Saturday, February 27, 2010

Όπως οι περισσότεροι

Όποιος έχει παιδιά καλείται καθημερινά να πάρει αποφάσεις που θα τα επηρεάσουν είτε άμεσα είτε έμμεσα. Καλώς ή κακώς, ποτέ δεν ξέρεις αν αυτό που διάλεξες ήταν το σωστό. Απ΄ ότι φαίνεται σύντομα οι γονείς θα πρέπει να κάνουν ακόμα πιο δύσκολες επιλογές για το μέλλον των παιδιών τους. Ένα τέτοιο δίλημμα αντιμετωπίζουν οι γονείς του σημερινού διηγήματος που πρέπει να σκεφτούν αν θα αποφασίσουν….


Όπως οι περισσότεροι


Ο Άγγελος Μαράτσης, προτού κλείσει τα εισοσιτρία, θα ερωτευόταν την Ελευθερία και το ντροπαλό χαμόγελό της, και από τότε δεν θα χώριζαν ποτέ. Ο Άγγελος Μαράτσης, λίγο μετά τα πενήντα, θα πάθαινε ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, το οποίο θα ήταν μοιραίο. Οι γονείς του Άγγελου, όπως οι περισσότεροι γονείς, το έμαθαν μόλις στον δεύτερο μήνα της κύησης, από τον γενετιστή τους, ο οποίος κρατούσε στη χούφτα του μια μικρή ηλεκτρονική μνήμη που περιείχε την τρισδιάστατη απεικόνιση του DNA του γιου τους.

Ενενηνταπέντε τοις εκατό. Οι γονείς του Άγγελου ήταν εξαιρετικοί μουσικοί, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερναν στα μαθηματικά. Όπως τους εξήγησαν, οι προβλέψεις των γενετιστών συνοδεύονταν από μια σειρά δεδομένων, αλλά το σημαντικότερο ήταν αυτό το νούμερο, που λεγόταν διάστημα εμπιστοσύνης. Δεν χρειαζόταν να ξέρουν τους αλγόριθμους που κρύβονταν πίσω του, αλλά έπρεπε να καταλάβουν τη σημασία του. Ο Άγγελος θα πέθαινε στα πενήντα του από έμφραγμα του μυοκαρδίου, με πιθανότητα ενενηνταπέντε τοις εκατό. Ήταν μόνο ένα νούμερο. Το έλεγαν διάστημα εμπιστοσύνης. Και οι γονείς του Άγγελου, όπως οι περισσότεροι γονείς, το εμπιστεύθηκαν.

Ο Άγγελος Μαράτσης στα τριάντα του θα συνέθετε μια μελωδία που σύντομα θα έπαιζαν όλα τα φορητά mp5 και θα κυκλοφορούσε στο διαδίκτυο με το χαϊδευτικό όνομα «το τραγούδι των λουλουδιών», επειδή οι περισσότεροι που την άκουγαν, αισθάνονταν οσμές τριαντάφυλλου και γερανιού να πλημμυρίζουν το χώρο τους. Ο Άγγελος Μαράτσης, στη διάρκεια της εφηβείας του, θα εκδήλωνε μια δερματική πάθηση που θα εξελισσόταν σε χρόνια, η οποία θα τον ανάγκαζε να πλένεται υποχρεωτικά τρεις φορές την ημέρα με ένα ειδικό σαπούνι και να αποφεύγει την επαφή με τα περισσότερα πτηνά. Με διάστημα εμπιστοσύνης ενενήντα τοις εκατό.

Οι γονείς του Άγγελου ενημερώθηκαν έγκαιρα για τις επιλογές τους. Όπως τους είπαν οι γιατροί, ποτέ δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν κάτι με βεβαιότητα μελετώντας το γενετικό αποτύπωμα, αλλά οποιοδήποτε διάστημα εμπιστοσύνης πάνω από το ενενήντα τοις εκατό, ήταν ότι κοντινότερο μπορούσε να υπάρξει σε αυτό. Η γενετική είχε προχωρήσει πια τόσο πολύ που δεν γίνονταν λάθη. Ήξεραν ακριβώς ποια γονίδια ευθύνονταν για τις περισσότερες παθήσεις που ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους. Και για τις ελαφριές, και για τις βαριές. Η επιστήμη κατείχε τον τρόπο. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν οι υπογραφές. Οι γονείς του Άγγελου, όπως οι περισσότεροι γονείς, συζήτησαν αρκετές μέρες το θέμα. Ποτέ, όμως, δεν μίλησαν για το δέκα τοις εκατό που έλειπε από το διάστημα εμπιστοσύνης.

Ο Άγγελος Μαράτσης, μια κρύα βραδιά του χειμώνα, θα οδηγούσε τριάντα χιλιόμετρα για να πάει την Ελευθερία στην άκρη μια απόκρημνης πλαγιάς και να δουν μαζί το ολόγιομο φεγγάρι να ρυτιδώνει τη μαύρη θάλασσα, μόνο και μόνο για να τη φιλήσει για πρώτη φορά. Ο Άγγελος Μαράτσης, κατά την παιδική του ηλικία, θα εμφάνιζε μια σειρά αλλεργιών που θα τον άφηναν αρκετές μέρες στο σπίτι του, με κρίσεις άσθματος, ανήμπορο να αναπνεύσει, χωρίς τη βοήθεια μιας ειδικής μάσκας. Με διάστημα εμπιστοσύνης ογδόντα πέντε τοις εκατό.
Οι γονείς του Άγγελου πήραν την ίδια απόφαση που είχαν πάρει εκατομμύρια γονείς σε όλο τον κόσμο. Δεν ήθελαν ο γιος τους να ταλαιπωρηθεί, ούτε να κινδυνεύσει. Συμφώνησαν με τους ειδικούς να επιδιορθωθούν όλα τα ελαττωματικά γονίδια που έδιναν ασθένειες με διάστημα εμπιστοσύνης τουλάχιστον εβδομήντα τοις εκατό. Κάποτε ήταν το πιάνο, οι ξένες γλώσσες και ο αθλητισμός, αλλά τώρα υπήρχε και η γενετική αισθητική. Είχαν κάνει ότι καλύτερο μπορούσαν για το παιδί τους, όπως οι περισσότεροι γονείς. Με διάστημα εμπιστοσύνης εκατό τοις εκατό, όπως τους είπε ο γενετιστής τους, χαμογελώντας.

Ο Άγγελος είδε την Ελευθερία στο αμφιθέατρο της σχολής του, την ώρα που προσπαθούσε χωρίς επιτυχία να συγκεντρωθεί στο μάθημα της Στατιστικής. Καθόταν με μια φίλη της και χαμογελούσε τόσο ωραία που ο Άγγελος είχε την εικόνα της στο μυαλό του για αρκετές ώρες μετά από το μάθημα. Αν και την συνάντησε αρκετές φορές στη συνέχεια, και μερικές από αυτές η Ελευθερία του χαμογέλασε, δυστυχώς, δεν κατάφερε ποτέ να της εξομολογηθεί τον έρωτά του. Όταν τελείωσε τη σχολή του και έφυγε για το στρατό, την έχασε και δεν την είδε ποτέ ξανά. Θυμόταν, όμως, πάντα το ντροπαλό της χαμόγελο.

Οι γονείς του Άγγελου, δεν άκουσαν ποτέ για πολυγονιδιακές συμπεριφορές και αλληλεπιδράσεις γονιδίων. Ούτε έμαθαν ότι μερικά από τα γονίδια της καρδιοπάθειας του Άγγελου, σχετίζονταν με το θάρρος του και την εξωστρέφειά του. Όπως δεν έμαθαν ότι τα γονίδια της δερματίτιδας, που τόσο πολύ θα τον ταλαιπωρούσε, ήταν φορείς μιας ιδιαίτερης αίσθησης του ρυθμού και της μελωδίας.

Ο Άγγελος παρακολούθησε από μικρός το ωδείο και σύντομα έπαιζε κιθάρα και πιάνο. Σκάρωσε κάνα δυο τραγούδια στα νιάτα του, αλλά μόλις έπιασε δουλειά τα παράτησε. Του άρεσε πολύ να ακούει μουσική και εκτιμούσε ιδιαίτερα τους μεγάλους συνθέτες. Μερικές φορές, ειδικά όταν καθόταν στον κήπο του σπιτιού του, έπιανε τον εαυτό του να φτιάχνει μια μελωδία στο μυαλό του, αλλά πριν προλάβει να την ολοκληρώσει την έχανε, σαν νερό που κυλάει ανάμεσα στα χέρια σου.

Ο Άγγελος, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, πέρασε μια ζωή χωρίς αλλεργίες, δερματίτιδες και κίνδυνο καρδιοπάθειας. Δεν παντρεύτηκε, αν και ερωτεύτηκε μερικές φορές, χωρίς ποτέ να μπορέσει να μιλήσει στις κοπέλες με το ντροπαλό χαμόγελο. Έζησε ήσυχα, μοναχικά και, μετά την σύνταξη του, απομονώθηκε στην μονοκατοικία των γονιών του. Ο κήπος του ήταν γεμάτος γεράνια και ποτέ δεν κατάλαβε γιατί κάθε φορά που τα μύριζε, ευχόταν να είχε ζήσει μια διαφορετική ζωή.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή, ο Μπάμπης θα πρέπει να αναθεωρήσει ελαφρώς τις βασικές του αρχές, δείχνοντας εκεί που πρέπει τον απαιτούμενο «σεβασμό».

Saturday, February 20, 2010

Το πυρετικό

Λίγο πολύ, όλοι έχουμε ένα μικρό φαρμακείο σπίτι μας. Για ώρα ανάγκης, όπως λέμε. Το φαρμακείο του μέλλοντος μπορεί να είναι λίγο διαφορετικό από το τωρινό και μεταξύ άλλων να περιέχει…..

Το πυρετικό

Η Νεφέλη κοίταξε με αγωνία τη Λένα, καθώς αυτή έβγαινε από το δωμάτιο της Χριστίνας, κρατώντας την μεγάλη, μαύρη τσάντα της.

«Δυστυχώς. Τριανταέξι και έξι», της είπε η Λένα.

Η Νεφέλη περίμενε να ακούσει άσχημα νέα, αλλά αυτό παραήταν βαρύ.

«Μα, μόλις πριν δύο ώρες της έδωσα το πυρετικό της», ψέλλισε.

«Ναι, μου το είπε και η μικρή. Κάνε λίγο υπομονή, τρίτη μέρα είναι, ο ιός βρίσκεται σε έξαρση».

«Τι θα κάνουμε;», ρώτησε η Νεφέλη.

«Θα συνεχίσετε την αγωγή της. Κάθε τρεις ώρες πυρετικό, και το καταρροϊκό μαζί με το βηχικό, πρωί, μεσημέρι βράδυ».

«Μήπως να της αλλάζαμε το βηχικό της. Δεν την βλέπω να αντιδρά».

Η Λένα χαμογέλασε. Έπιασε το χέρι της Νεφέλης.

«Ηρέμησε, Νεφέλη. Κάνε λίγο υπομονή. Όλα τα φάρμακα είναι τελευταίας γενιάς. Δεν υπάρχει λόγος να τροποποιήσουμε κάτι».

Η Λένα ήταν καλή παιδίατρος. Η Νεφέλη δεν είχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Πόσες φορές δεν την είχε πάρει τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, έτοιμη να ξεκινήσει για το «ΠΑΙΔΩΝ» και αυτή την είχε καθησυχάσει με τη σταθερή φωνή της και τη σιγουριά της. Όμως, αυτή τη φορά η Νεφέλη δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήταν ανάγκη να τύχει σ’ αυτούς;

«Θα χρειαστεί διαρροϊκό;», ρώτησε τη Λένα.

«Όχι. Οι αιματολογικές δείχνουν ότι, προς το παρόν, ο ιός βρίσκεται στο ανώτερο αναπνευστικό».

«Πάλι καλά», είπε η Νεφέλη, «τουλάχιστον θα μπορεί να τρώει ότι πρέπει».

Η Λένα προχώρησε προς το σαλόνι, κάθισε τον καναπέ και άρχισε να συμπληρώνει τα απαραίτητα χαρτιά. Η Νεφέλη κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα. Το σκεφτόταν από την πρώτη στιγμή που μπήκε η Λένα, αλλά δεν τολμούσε να της το ζητήσει. Τώρα, όμως, που η Λένα ετοιμαζόταν να φύγει δεν είχε άλλη επιλογή. Ή τώρα η ποτέ.

«Αν της δίναμε αντιικό;», ακούστηκε σαν ομολογία φόνου η φωνή της Νεφέλης.

Η Λένα την κοίταξε με το ίδιο αυστηρό βλέμμα που την είχε κοιτάξει τότε που η Νεφέλη είχε μαστίτιδα και της ζήτησε χάπια για σταματήσει το θηλασμό της Χριστίνας.

«Το ήξερα ότι θα μου το έλεγες. Αργά ή γρήγορα, όλοι εκεί καταλήγουν», της είπε.

Η Νεφέλη δε μίλησε. Κοίταζε το δρύινο τραπεζάκι του σαλονιού, τους ρόζους που γέμιζαν την επιφάνεια και της θύμιζαν τον ύπουλο ιό που κατέτρωγε τη Χριστίνα, χωρίς ο οργανισμός της να μπορεί να αντιδράσει. Ήξερε ότι ήταν παράνομο, αλλά στην πραγματικότητα δεν την ένοιαζε καθόλου.

«Χρειάζεται να στα ξαναπώ;», είπε με απαλή φωνή η Λένα. «Αυτή η νοοτροπία μας έφερε ως εδώ. Αντιβιοτικά, αντιικά, αντιβηχικά, ρινικά εκνεφώματα, μικροβιοκτόνα. Όλα χωρίς κανένα έλεγχο, και να που φτάσαμε».

«Μα, είναι το παιδί μου, Λένα».

«Έτσι έλεγε και η προηγούμενη γενιά. Είναι το παιδί μου, ο άντρας μου, ο πατέρας μου, ο εαυτός μου. Κανείς δεν σκέφτηκε το δικό σου παιδί».

Η Νεφέλη δεν μίλησε. Η Λένα της είχε εξηγήσει δέκα φορές τι προέβλεπε η ιατρική οδηγία. Της είχε δείξει τις στατιστικές με την κατάχρηση των φαρμάκων που είχε προκαλέσει μια συνεχή μετάλλαξη των ιών. Μέχρι και την θεωρία το Δαρβίνου της είχε αναλύσει πρόχειρα για να την πείσει ότι ο ιός της γρίπης πιέστηκε τόσο πολύ εξελικτικά, ώστε εμφανίστηκε ένα στέλεχος, το οποίο δεν αναγνωρίζει η πρώτη γραμμή άμυνας του ανθρώπου. Βήχας, φτάρνισμα, πυρετός και διάρροια ήταν παρελθόν. Δεν σε ταλαιπωρούσαν καθόλου για τρεις ή τέσσερις μέρες. Μόλις, όμως, περνούσε το διάστημα επώασης πήγαινες κατευθείαν στην πνευμονία ή στη γενική σηψαιμία, αν ήσουν εξασθενημένος. Αλλά τώρα που ο ιός δεν έλεγε να φύγει από την κόρη της, όλα αυτά της φαινόταν πολύ μακρινά. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γίνει καλά η Χριστίνα και με τον υπόλοιπο κόσμο θα ασχολιόταν αργότερα.

«Μια γειτόνισσα βρήκε συνταγή για το γιό της», είπε ένοχα.

Η Λένα της έπιασε το χέρι.

«Νεφέλή, μην το κάνεις», της είπε, «η Χριστίνα είναι γερό παιδί. Θα την πιάσουν τα φάρμακα, μην ανησυχείς. Πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι. Αν περάσουμε μια γενιά χωρίς καταχρήσεις φαρμάκων, ίσως καταφέρουμε να εξαλείψουμε τον ιό και κανένα παιδί να μην ξαναπεράσει αυτό το πράγμα».

Η Νεφέλη υπέγραψε τα χαρτιά, ξεπροβόδισε τη Λένα και ύστερα πήγε στο ντουλαπάκι της κουζίνας. Έβγαλε το χαρτάκι με το τηλέφωνο του γιατρού που της είχε δώσει η γειτόνισσα. Θα της κόστιζε μια μικρή περιουσία, αλλά δεν την ένοιαζε. Το έκλεισε στη χούφτα της και με αργά βήματα ανέβηκε τη σκάλα για το δωμάτιο της κόρης της. Φόρεσε τη χειρουργική μάσκα και άνοιξε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε την πόρτα, αλλά η Χριστίνα ήταν ξύπνια και έπαιζε με τον υπολογιστή της

«Πώς είσαι;», τη ρώτησε η Νεφέλη.

«Μια χαρά. Μαμά, βρήκα μια ιστοσελίδα όπου μπορείς να δώσεις ένα ευρώ για να χτιστεί μια εγκατάσταση πόσιμου νερού σε ένα χωριό της Αφρικής. Τι λές;»

Η Νεφέλη προχώρησε προς το γραφείο της Χριστίνας, κοίταξε την ιστοσελίδα και βεβαιώθηκε ότι ήταν νόμιμη. Πληκτρολόγησε το ΑΦΜ της και το συνοδευτικό κωδικό.

«Εντάξει, Χριστίνα, της είπε. Στείλε ένα μήνυμα και θα χρεωθεί στο λογαριασμό μας».

Η Χριστίνα μόνο που δεν πέταξε από τη χαρά της. Πάτησε την εντολή και ύστερα σηκώθηκε και αγκάλιασε τη μητέρα της.

«Είναι ωραίο να μπορείς να βοηθάς τα παιδιά του κόσμου», είπε γελώντας.

Η Νεφέλη τσαλάκωσε το χαρτάκι και άπλωσε το χέρι της πάνω από το καλάθι των αχρήστων

«Ναι είναι ωραίο», είπε, αλλά, όσο και να προσπαθούσε, της ήταν αδύνατο να ανοίξει τη χούφτα της.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή, στο κοντινό μας μέλλον, οι γονείς του Άγγελου θα κληθούν να πάρουν μια δύσκολη απόφαση. Θα ακολουθήσουν, άραγε, τον δικό τους δρόμο ή θα πράξουν «Όπως οι περισσότεροι».

Saturday, February 13, 2010

Η Υποβάθμιση

Η επιστημονική φαντασία, πολύ συχνά μιλάει για το παρόν με όρους του μέλλοντος. Μερικές φόρες κάνει και το αντίστροφο. Ο ήρωας του σημερινού διηγήματος είναι δίπλα μας και, όπως κι εμείς, έχει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που μπορεί να φέρει…..


Η Υποβάθμιση


O Μάρκος Τσαπάρας άναψε το πούρο του και κοίταξε απογοητευμένος την οθόνη του υπολογιστή. Το άρθρο που διάβαζε ήταν μια ακροβασία του συντάκτη πάνω σε μια πολύ λεπτή γραμμή που χώριζε την αισιόδοξη άποψη ότι η υποβάθμιση θα ήταν μικρή με την απαισιόδοξη, ότι θα έμπαιναν κι αυτή τη φορά στην κατηγορία Β. Γιατί το σίγουρο ήταν ότι η υποβάθμιση θα ερχόταν, όπως ήρθαν και οι δύο προηγούμενες που είχαν στείλει τη χώρα μια ανάσα πριν από την επιβολή των αυστηρών περιοριστικών μέτρων.
Ο Μάρκος έκανε μια εικονοκλήση στον υπεύθυνο του εργοστάσιου της Θήβας, για να μάθει αν είχαν ολοκληρωθεί οι εργασίες κάλυψης του αγωγού που οδηγούσε τα απόβλητα του εργοστασίου στον γειτονικό ποταμό. Το τρομαγμένο πρόσωπο, που είδε να του απαντά, δεν προμήνυε καθόλου καλά νέα.
«Θα χρειαστούμε λίγες μέρες ακόμα κύριε Τσαπάρα».
«Έχετε μόνο λίγες ώρες».
«Μα δυσκολευόμαστε να βρούμε έναν χώρο απόχυσης».
«Τι πρόβλημα υπάρχει;».
«Τα καλά σημεία είναι ήδη πιασμένα από τα διπλανά εργοστάσια».
«Είστε εντελώς ηλίθιοι; Εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι όλα; Κάντε μια τομή σε έναν άλλο αγωγό ένα χιλιόμετρο πριν τον ποταμό και ενώστε εκεί τον δικό μας. Να έχετε τελειώσει σήμερα».
«Μάλιστα κύριε Τσαπάρα», είπε ο υπεύθυνος που παραλίγο να τον ρωτήσει αν αυτό ήταν νόμιμο.
«Με τις καμινάδες τι κάνατε;», ρώτησε ο Μάρκος εκνευρισμένος.
«Όλα εντάξει».
«Δηλαδή;»
«Προσθέσαμε μια φωτοανακλαστική ουσία στα καυσαέρια και ο καπνός δεν φαίνεται πια μαύρος».
«Ωραία. Ενημέρωστε με για τον αγωγό», είπε ο Μάρκος και έκλεισε το βιντεόφωνο.
Και μετά απορούσαν γιατί πήγαιναν ολοταχώς για την υποβάθμιση. Άμα δεν μπορείς να χωρίσεις δύο γαιδάρων άχυρα. Τουλάχιστον στην προηγούμενη κρίση την είχαν γλιτώσει και η μία οργάνωση τους άφησε στην κατηγορία Α. Αλλά τώρα; Ο Μάρκος, τράβηξε μια γερή ρουφηξιά, γέμισε τα πνευμόνια του με καπνό και άνοιξε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια είχαν τον υπουργό οικονομικών σε απευθείας σύνδεση, έτοιμο για το διάγγελμα. Ο Μάρκος κοίταξε την οθόνη, και σταύρωσε τα δάχτυλά του, ξέροντας από καιρό ότι η τύχη έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από την ικανότητα, όσον αφορά στις διπλωματικές επιτυχίες της χώρας. Θα καταλάβαινε από την πρώτη φράση αν την είχαν γλιτώσει. Το μόνο που ήθελε να ακούσει από τα χείλη του υπουργού ήταν: είμαστε στην ευχάριστη θέση…
Ο υπουργός ξερόβηξε, ήπιε λίγο νερό και στράφηκε προς την κάμερα. Η πρώτη φράση.
«Έλληνες και Ελληνίδες. Είμαστε στη δυσάρεστη θέση…..»
Ο Μάρκος κατέβασε το βλέμμα του και είδε με απόγνωση μια ολόκληρη ζωή να καταστρέφεται.
«….παρά τις άοκνες προσπάθειες τόσο της κυβέρνησης, όσο και των επαγγελματιών…»
Ο Μάρκος σκέφτηκε όλα αυτά που θα έρχονταν σαν ανεμοστρόβιλος να σαρώσουν χρόνια γεμάτα ξενύχτια, άγχη και αγωνίες.
«….μετά από την Greenpeace…..»
Ο Μάρκος σκέφτηκε τις αναδασώσεις, τα υποχρεωτικά ηλεκτροστατικά φίλτρα, τον βιολογικό καθαρισμό τρίτου επιπέδου σε επίπεδο μονάδας και ανατρίχιασε.
«….και ακολούθως την……»
Ο Μάρκος είδε τους επιθεωρητές με τις λευκές στολές τους μέσα στις εγκαταστάσεις του, τον επίτροπο των ακτιβιστών στο διευθυντικό γραφείο και την εβδομαδιαία χημική ανάλυση των προϊόντων του. Δάκρυα κύλησαν στα μάτια του.
«… τώρα και η WWF υποβάθμισε την περιβαλλοντική αξιοπιστία της χώρας μας στην κατηγορία Β. Μια σειρά μέτρων είναι πια υποχρεωτικά προκειμένου….».
Ο Μάρκος έκλεισε την τηλεόραση, φόρεσε το μπουφάν του και βγήκε από το γραφείο του. Πνιγόταν, χρειαζόταν καθαρό αέρα για να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του. Έφτασε με το εσωτερικό ασανσέρ στο ιδιωτικό γκαράζ, μπήκε στο αυτοκίνητο του και ξεκίνησε μαρσάροντας, για να νοιώσει τη δύναμη των τεσσάρων χιλιάδων κυβικών. Βγήκε σαν σίφουνας στην κεντρική λεωφόρο και συνέχισε να επιταχύνει. Σκέφτηκε τις επιλογές του. Βουλγαρία, Αλγερία, Ντουμπάι. Μέχρι να τις πιάσουν κι αυτές στα χέρια του η Greenpeace και η WWF. Πώς τα είχαν καταφέρει να δίνουν λογαριασμό σε ένα τσούρμο περιβαλλοντολόγους με σύμβολο αυτό το ηλίθιο πάντα;
«Αυτός ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο», αποφάνθηκε ο Μάρκος, τίναξε το πούρο έξω από ο παράθυρο και πάτησε με λύσσα το ήδη σανιδωμένο γκάζι.



ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη εβδομάδα, θα ρίξουμε άλλη μια ματιά στο κοντινό μέλλον για να δούμε τι συνέβη και πρέπει να χρησιμοποιούμε τόσο τακτικά «το πυρετικό».

Saturday, February 6, 2010

Ελαττωματικό προϊόν

Αρκετό καιρό πριν γνωρίσω προσωπικά τον Δημήτρη Αρβανίτη, των εκδόσεων «Τρίτων», και εκδώσει το «Σχέδιο Φράκταλ», μια κοινή γνωστή, η Χέντβιγκ, μας ζήτησε να γράψουμε για τη γιορτή του διηγήματα επιστημονικής φαντασίας των έξι λέξεων. Έγραψα μερικά, αλλά νομίζω το πιο επιτυχημένο είναι το σημερινό. Όλοι έχουμε αγοράσει πράγματα που αποδείχτηκαν προβληματικά. Ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα κ.α. Η πρώτη μας σκέψη είναι να τα γυρίσουμε πίσω. Το ίδιο σκέφτηκαν και οι ήρωες αυτού του διηγήματος, αλλά είχαν ένα ιδιαίτερο…..


Ελαττωματικό προϊόν

Φορτίο:5.000.000 δεινόσαυροι – Επιστρέφεται – Προορισμός:Γή

Τέλος
Την επόμενη Κυριακή θα ξεκινήσει μια ενότητα με ένα υποείδος επιστημονικής φαντασίας που ονομάζεται "κοντινό μέλλον" και για να είμαστε επίκαιροι θα δούμε τι πορβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στους Έλληνες "η υποβάθμιση".