Το πρωτόκολλο

Γραφειοκρατία… Το τέρας που απομυζά συστηματικά ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Έχει, όμως κι ένα πλεονέκτημα. Μπορείς πάντα να ρίξεις τις ευθύνες σε κάποιον άλλον, είτε στον προηγούμενο είτε στον επόμενο. Αρκεί, βέβαια, εσύ να είσαι απολύτως τυπικός. Υπάρχουν, όμως, και ορισμένες περιπτώσεις όπου τα πράγματα παίρνουν μια διαφορετική πορεία. Μια τέτοια περίπτωση συναντάμε στο σημερινό διήγημα όπου όλοι ακολουθούν πιστά όσα λέει…

Το πρωτόκολλο

Αντοχή στη σύνθλιψη 0,01 Ν/m2.

Ο Καμαρίδης διάβαζε την αναφορά κοιτώντας κατά τακτά χρονικά διαστήματα τον αξιωματικό ασφαλείας που στεκόταν απέναντί του ανέκφραστος, με τα χέρια τεντωμένα και κολλημένα στο κορμί του. Σίγουρα ήταν μια στάση που είχε προβάρει για ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Ακίνητος, αγέρωχος, με το βλέμμα να ατενίζει το άπειρο.

Μέγιστη απορρόφηση στο εγγύς υπέρυθρο στα 520 nm.

Οι μετρήσεις ήταν πολύ αναλυτικές και ακριβείς, αλλά οποιοσδήποτε δεν είχε γνώσεις φυσικής θα νόμιζε ότι πρόκειται για κάποιο είδος ιερογλυφικών που κανείς ακόμα δεν είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει. Όχι, ότι θα είχε άδικο στη συγκεκριμένη περίπτωση αφού αυτό το άγνωστο αντικείμενο, που η ασφάλεια είχε ανακαλύψει κοντά στην αίθουσα συσκέψεων, αρνιόταν πεισματικά να αποκαλύψει την ταυτότητά του, παρά τις εκτεταμένες μετρήσεις των ειδικών εργαστηριών. Όλα αυτά, μέχρι πριν από μια ώρα που ο Καμαρίδης ένοιωσε να πέφτει από τα σύννεφα.

Φασματοσκοπική ανάλυση ακτίνων γ. Υψηλή διαπερατότητα.

Ο Καμαρίδης κοίταξε τον αξιωματικό ασφαλείας. Σκληρά εκπαιδευμένος, απόλυτα τυπικός με τη δουλειά του, έμοιαζε περισσότερο με προγραμματισμένο ρομπότ παρά με εξειδικευμένο προσωπικό.
«Πότε ανακαλύψατε το ύποπτο αντικείμενο;» τον ρώτησε.
«Πριν έντεκα μέρες και τέσσερις ώρες».
«Το περιεργάστηκες καθόλου, πριν το στείλεις στα εργαστήρια;»
Μια μικρή γκριμάτσα αποδοκιμασίας χάλασε την τέλεια μάσκα που αποτελούσε το πρόσωπο του υπεύθυνου ασφαλείας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν φανερό ότι η ερώτηση τον είχε προσβάλλει.
«Όχι, βέβαια. Ακολούθησα πιστά το πρωτόκολλο».
Ο Καμαρίδης ήταν σίγουρος ότι όλα είχαν γίνει σύμφωνα με τον κανονισμό, αλλά ήθελε να δει μέχρι που έφτανε η αφοσίωση αυτών των ανθρώπων. Μερικές φορές η ακαμψία μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη από τη χαλαρότητα.
«Μήπως κάποιος από την ομάδα σου, ίσως αυτός που το βρήκε ή κάποιος άλλος, ανέφερε κάτι παράξενο για το αντικείμενο;»
Ο αξιωματικός έδειχνε να μην καταλαβαίνει.
«Δεν προβλέπονται τέτοιες αναφορές. Ότι κρίνεται ύποπτο τοποθετείται μέσα στο ειδικό κουτί τιτανίου και παραδίδεται στην ανάλυση».
«Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να άγγιξε το αντικείμενο με γυμνό χέρι, ή να το μύρισε».
Ο αξιωματικός ασφαλείας, αν και παρέμενε ακίνητος., έδειχνε ότι ήταν έτοιμος να βγει από τα ρούχα του.
«Σας είπα. Ακολουθήσαμε τις διαδικασίες. Ότι γράφει το πρωτόκολλο».
«Μάλιστα», είπε ο Καμαρίδης. Ύστερα άνοιξε το συρτάρι του και έβγαλε το μαύρο μεταλλικό κουτί. Ο αξιωματικός γούρλωσε τα μάτια του, προδίδοντας μέσα σε μια στιγμή πολλά χρόνια εκπαίδευσης με τα οποία είχε αποκτήσει το παγερό του βλέμμα. Ο Καμαρίδης χάιδεψε απαλά το καπάκι του κουτιού και είπε με πολύ απαλή φωνή.
«Πώς τα πας με τα λουλούδια;»
Ο αξιωματικός σάστισε. Μάλλον ήταν η τελευταία ερώτηση που περίμενε να ακούσει εκείνη τη μέρα.
«Τι εννοείτε;», ψέλλισε.
«Ξέρεις, ήμαστε όλοι παιδιά των πόλεων. Πριν παντρευτώ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τη γαρδένια από τη μπεγκόνια, αλλά η γυναίκα μου ήταν μανιακή με την ανθοκομία και τώρα έχω κάνει πρόοδο. Εσύ που βρίσκεσαι;»
Ο αξιωματικός ξεροκατάπιε. Σίγουρα έβραζε από μέσα του. Θα σκεφτόταν ότι περνάει κάποιο είδος ψυχολογικού τεστ, από τα πολλά που πρέπει να είχε υποστεί στον στρατό, ότι ο Καμαρίδης τον δοκιμάζει, ότι ίσως κρίνεται η θέση του.
«Εγώ…εγώ δεν είμαι παντρεμένος», απάντησε προσπαθώντας να καλύψει όλα τα ενδεχόμενα.
Ο Καμαρίδης δεν μίλησε για λίγο. Άνοιξε το κουτί, φέρνοντας τον αξιωματικό στα όρια της απελπισίας, και έβαλε το άγνωστο αντικείμενο που τους ταλαιπώρησε τόσο καιρό.
«Πριν δυο εβδομάδες είχε επισκεφτεί τις εγκαταστάσεις ένα σχολείο», είπε στον αξιωματικό. «Σήμερα ήρθε ένα μικρό κοριτσάκι, Το έχουμε στο διπλανό δωμάτιο. Πρέπει να σου αναθέσω μια δύσκολη αποστολή, αλλά το πρωτόκολλο αναφέρει ρητά ότι εσύ είσαι ο υπεύθυνος ενημέρωσης σε αυτές τις περιπτώσεις.».
Ο αξιωματικός έδειξε να έχει συνέλθει καθώς η συζήτηση επέστρεψε στα διαδικαστικά θέματα. Ο Καμαρίδης άπλωσε το χέρι του και πρότεινε το αντικείμενο στον αξιωματικό.
«Το κοριτσάκι έχασε ένα μικρό τριαντάφυλλο που είχε φέρει μαζί του. Του το είχε χαρίσει η μαμά του. Θέλω να το πάρεις, να πας δίπλα και να του εξηγήσεις γιατί δεν το είχαμε στο νερό όλες αυτές τις μέρες».
Ο αξιωματικός έπιασε με πολύ προσοχή το μισοκαμμένο, ξεραμένο λουλούδι, χαιρέτησε τυπικά φέρνοντας την παλάμη του δίπλα στο μέτωπο του και βγήκε από την αίθουσα. Ο Καμαρίδης έκλεισε το κουτί και το ξαναέβαλε στο συρτάρι του. Ύστερα τηλεφώνησε στη γυναίκα του. Αυτή αρχικά αρνήθηκε, αλλά τελικά την έπεισε ότι ήταν για καλό σκοπό. Ο Καμαρίδης χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε όλη την ομάδα ασφαλείας να στέκεται στην ουρά κάθε πρωί για να μυρίσει τριανταπέντε διαφορετικά λουλούδια. Σίγουρα δεν θα έλυνε το πρόβλημα έτσι, αλλά ήταν μια καλή αρχή. Η γυναίκα του δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει να τους πείσει, αλλά δεν ήξερε το κρυφό του όπλο. Άλλοι θα απειλούσαν, άλλοι θα διέταζαν, αλλά ο Καμαρίδης γνώριζε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να το ενσωματώσει στο πρωτόκολλο.

ΤΕΛΟΣ