Saturday, November 28, 2009

Η Μετακόμιση

Επίπλα, βιβλία, ρούχα, οικοσκευές. Όλα αυτά που θεωρούμε απαραίτητα στη ζωή μας, μπορεί να γίνουν εύκολα βαρίδια που προτιμούμε να ξεφορτωθούμε. Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό τι αφήνεις πίσω σου, παρά τι παίρνεις μαζί σου. Γι' αυτό σκεφτείτε λίγο περισσότερο τις επιλογές σας, όταν χρειαστεί να κάνετε την επόμενη……



Μετακόμιση


Όταν έμαθα την ημέρα της συντέλειας του κόσμου, ξαφνικά απέκτησα μερικές παράξενες εμμονές. Μάλλον, έπαθα κάτι σαν το άσπρισμα των μαλλιών μετά από ένα αναπάντεχο σοκ. Mου έγιναν απολύτως απαραίτητα ο έναστρος ουρανός, το τσάι με άρωμα φράουλας, τα λεία βότσαλα και η κασέτα με τα best των REM. Δεν ήταν ότι μου έλειπαν τα τραγούδια τους. Τα είχα όλα καμιά δεκαριά φορές, συμπιεσμένα σε τρία διαφορετικά φορμάτ και αποθηκευμένα σε κάθε δυνατό ηλεκτρονικό μέσο. Προσπάθησα να τα ακούσω από εκεί, αλλά μάταια. Κάτι μέσα μου έμενε ανικανοποίητο, ένας μικρός κόκκος άμμου στο μάτι που, αν δεν τον βγάλεις, κινδυνεύεις να τρελαθείς.

Έπρεπε να επιστρέψω στο προηγούμενο σπίτι μου για να βρω τις παρατημένες κασέτες. Πριν δυο μήνες είχα μετακομίσει για τέταρτη φορά μέσα σε δύο χρόνια. Είχα μετακινηθεί προς την εξοχή, αλλά δεν είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Τα βράδια άκουγα γαβγίσματα αντί για κορναρίσματα, οι Φιλιπινέζες στην παιδική χαρά δεν ήταν μαμάδες αλλά νταντάδες, ο γείτονας δεν πετούσε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι, αλλά άδειαζε τα λάδια των τριών αυτοκινήτων του στο διπλανό οικόπεδο, επειδή βαριόταν να περπατήσει μέχρι το δοχείο ανακύκλωσης.

Ευτυχώς το διαμέρισμα που έμενα δεν νοικιάστηκε, από τότε που το άφησα, και βρήκα εύκολα τις κασέτες, που είχα κάποτε κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Νόμιζα ότι δεν θα τις χρειαζόμουν ποτέ ξανά και τις είχα αφήσει μέσα στη ντουλάπα του υπνοδωματίου, μαζί με ένα σπασμένο λαμπατέρ, κάτι παλιομοδίτικα ρούχα και ένα σωρό ντοσιέ με σημειώσεις από το πανεπιστήμιο. Οι μετακομίσεις είναι κουραστικές, αλλά σε βοηθούν να αποφασίσεις τι είναι πραγματικά άχρηστο, ώστε να μην το κουβαλάς μαζί σου. Να, όμως, που έκανα λάθος.

Δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη. Προφανώς οι κασέτες ήταν άχρηστες. Το πρόβλημα ήμουν εγώ με τις εμμονές μου. Δεν πρέπει, όμως, να είστε πολύ αυστηροί μαζί μου. Όπως και να το κάνεις, είναι ελαφρώς σοκαριστικό να ξέρεις την ημέρα που θα καταστραφεί ο κόσμος. Όχι, ότι με πίστεψε κανείς. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι ο Αρμαγεδδών είχε ήδη έρθει πέντε-έξι φορές πιο πριν, αλλά κανείς δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Ξεκίνησε με το 1999, συνέχισε με το 2000 και το 2002, άλλη μια συντέλεια το 2012, πέρασε και η δεύτερη μέρα του Φεβρουαρίου, το 2022, αλλά μάταια περίμεναν όλοι το μοιραίο. Δεν ξέρω γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν πιο εύπιστοι. Φυσικά, κι εγώ ήμουν άτυχος στην ημερομηνία. Πώς μπορούσα να αντιπαρατεθώ με την τρίτη μέρα, του τρίτου μήνα, του 2033; Εξέτασα τη δική μου πρόβλεψη από όλες τις μεριές, έψαξα κάθε δυνατό αριθμητικό συνδυασμό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν ένας ταπεινός αριθμός, χωρίς κανένα ίχνος κρυφής απειλής μέσα της.

Ίσως πάλι να φταίει ο τρόπος που το έμαθα. Δεν βρήκα την ημερομηνία καταχωνιασμένη σε κάποιο απαγορευμένο βιβλίο, ούτε μου αποκαλύφθηκε μέσω ουράνιων όντων, ούτε ήταν σκαλισμένη στον τοίχο ενός ναού για εκλεκτούς. Έπεσα τυχαία πάνω της σε ένα αυτοσχέδιο πείραμα αστρονομίας. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα τηλεσκόπιο, ένα μικρό τριγωνικό πρίσμα, ένας κρύσταλλος χαλαζία και ένας πολωτής φωτός, αρκεί να τα έβαζες με τη σωστή σειρά να κοιτάζουν τον ουρανό. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πείσω κανέναν. Ούτε καν τον νέο μου γείτονα, που χρησιμοποιούσε τις εκάστοτε εσχατολογικές προβλέψεις σαν αφορμή για να πετάει τα καμένα λάδια χωρίς περιττό κόπο. «Έλα, μωρέ, εδώ σε πέντε χρόνια θα καταστραφούμε και εσένα σε νοιάζει ο υδροφόρος ορίζοντας;». «Σε ένα εξάμηνο θα γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη και χολοσκάς για τα δέντρα;» ήταν οι πιο συνηθισμένες δικαιολογίες του. Έτσι απόμεινα μόνος να περιμένω την ημέρα της συντέλειας.

Όταν, λοιπόν, έφτασε η επίμαχη ημερομηνία, εγώ καθόμουν στο μπαλκόνι, με ένα φλιτζάνι τσάι με άρωμα φράουλας στο χέρι, ακούγοντας την κασέτα των REM. Ο γείτονας επέστρεφε από το διπλανό οικόπεδο, κρατώντας ένα άδειο μπιτόνι. Δεν μου μίλησε, αλλά έκανε μια γκριμάτσα ειρωνείας και έδειξε τον ήλιο που είχε ανατείλει μεγαλοπρεπώς πάνω από το κοντινό βουνό. Συνήθως δεν αντιδρώ σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά εκείνη τη μέρα ήμουν εκνευρισμένος γιατί το κασετόφωνο είχε μασήσει την κασέτα δύο συνεχόμενες φορές. Έτσι, δεν άντεξα και κούνησα προειδοποιητικά το δάχτυλο προς το μπιτόνι του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σχεδόν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι όταν έρθει το τέλος του κόσμου θα καταστραφεί η Γη και όλο το υπόλοιπο σύμπαν θα έμενε όπως ήταν. Δυστυχώς, ο γείτονας μου, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της γης, έμαθαν κάπως απότομα ότι έκαναν λάθος. Όλοι είδαμε με δέος τις εικόνες από την Αυστραλία στην τηλεόραση, αλλά μετά από δέκα ώρες διαπιστώσαμε και μόνοι μας πόσο άδειος δείχνει ο ουρανός χωρίς κανένα αστέρι. Ένα απόλυτα μαύρο στερέωμα είναι ότι πιο μεγαλειώδες και θλιβερό μπορεί να αντικρίσει ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχασαν τα λογικά τους εκείνο το βράδυ.

Ο γείτονάς μου δεν μου ξαναμίλησε. Ίσως τσαντίστηκε που είχα δίκιο. Ούτε κανένας επιστήμονας ήρθε να μου ζητήσει συγνώμη. Είναι όλοι πολύ απασχολημένοι. Προσπαθούν να εξηγήσουν τι έγινε, πώς εξαφανίστηκε ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε μια ημέρα. Μάλλον δεν μετακομίζουν τόσο συχνά όσο εγώ και γι΄ αυτό δυσκολεύονται να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Εγώ, πάλι, δεν γλίτωσα από τις εμμονές μου. Πίνω τσάι με άρωμα φράουλα, έχω συνεχώς δυο βότσαλα στα χέρια μου και το κασετόφωνο παίζει μόνιμα τους REM. Για τον έναστρο ουρανό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο γείτονας μου απέκτησε και αυτός μια σταθερή συνήθεια. Μαζεύει πολύ προσεκτικά τα λάδια των αυτοκινήτων του, χωρίς να χάσει ούτε σταγόνα, και ύστερα αδειάζει το μπιτόνι στο δοχείο της ανακύκλωσης.

Κάθε βράδυ βγαίνω στο μπαλκόνι μου και στρέφω το βλέμμα μου προς το απέραντο μαύρο τίποτα που μας σκεπάζει. Οι φίλοι μου δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί. Θέλω να τους εξηγήσω, αλλά δεν τολμώ. Ίσως να προσπαθούσα, αν έβλεπα μερικά ακόμα αστέρια. Αν ήξερα ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς που δεν τα κατάφεραν, που έμειναν πεταμένοι στην ντουλάπα μαζί μας, όταν το σύμπαν μετακόμισε. Όμως, και πάλι δεν χάνω τις ελπίδες μου. Μπορεί το σύμπαν να έχεις τις δικές του εμμονές. Μπορεί κάποια στιγμή να νοσταλγήσει εκείνον το μικρό γαλάζιο πλανήτη με τους παράξενους κατοίκους, έστω και σαν μια χιλιομασημένη κασέτα, και να επιστρέψει για να τον πάρει μαζί του. Και αυτό είναι ένα θέαμα που δεν θα ήθελα με τίποτε να χάσω.


ΤΕΛΟΣ



Την επόμενη Κυριακή θα μάθετε αν σας αρέσουν οι εκπλήξεις. Ειδικά όταν αυτές αφορούν την «Χάρτινη Επέτειο».

1 comment:

  1. Εκτός από καλή ιδέα, είχε και πολλά καλά επιμέρους στοιχεία. Κάθε παράγραφος ήταν πολύ καλά δομημένη, με ένα σωρό 'ζωντανές' λεπτομέρειες, που γεμίζουν τον κόσμο της ιστορίας.

    ReplyDelete