Το Τέλος της Δυσλεξίας

Στο 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας, στην Ερμούπολη, ο Νίκος Αλμπανόπουλος μας ζήτησε μια εισήγηση με θέμα: «Καλημέρα Ελλάδα», μια ραδιοφωνική εκπομπή για την Ελλάδα του κοντινού μέλλοντος. Επειδή μου άρεσε η ιδέα, αλλά δεν είχα καμία σχέση με το ραδιόφωνο, έκλεψα λίγο και έγραψα τρία μικρά διηγήματα με κοινό άξονα την παιδεία. Ο Ιανουάριος, λοιπόν, θα είναι ο μήνας της παιδείας. Και το πρώτο διήγημα είναι μια προσπάθεια να οραματιστούμε κάτι καλύτερο για αυτόν τον πολύπαθο τομέα της κοινωνίας μας. Έτσι, το 2040, θα μάθουμε από το ραδιόφωνο ότι ήρθε…

Το Τέλος της Δυσλεξίας

Καλημέρα Ελλάδα, λοιπόν, και το θέμα αυτού του μήνα θα είναι η παιδεία. Χρειάστηκε να βουτήξουμε βαθιά μέσα στα αρχεία της εκπαίδευσης, αλλά τελικά τα καταφέραμε. Βρήκαμε τον τελευταίο Έλληνα μαθητή με δυσλεξία και μάθαμε πώς αισθάνεται σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, αλλά, καλύτερα, ας δώσουμε το λόγο στον κύριο Παναγιώτη.
«Ήταν ένας εφιάλτης. Οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είμαι τεμπέλης και δεν παρέλειπαν να το τονίζουν με την πρώτη ευκαιρία. Ενώ προσπαθούσα σκληρά, χρειαζόμουν τον διπλάσιο χρόνο για να καταφέρω τα μισά από τους υπόλοιπους μαθητές. Κάθε πρωί με έσερναν με το ζόρι μέχρι το σχολείο. Το μάθημα ήταν ένα μαρτύριο. Παρακαλούσα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί».
Λόγια που δεν θα ακουστούν ποτέ ξανά. Ο κύριος Παναγιώτης Ρήγας, που έφτασε αισίως στα τριάντα τρία, ήταν ο τελευταίος μαθητής στον οποίο διαγνώστηκε δυσλεξία, το 2014. Είχε προηγηθεί μια έκρηξη του φαινομένου, όταν οι μαθητές του δημοτικού αναγκάστηκαν να ξοδεύουν τρεις και τέσσερις ώρες την ημέρα για να συμπληρώνουν στοίβες από φωτοτυπίες που δημιουργούσαν ακόμη περισσότερα προβλήματα στους δυσλεξικούς, χωρίς κανένας ποτέ να τους εξηγήσει ποιο θα ήταν το όφελος.
Ευτυχώς, τον επόμενο χρόνο, όλοι οι μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού απέκτησαν προσωπικό φορητό υπολογιστή και δεν έπιασαν ποτέ μολύβι στα χέρια τους. Με τη συμβολή του αυτόματου διορθωτή σταμάτησαν για πάντα τα προβλήματα γραφής και μαζί τους οι ατελείωτες, πλην όμως άκαρπες, προσπάθειες εκμάθησης της ορθογραφίας. Το ειδικό ενσωματωμένο λογισμικό εικονογραφημάτων και η δυνατότητα φωνητικής αλληλεπίδρασης έστειλαν στο χρονοντούλαπο και τις δυσκολίες στην ανάγνωση. Η δυσλεξία στην Ελλάδα αποτελεί πια αντικείμενο των ιστορικών της εκπαίδευσης. Πώς αισθάνεται ο κύριος Παναγιώτης για αυτήν την εξέλιξη;
«Χαίρομαι, αλλά και λυπάμαι ταυτόχρονα. Αν γεννιόμουν ένα χρόνο αργότερα, θα γλίτωνα από μια μαθητική ζωή γεμάτη αποτυχίες, χλευασμό, απογοητεύσεις και ψυχοσωματικά προβλήματα. Όμως, είναι παρήγορο να ξέρεις ότι κανένα άλλο παιδί δεν θα περάσει αυτόν τον Γολγοθά. Η δυσλεξία είναι κληρονομική και βλέποντας τον πεντάχρονο γιό μου να ετοιμάζεται για το δημοτικό, αναγνωρίζω όλα τα σημάδια αυτής της μαθησιακής δυσκολίας που τόσο πολύ με ταλαιπώρησαν. Για μένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την γνώση, ότι τα μαθητικά χρόνια του γιού μου θα είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα, όπως θα έπρεπε να είναι για όλα τα παιδιά του δημοτικού».

ΤΕΛΟΣ

Την επόμενη Κυριακή θα δούμε, αν τελικά το e-school, το ηλεκτρονικό σχολείο, είναι πανάκεια. Μερικοί πανεπιστημιακοί διαφωνούν, δείχνοντας τους φοιτητές τους στον θάλαμο του νοσοκομείου, σχολιάζοντας δυσμενώς το «εικονικό εργαστήριο».