Saturday, February 20, 2010

Το πυρετικό

Λίγο πολύ, όλοι έχουμε ένα μικρό φαρμακείο σπίτι μας. Για ώρα ανάγκης, όπως λέμε. Το φαρμακείο του μέλλοντος μπορεί να είναι λίγο διαφορετικό από το τωρινό και μεταξύ άλλων να περιέχει…..

Το πυρετικό

Η Νεφέλη κοίταξε με αγωνία τη Λένα, καθώς αυτή έβγαινε από το δωμάτιο της Χριστίνας, κρατώντας την μεγάλη, μαύρη τσάντα της.

«Δυστυχώς. Τριανταέξι και έξι», της είπε η Λένα.

Η Νεφέλη περίμενε να ακούσει άσχημα νέα, αλλά αυτό παραήταν βαρύ.

«Μα, μόλις πριν δύο ώρες της έδωσα το πυρετικό της», ψέλλισε.

«Ναι, μου το είπε και η μικρή. Κάνε λίγο υπομονή, τρίτη μέρα είναι, ο ιός βρίσκεται σε έξαρση».

«Τι θα κάνουμε;», ρώτησε η Νεφέλη.

«Θα συνεχίσετε την αγωγή της. Κάθε τρεις ώρες πυρετικό, και το καταρροϊκό μαζί με το βηχικό, πρωί, μεσημέρι βράδυ».

«Μήπως να της αλλάζαμε το βηχικό της. Δεν την βλέπω να αντιδρά».

Η Λένα χαμογέλασε. Έπιασε το χέρι της Νεφέλης.

«Ηρέμησε, Νεφέλη. Κάνε λίγο υπομονή. Όλα τα φάρμακα είναι τελευταίας γενιάς. Δεν υπάρχει λόγος να τροποποιήσουμε κάτι».

Η Λένα ήταν καλή παιδίατρος. Η Νεφέλη δεν είχε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Πόσες φορές δεν την είχε πάρει τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, έτοιμη να ξεκινήσει για το «ΠΑΙΔΩΝ» και αυτή την είχε καθησυχάσει με τη σταθερή φωνή της και τη σιγουριά της. Όμως, αυτή τη φορά η Νεφέλη δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήταν ανάγκη να τύχει σ’ αυτούς;

«Θα χρειαστεί διαρροϊκό;», ρώτησε τη Λένα.

«Όχι. Οι αιματολογικές δείχνουν ότι, προς το παρόν, ο ιός βρίσκεται στο ανώτερο αναπνευστικό».

«Πάλι καλά», είπε η Νεφέλη, «τουλάχιστον θα μπορεί να τρώει ότι πρέπει».

Η Λένα προχώρησε προς το σαλόνι, κάθισε τον καναπέ και άρχισε να συμπληρώνει τα απαραίτητα χαρτιά. Η Νεφέλη κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα. Το σκεφτόταν από την πρώτη στιγμή που μπήκε η Λένα, αλλά δεν τολμούσε να της το ζητήσει. Τώρα, όμως, που η Λένα ετοιμαζόταν να φύγει δεν είχε άλλη επιλογή. Ή τώρα η ποτέ.

«Αν της δίναμε αντιικό;», ακούστηκε σαν ομολογία φόνου η φωνή της Νεφέλης.

Η Λένα την κοίταξε με το ίδιο αυστηρό βλέμμα που την είχε κοιτάξει τότε που η Νεφέλη είχε μαστίτιδα και της ζήτησε χάπια για σταματήσει το θηλασμό της Χριστίνας.

«Το ήξερα ότι θα μου το έλεγες. Αργά ή γρήγορα, όλοι εκεί καταλήγουν», της είπε.

Η Νεφέλη δε μίλησε. Κοίταζε το δρύινο τραπεζάκι του σαλονιού, τους ρόζους που γέμιζαν την επιφάνεια και της θύμιζαν τον ύπουλο ιό που κατέτρωγε τη Χριστίνα, χωρίς ο οργανισμός της να μπορεί να αντιδράσει. Ήξερε ότι ήταν παράνομο, αλλά στην πραγματικότητα δεν την ένοιαζε καθόλου.

«Χρειάζεται να στα ξαναπώ;», είπε με απαλή φωνή η Λένα. «Αυτή η νοοτροπία μας έφερε ως εδώ. Αντιβιοτικά, αντιικά, αντιβηχικά, ρινικά εκνεφώματα, μικροβιοκτόνα. Όλα χωρίς κανένα έλεγχο, και να που φτάσαμε».

«Μα, είναι το παιδί μου, Λένα».

«Έτσι έλεγε και η προηγούμενη γενιά. Είναι το παιδί μου, ο άντρας μου, ο πατέρας μου, ο εαυτός μου. Κανείς δεν σκέφτηκε το δικό σου παιδί».

Η Νεφέλη δεν μίλησε. Η Λένα της είχε εξηγήσει δέκα φορές τι προέβλεπε η ιατρική οδηγία. Της είχε δείξει τις στατιστικές με την κατάχρηση των φαρμάκων που είχε προκαλέσει μια συνεχή μετάλλαξη των ιών. Μέχρι και την θεωρία το Δαρβίνου της είχε αναλύσει πρόχειρα για να την πείσει ότι ο ιός της γρίπης πιέστηκε τόσο πολύ εξελικτικά, ώστε εμφανίστηκε ένα στέλεχος, το οποίο δεν αναγνωρίζει η πρώτη γραμμή άμυνας του ανθρώπου. Βήχας, φτάρνισμα, πυρετός και διάρροια ήταν παρελθόν. Δεν σε ταλαιπωρούσαν καθόλου για τρεις ή τέσσερις μέρες. Μόλις, όμως, περνούσε το διάστημα επώασης πήγαινες κατευθείαν στην πνευμονία ή στη γενική σηψαιμία, αν ήσουν εξασθενημένος. Αλλά τώρα που ο ιός δεν έλεγε να φύγει από την κόρη της, όλα αυτά της φαινόταν πολύ μακρινά. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γίνει καλά η Χριστίνα και με τον υπόλοιπο κόσμο θα ασχολιόταν αργότερα.

«Μια γειτόνισσα βρήκε συνταγή για το γιό της», είπε ένοχα.

Η Λένα της έπιασε το χέρι.

«Νεφέλή, μην το κάνεις», της είπε, «η Χριστίνα είναι γερό παιδί. Θα την πιάσουν τα φάρμακα, μην ανησυχείς. Πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι. Αν περάσουμε μια γενιά χωρίς καταχρήσεις φαρμάκων, ίσως καταφέρουμε να εξαλείψουμε τον ιό και κανένα παιδί να μην ξαναπεράσει αυτό το πράγμα».

Η Νεφέλη υπέγραψε τα χαρτιά, ξεπροβόδισε τη Λένα και ύστερα πήγε στο ντουλαπάκι της κουζίνας. Έβγαλε το χαρτάκι με το τηλέφωνο του γιατρού που της είχε δώσει η γειτόνισσα. Θα της κόστιζε μια μικρή περιουσία, αλλά δεν την ένοιαζε. Το έκλεισε στη χούφτα της και με αργά βήματα ανέβηκε τη σκάλα για το δωμάτιο της κόρης της. Φόρεσε τη χειρουργική μάσκα και άνοιξε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε την πόρτα, αλλά η Χριστίνα ήταν ξύπνια και έπαιζε με τον υπολογιστή της

«Πώς είσαι;», τη ρώτησε η Νεφέλη.

«Μια χαρά. Μαμά, βρήκα μια ιστοσελίδα όπου μπορείς να δώσεις ένα ευρώ για να χτιστεί μια εγκατάσταση πόσιμου νερού σε ένα χωριό της Αφρικής. Τι λές;»

Η Νεφέλη προχώρησε προς το γραφείο της Χριστίνας, κοίταξε την ιστοσελίδα και βεβαιώθηκε ότι ήταν νόμιμη. Πληκτρολόγησε το ΑΦΜ της και το συνοδευτικό κωδικό.

«Εντάξει, Χριστίνα, της είπε. Στείλε ένα μήνυμα και θα χρεωθεί στο λογαριασμό μας».

Η Χριστίνα μόνο που δεν πέταξε από τη χαρά της. Πάτησε την εντολή και ύστερα σηκώθηκε και αγκάλιασε τη μητέρα της.

«Είναι ωραίο να μπορείς να βοηθάς τα παιδιά του κόσμου», είπε γελώντας.

Η Νεφέλη τσαλάκωσε το χαρτάκι και άπλωσε το χέρι της πάνω από το καλάθι των αχρήστων

«Ναι είναι ωραίο», είπε, αλλά, όσο και να προσπαθούσε, της ήταν αδύνατο να ανοίξει τη χούφτα της.

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή, στο κοντινό μας μέλλον, οι γονείς του Άγγελου θα κληθούν να πάρουν μια δύσκολη απόφαση. Θα ακολουθήσουν, άραγε, τον δικό τους δρόμο ή θα πράξουν «Όπως οι περισσότεροι».

3 comments:

  1. ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΑ "ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ" ΜΙΚΡΟ-ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕΣ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΣΤΗ ΜΕΝΕΣΤΡΕΛΛΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

    ReplyDelete
  2. Ευχαριστώ. Νομίζω ότι την βλέπω, αλλά με ανησυχεί που είναι δίπλα στην έξοδο.:-) Θα κάτσω και βλέπουμε.

    ReplyDelete
  3. x-airetiko. keep up the wood work!!!!

    ReplyDelete