησα προειδοποιητικά το δάχτυλο προς το μπιτόνι του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι όταν έρθει το τέλος του κόσμου θα καταστραφεί η Γη και όλο το υπόλοιπο σύμπαν θα έμενε όπως ήταν. Δυστυχώς, ο γείτονας μου, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της γης, έμαθαν κάπως απότομα ότι έκαναν λάθος. Όλοι είδαμε με δέος τις εικόνες από την Αυστραλία στην τηλεόραση, αλλά μετά από δέκα ώρες διαπιστώσαμε και μόνοι μας πόσο άδειος δείχνει ο ουρανός χωρίς κανένα αστέρι. Ένα απόλυτα μαύρο στερέωμα είναι ότι πιο μεγαλειώδες και θλιβερό μπορεί να αντικρίσει ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχασαν τα λογικά τους εκείνο το βράδυ.

Ο γείτονάς μου δεν μου ξαναμίλησε. Ίσως τσαντίστηκε που είχα δίκιο. Ούτε κανένας επιστήμονας ήρθε να μου ζητήσει συγνώμη. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι. Προσπαθούν να εξηγήσουν τι έγινε, πώς εξαφανίστηκε ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε μια ημέρα. Μάλλον δεν μετακομίζουν τόσο συχνά όσο εγώ και γι΄ αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Εγώ, πάλι, δεν γλίτωσα από τις εμμονές μου. Πίνω τσάι με άρωμα φράουλα, έχω συνεχώς δυο βότσαλα στα χέρια μου και το κασετόφωνο παίζει μόνιμα τους REM. Για τον έναστρο ουρανό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο γείτονας μου απέκτησε και αυτός μια σταθερή συνήθεια. Μαζεύει πολύ προσεκτικά τα λάδια των αυτοκινήτων του, χωρίς να χάσει ούτε σταγόνα, και ύστερα αδειάζει το μπιτόνι στο δοχείο της ανακύκλωσης.

Κάθε βράδυ βγαίνω στο μπαλκόνι μου και στρέφω το βλέμμα μου προς το απέραντο μαύρο τίποτα που μας σκεπάζει. Οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί. Θέλω να τους εξηγήσω, αλλά δεν τολμώ. Ίσως να προσπαθούσα, αν έβλεπα μερικά ακόμα αστέρια. Αν ήξερα ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς που δεν τα κατάφεραν, που έμειναν πεταμένοι στην ντουλάπα μαζί μας, όταν το σύμπαν μετακόμισε. Όμως, και πάλι δεν χάνω τις ελπίδες μου. Μπορεί το σύμπαν να έχεις τις δικές του εμμονές. Μπορεί κάποια στιγμή να νοσταλγήσει εκείνον το μικρό γαλάζιο πλανήτη με τους παράξενους κατοίκους, έστω και σαν μια χιλιομασημένη κασέτα, και να επιστρέψει για να τον πάρει μαζί του. Και αυτό είναι ένα θέαμα που δεν θα ήθελα με τίποτε να χάσω.


ΤΕΛΟΣ



Την επόμενη Κυριακή θα μάθετε αν σας αρέσουν οι εκπλήξεις. Ειδικά όταν αυτές αφορούν την «Χάρτινη Επέτειο».

Sunday, November 22, 2009

Ένας κόσμος στα μέτρα μας

Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι ζούμε σε ένα σύμπαν πλασμένο για εμάς. Δυστυχώς, αν ανοίξουμε οποιοδήποτε βιβλίο αστρονομίας ή θεωρητικής φυσικής θα διαπιστώσουμε ότι κάνουμε μεγάλο λάθος. Big bang, Μαύρες τρύπες, κβάζαρ, κυματοσωματίδια και ένα σωρό άλλα παράξενα πράγματα βρίσκονται παντού γύρω μας και εμείς πρέπει να ζήσουμε μαζί τους. Για ποιο λόγο υπάρχουν όλα αυτά; Τι άλλο θα ανακαλύψουμε ακόμα; Γιατί να μην έχουμε κάτι πιο κατάλληλο για το ανθρώπινο είδος;



Ένας Κόσμος στα μέτρα μας


Ο νέος διευθυντής του project cosmos κοίταξε περίλυπος την αναφορά του υποδιευθυντή.
«Λοιπόν σε ακούω. Ποιες ήταν οι προδιαγραφές αυτή τη φορά;», του είπε.
«Ξεκινήσαμε με μια μεγάλη έκρηξη, που να δημιουργεί χωροχρόνο», ψέλλισε ο υποδιευθυντής.
«Όχι κι άσχημα».
«Και βάλαμε σταθερή ταχύτητα στο φως».
«Αυτό νομίζω ότι το έχουν ξανακάνει», είπε κάπως αυστηρά ο διευθυντής
«Σταθερή ταχύτητα αλλά πότε να μοιάζει με κύμα και πότε με σωματίδιο».
«Χμ. Αυτό πρέπει να τους μπέρδεψε για τα καλά».
«Στην πραγματικότητα κάναμε τα πάντα έτσι».
«Δηλαδή;»
«Τα πάντα είναι κυματοσωματίδια».
«Κάπως υπερβολικό το βρίσκω».
«Ο προηγούμενος διευθυντής ήταν αρκετά απαιτητικός».
«Ναι και είδαμε την προκοπή του. Όλα κυματοσωματίδια, λοιπόν. Τίποτε άλλο;»
«Μαύρες τρύπες».
«Συνηθισμένο».
«Περιστρεφόμενες».
«Τίποτα καινούριο;».
«Με χωροχρονική ανωμαλία στο κέντρο τους».
«Τελικά δεν είστε και για πέταμα.»
«Η οποία προκαλεί διαστολή του χρόνου και συστολή του μήκους».
«Για όνομα του Θεού. Τι πίνετε πριν ξεκινήσετε τις συσκέψεις;»
Ο υποδιευθυντής δε μίλησε. Ίσως τελικά κατόρθωνε να διασώσει τη θέση του. Η δυνατή φωνή του διευθυντή τον έκανε να πεταχτεί από τη θέση του.
«Νεφελίμ, κούφιοι πλανήτες και το ηλεκτρόνιο του σατανά. Τι μαλακίες είναι αυτές; Πως πέρασαν από τα κεντρικά;».
«Βασικά, ήσαστε στο κομμάτι των προτάσεων που απορρίφθηκαν».
«Πάλι καλά. Ελπίζω να απολύθηκε ο υπεύθυνος»
«Την επόμενη μέρα ήταν ήδη σπίτι του. Τώρα, σταδιοδρομεί ως βιβλιοπώλης».
Ο διευθυντής συνέχισε να ξεφυλλίζει την αναφορά.
«Να κάτι ενδιαφέρον. Εικοσιμία διαστάσεις», είπε ενθουσιασμένος.
«Αν κοιτάξετε παρακάτω θα δείτε ότι τις τυλίξαμε τη μία μέσα στην άλλη».
«Τελικά μπορείτε να γίνετε πραγματικά σαδιστές, αν σας αφήσουν. Απορώ με όλα αυτά πως είμαστε δεύτεροι στο διαγωνισμό! Δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί τόσο παράξενο σύμπαν. Κανονικά έπρεπε να προηγούμαστε με διαφορά».
«Ξέρετε, ο ανταγωνισμός είναι σκληρός. Ο φάκελός μας διέρρευσε. Οι αντίπαλοι μάς αντέγραψαν αλλά πρόσθεσαν και ένα ακαταμάχητο στοιχείο;»
«Δηλαδή;»
Ο υποδιευθυντής χαμήλωσε τη φωνή του.
«Ανθρώπους», είπε και κοίταξε καχύποπτα γύρω του.
«Ανθρώπους; Μα, νόμιζα ότι αυτό απαγορευόταν;»
«Ανακάλυψαν ένα παραθυράκι στους κανονισμούς. Γι’ αυτό απολύθηκε και ο προκάτοχός σας που δεν το είχε εντοπίσει».
«Και τι έγινε;»
«Ξέρετε πως είναι με τους ανθρώπους. Περπάτησαν με τα δύο άκρα, κυνήγησαν ολόκληρα κοπάδια από μαμούθ, εξαφάνισαν περίπου 3.000.000 είδη ζωής, λάτρεψαν τον ήλιο τους, τα ζώα και ένα σωρό παράξενα πράγματα, άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους, καταβρόχθισαν τους φυσικούς πόρους και τώρα ετοιμάζονται να δημιουργήσουν μια μικρή μαύρη τρύπα πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη τους».
«Είμαστε χαμένοι. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει ένα σύμπαν με ανθρώπους. Γι’ αυτό και τους είχαν αποκλείσει από το διαγωνισμό παράξενων κόσμων».
«Ίσως υπάρχει μια μικρή ελπίδα», τόλμησε να προτείνει ο υποδιευθυντής,
«Τι εννοείς; Λέγε και δεν πρόκειται να χάσεις».
«Εκείνο το παραθυράκι που λέγαμε. Μετά την απόλυση του προκάτοχού σας, το έψαξα εξονυχιστικά. Πράγματι, επιτρέπονται οι άνθρωποι αλλά…»
«Αλλά;»
«Μόνο αν είναι κοινόχρηστοι!»
«Δηλαδή, μπορούμε να τους πάρουμε…»
«… και να τους μεταφέρουμε στη δική μας δημιουργία».
«Τέλεια. Εγκρίνω και ξεκινάμε αμέσως. Θέλω όλους τους ανθρώπους στο δικό μας σύμπαν μέσα σε πέντε μεγαβδομάδες».
«Αλλά ο μόνος κατάλληλος πλανήτης στο σύμπαν μας έχει τρεις ήλιους και βρίσκεται ακόμα στην εποχή των δεινοσαύρων. Μήπως δυσκολευτούν να προσαρμοστούν;»
«Μου φαίνεται ότι ξέχασες ότι μιλάμε για τους ανθρώπους», είπε ο υποδιευθυντής και ξέσπασαν και οι δυο σε γέλια.


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή, για όσους σκέφτονται να αλλάξουν σπίτι, θα δούμε τι απρόσμενα προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει "Η Μετακόμιση".

Saturday, November 14, 2009

Το κουτί του Schroedinger

Το σημερινό διήγημα γράφτηκε για το 3ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στην Ερμούπολη. Μπροστά στους ακροατές υπήρχε ένα μαύρο, γυαλιστερό αντικείμενο που πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για κράνος μοτοσυκλέτας. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που έβλεπαν ήταν ένα σπάνιο εύρημα. Όπως θα μάθαιναν σύντομα, ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που αντίκρυζαν…..


Το κουτί του Shroedinger

«Τελικά το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι κρίσιμο αλλά απλό. Ζωή ή θάνατος; Το ανοίγουμε ή το αφήνουμε ανέπαφο;
Καταλαβαίνω απόλυτα τη σύγχυσή σας. Ίσως θα θέλατε να έχετε περισσότερες πληροφορίες πριν αποφασίσετε αλλά δυστυχώς το μόνο που μπορώ να σας προσφέρω είναι αυτό που βλέπετε. Έναν μαύρο κύβο, από κάποιο άγνωστο κράμα υλικών, με το χαριτωμένο όνομα: το κουτί του Shroedinger.
Όχι αγαπητέ μου, δε λέγεται Shroedinger ο ιδιοκτήτης του, αλλά είναι δικαιολογημένη η άγνοιά σας. Δεν είστε φυσικός, άλλωστε. Η ονομασία αποτελεί φόρο τιμής στον άνθρωπο που το επινόησε, πριν από ένα αιώνα περίπου.
Στην πρωτότυπη μορφή του περιέχει μια γάτα κι ένα ραδιενεργό στοιχείο. Αν το στοιχείο διασπαστεί η γάτα πεθαίνει, αν όχι τότε επιβιώνει. Φυσικά για ν’ αποφασίσετε δε χρειάζεται να καταλάβετε την επιστημονική του θεμελίωση αλλά θα πρέπει να αποδεχτείτε το συμπέρασμα των φυσικών το οποίο συγκρούεται μετωπικά με την κοινή λογική.
Σύμφωνα με τους φυσικούς, αυτό το σύστημα, λόγω του ραδιενεργού στοιχείου, εξουσιάζεται από τους νόμους της κβαντικής. Έτσι, η γάτα δεν είναι ούτε ζωντανή ούτε νεκρή αλλά παραμένει σε μια νεκροζώντανη κατάσταση μέχρι κάποιος ν’ ανοίξει το κουτί. Τότε, και μόνο τότε, πεθαίνει ή επιβιώνει.
Προσοχή. Δε διαπιστώνουμε απλώς αν το στοιχείο διασπάστηκε. Όλα συμβαίνουν τη στιγμή που σηκώνουμε το καπάκι και παρατηρούμε τη γάτα. Εμείς είμαστε που τη σκοτώνουμε ή τη λυτρώνουμε. Αν κανείς συνειδητός παρατηρητής δεν κοιτάξει μέσα στο κουτί τότε η ψιψίνα μας θα παραμείνει για πάντα σ’ αυτήν την υβριδική κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου.
Επειδή ακούω κάποια μουρμουρητά αμφισβήτησης, θα παρακαλέσω όποιον δεν έχει πειστεί ακόμα να κλείσει το κινητό του και το φορητό του υπολογιστή και να τα πετάξει στα σκουπίδια. Καλώς ή κακώς όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές λειτουργούν ακριβώς επειδή όσα περιέγραψα ισχύουν μέχρι τελευταίας κεραίας.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το παράξενο αντικείμενο που βρίσκεται μπροστά σας; Αυτό το κουτί βρέθηκε σ’ έναν ερημικό πλανήτη, μαζί με το σχέδιο κατασκευής του. Δεν γνωρίζουμε ποιος το έφτιαξε και γιατί. Από το σχέδιο προκύπτει ότι περιέχει ένα ραδιενεργό στοιχείο. ΌχιΧ δεν περιέχει γάτα. Μέσα του, όμως, βρίσκεται δίχως αμφιβολία κάποια εξωγήινη οντότητα παγιδευμένη αιώνια σε μια υπέρθεση ζωής και θανάτου.
Πρέπει να σας επισημάνω ότι είναι η πρώτη εξωγήινη μορφή ζωής που συναντούμε. Αν ανοίξουμε το κουτί διακινδυνεύουμε μια πιθανότητα 50% να την σκοτώσουμε. Αν πάλι αποφασίσουμε να παραμείνει ως έχει τότε αποκλείουμε κάθε δυνατότητα να τη συναντήσουμε.
Επανέρχομαι, λοιπόν, στο ερώτημα. Ναι ή όχι; Το ανοίγουμε ή μένει για πάντα κλειστό; Ζωή ή θάνατος; Έφτασε η στιγμή για να ψηφίσετε. Παρακαλώ να σηκώσουν το χέρι τους όσοι θέλουν να ανοίξει το κουτί…
Πολύ ωραία λοιπόν!»


Έχω πολλά ονόματα. Θεός, φύση, κόσμος, αρμονία. Φτιάχνω σύμπαντα, ήλιους, ζωή, νοημοσύνη. Έχω κι άλλα ονόματα. Σατανάς, δαίμονας, θανατικό, μοίρα. Φέρνω πολέμους, καταστροφές, δυστυχία, οδύνη. Είμαι η ισορροπία του κόσμου, η αρχή και το τέλος του. Είμαι, ταυτόχρονα, το απόλυτο καλό και το απόλυτο κακό. Η κόλαση κι ο παράδεισος. Η ζωή κι ο θάνατος. Αλλά το κουτί μου ανοίγει και δεν μπορώ να είμαι πια και τα δύο.

ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή, ένα διήγημα για όσους βαρέθηκαν την καθημερινότητα. Θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε «έναν κόσμο στα μέτρα σας»

Saturday, November 7, 2009

Ο φίλος μου, ο Μπρην, δεν είναι Παναθηναϊκός

Αφού άρχισα με το πρώτο πολύ μικρό διήγημα που έγραψα, ας συνεχίσω με το πιο πρόσφατο. Διαβάστηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ ΕΦ στην Ερμούπολη. Οι περισσότεροι γονείς προσπαθούν να ικανοποιήσουν την περιέργεια των παιδιών τους. Όμως, υπάρχουν στιγμές που θεωρούν ότι μερικά πράγματα είναι σημαντικότερα από τις ερωτήσεις τους. Θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που ο γιός σας θα σας πει ότι…


Ο φίλος μου, ο Μπρην, δεν είναι Παναθηναϊκός

«Μπαμπά, τι χρώμα έχει η Γη από μακριά;»
«Δεν ξέρω, Γιαννάκη».
«Είναι γαλάζια;»
«Δεν ξέρω σου είπα».
«Ο Μπρην λέει ότι είναι γαλάζια».
«Μπρην; Ποιος είναι αυτός;»
«Ο νέος μου φίλος. Ο Βαρδούκ μάς βαρέθηκε και γύρισε πίσω στο δάσος με τα ξωτικά».
«Κατάλαβα… Τι να πω, μπορεί να είναι και γαλάζια, αν και δε νομίζω. Που χάθηκε πάλι το τηλεκοντρόλ;»
………….
«Μπαμπά».
«Λέγε Γιαννάκη».
«Γιατί εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι;»
«Ξέρω γω, ρώτα τη δασκάλα σου».
«Ο φίλος μου ο Μπρην λέει ότι φταίει που έσβησε για λίγο ο ήλιος».
«Να πεις στο φίλο σου ότι ο ήλιος δε σβήνει ποτέ. Μα που στην ευχή είναι το τηλεκοντρόλ;»
……………
«Μπαμπά, πόσα είναι τα αστέρια;»
«Που θες να ξέρω Γιαννάκη;»
«Ο φίλος μου ο Μπρην ξέρει».
«Ήμουν σίγουρος. Μήπως τα έχει μετρήσει κιόλας;»
«Όχι, αλλά έχει ένα μικρό κυβάκι που είναι γεμάτο με όλα τα αστέρια του κόσμου».
«Γυναίκααααα! Δεν σου είπα να μην αφήνεις το μικρό να βλέπει τηλεόραση το βράδυ;»
«Ο Μπρην πατάει ένα κουμπί και βγάζει όποιο αστέρι θέλει από το κυβάκι».
«Α, νάτο το τηλεκοντρόλ. Κάτσε μικρέ, να δούμε τον αγώνα μαζί».
«Χθες μου έδειξε το δικό του αστέρι και τον πλανήτη του».
«Α ναι; Και είναι γαλάζιος;»
«Όχι. Ο δικός του πλανήτης είναι πράσινος».
«Παναθηναϊκάρα ο Μπρην, ε; Breen the green».
«Δε νομίζω ότι είναι Παναθηναϊκός».
«Έχει γούστο να έμπλεξες με κανένα γαύρο. Όπα, άρχισε το ματς. Έλα ρε, τριφυλλάρα».
………………………………………
«Μπαμπά»
«…»
«Μπαμπααααά».
«Ναι».
«Ο Μπρην λέει…»
«Να σου πω κάτι Γιαννάκη; Φέρε μια μέρα τον Μπρην στο σπίτι για να τα πει και σε μας, αλλά άσε με να δω τον αγώνα τώρα».
«Δεν γίνεται. Θα φύγουν σήμερα».
«Ποιοι θα φύγουν;»
«Ο Μπρην και οι άλλοι. Είναι πάρα πολλοί και έχουν έρθει με κάτι μεγάαααλα διαστημόπλοια».
«Α ναι; Και γιατί δεν το είπαν στις ειδήσεις;»
«Τα έχουν παρκάρει από την άλλη μεριά του ήλιου και γι’ αυτό δεν τα βλέπουμε».
«Να πάρει. Τι στραβοκλωτσιά ήταν αυτή!»
«Τώρα ρουφάνε την ενέργεια του ήλιου για να μπορέσουν να γυρίσουν στο δικό τους αστέρι».
«Μα τι σφυρίζει το κοράκι. Ά ρε ξύλο που του χρειάζεται».
«Και μετά ο ήλιος θα σβήσει και εσείς θα εξαφανιστείτε όπως οι δεινόσαυροι».
«Τι δεινόσαυρος. Χελωνόσαυρος δε λες καλύτερα. Πως σέρνεται έτσι το ρεμάλι. Κρίμα τα εκατομμύρια που παίρνει. Δεν πειράζει Γιαννάκη. Θα βρεις κάποιον άλλο φίλο».
«Δε χρειάζεται. Εγώ θα πάω μαζί τους».
«Μα που τον βρήκαν αυτό το σέντερ-φορ; Στο καλάθι;»
«Όλα τα παιδιά θα πάνε μαζί τους. Γι’ αυτό έχουν έρθει με τόσα πολλά διαστημόπλοια. Και θα μας φέρουν πίσω όταν ανάψουν ξανά τον ήλιο».
«Πέναλτι; Αν είναι δυνατόν. Πάλι δούλεψε η παράγκα. Τα βλέπεις τα χάλια μας Γιαννάκη; Γιαννάκη; Τι παιδί είναι αυτό! Μια στιγμή να γυρίσεις τα μάτια σου και τον έχασες. Πάλι καμιά σκανταλιά θα έχει στο μυαλό του. Γυναίκαααα, μάζεψε τα ρούχα γιατί έτσι που σκοτείνιασε ο ουρανός, βλέπω να ρίχνει καρέκλες. Και άμα δεις τον κανακάρη σου πες του να έρθει εδώ γρήγορα. Γιαννάκηηηηηη! Που εξαφανίστηκες; Ελπίζω να μη σκαρώνεις τίποτα, γιατί έτσι και σε πιάσω δε σε σώζει ούτε η συντέλεια του κόσμου».

ΤΕΛΟΣ



Στο διήγημα της επόμενης Κυριακής, θα μάθετε πόσο προσεκτικοί πρέπει να είστε αν χρειαστεί να ανοίξετε ένα «Κουτί του Schroedinger»

Sunday, November 1, 2009

Μια καλύτερη ιδέα

Το σημερινό διήγημα είναι το πρώτο πολύ μικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας που έγραψα. Η ύπαρξή του οφείλεται στον Νίκο Αλμπανόπουλο που μας τα ζήτησε για το δεύτερο φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης. Ένα από τα πολλά «ανέφικτα» που μας έχει ζητήσει ο Νίκος, τα οποία τελικά αποδείχτηκαν πραγματοποιήσιμα. Η ιδιαιτερότητά του ήταν ότι θα διαβαζόταν μπροστά σε ζωντανό κοινό. Αυτό επηρέασε και τον τρόπο γραφής του. Έτσι, δεκάδες θαμώνες του sport-cafe, που μαζεύτηκαν πιστεύοντας ότι θα ακούσουν διηγήματα, έμαθαν μερικά πολύ δυσάρεστα νέα.

Μια καλύτερη ιδέα


Αγαπητοί κυρίες και κύριοι,

Ζητώ συγνώμη επειδή ενώ νομίζετε ότι θα παρακολουθήσετε μια συνηθισμένη ψυχαγωγική εκδήλωση, στην πραγματικότητα θα συμμετάσχετε σε ένα πρωτοποριακό πείραμα από το οποίο θα κριθεί η τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Πριν λίγο έφτασε στο ηλιακό μας σύστημα ο απόηχος της έκρηξης ενός κοντινού σούπερ-νόβα. Αυτή τη στιγμή που σας μιλώ, ο πλανήτης μας κατακλύζεται από ιονίζουσες ακτινοβολίες ικανές να εξαλείψουν κάθε μορφή ζωής, είτε αυτή βρίσκεται στα βάθη των ωκεανών, είτε κάτω από εκατοντάδες μέτρα βράχων. Τίποτε δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Όχι× μην αναστατώνεστε× ο χώρος που βρισκόμαστε προστατεύεται από ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, αδιαπέραστο στην ακτινοβολία, για αυτό και δεν πρόκειται να αισθανθείτε τίποτα πλην ίσως ενός μικρού γαργαλητού λόγω αυθυποβολής.
Μην πανικοβάλλεστε, σας παρακαλώ, και κυρίως μην προσπαθείτε να βγείτε από την αίθουσα. Το πεδίο καλύπτει μόνο μερικά τετραγωνικά και, αν βρεθείτε έξω από την εμβέλειά του, θα πεθάνετε μέσα σε μικροδευτερόλεπτα. Κατανοώ την ανησυχία σας για τα αγαπημένα σας πρόσωπα αλλά σας διαβεβαιώνω ότι τίποτα δεν είναι ακόμα οριστικό. Τα πάντα εξαρτώνται από εσάς και το πόσο καλά θα συνεργαστείτε κατά την εξέλιξη του πειράματος.
Τι πρέπει να κάνετε; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Χρειαζόμαστε λίγη από την παιδική σας αθωότητα. Θυμάστε εκείνη την εποχή; Τότε που πλάθατε ολόκληρους κόσμους μέσα στο μυαλό σας; Όταν μιλούσατε με μαγικά όντα, ταξιδεύατε μέσα στο διάστημα, αντιμετωπίζατε τρομερούς κινδύνους και υπερνικούσατε κάθε δυσκολία; Νομίζετε ότι όλα αυτά ήταν ένα ψέμα; Είστε σίγουροι ότι δεν υπήρξαν ποτέ; Μπορεί.
Έχετε αναρωτηθεί τι είναι η πραγματικότητα; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που τη χωρίζει από τη φαντασία; Αν ρωτήσετε κάποιον που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν θα σας μιλήσει για το θεό ήλιο και τη θεά σελήνη. Κάποιος μεταγενέστερος θα ορκιστεί ότι είδε τυφλούς να βλέπουν και νεκρούς να ανασταίνονται. Άλλοι θα σας φέρουν γνήσιες φωτογραφίες εξωγήινων ενώ οι πιο μοντέρνοι θα σας αραδιάσουν θεωρίες για πολλαπλά σύμπαντα και παράδοξα με γάτες. Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα; Όλοι και κανένας. Επειδή τελικά η πραγματικότητα είναι ο μέσος όρος των αντιλήψεων όλων των ανθρώπων. Όποια άποψη επικρατήσει αυτή είναι και η αληθινή.
Πως μπορούμε λοιπόν να αλλάξουμε την πραγματικότητα; Είναι δυνατό να διαμορφώσουμε μια κοινή αντίληψη σε δέκα δισεκατομμύρια ανθρώπους; Όχι βέβαια. Αν όμως ξαφνικά πεθάνουν όλοι και απομείνει μόνο μια χούφτα ζωντανών ενσυνείδητων όντων; Αυτή η χούφτα είστε εσείς. Η μαγιά του νέου κόσμου. Οι άνθρωποι που θα αποφασίσουν τι θα είναι η αλήθεια από σήμερα και μετά.
Προσοχή. Δε χρειάζεται να πάρετε καμία πρωτοβουλία. Το μόνο που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως να κάνετε είναι να πιστέψετε ότι αυτό που σας περιέγραψα δε συνέβη ποτέ. Κανένα σούπερ-νόβα δεν εξερράγη, καμία ακτινοβολία δεν επηρέασε τη Γη και όλα είναι όπως πριν μπείτε σε αυτήν την αίθουσα. Τα πάντα μπορούν να διορθωθούν. Οι γονείς σας, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας θα επανέλθουν στη ζωή και τίποτα δε θα έχει αλλάξει. Αρκεί και οι έντεκα να συγκεντρωθείτε απόλυτα στη σκέψη: Όλα ήταν ένα ψέμα.
Βλέπω ότι κάποιος θέλει να μιλήσει. Ο νεαρός που κάθεται ανάμεσα στην Άρτεμη και τη Δήμητρα. Σε ακούω Ερμή, τι θέλεις;
-Νομίζω ότι έχω μια καλύτερη ιδέα, κύριε Δία.

ΤΕΛΟΣ