Saturday, April 24, 2010

Ψίθυροι

Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα είναι η ικανότητά του να τροποποιεί το περιβάλλον του. Μια ακραία εκδοχή αυτής της ιδιαιτερότητας του ανθρωπίνου είδους εξετάζει το σημερινό διήγημα. Μόνο που όπως συμβαίνει με τα οργανωμένα σχέδια, πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχει προβλεφθεί. Κάτι τόσο ασήμαντο, όσο οι μικροί, απαλοί…..


Ψίθυροι


Μία έκρηξη

Υπήρξε μια εποχή που ήμασταν μερικές χιλιάδες, τρώγαμε καρπούς και χόρτα και ζούσαμε κάτω από δέντρα και μέσα σε σπηλιές,. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια από τότε. Στην πραγματικότητα ξεχνούν ότι είναι εκατομμύρια ανθρώπινα χρόνια. Αν το δεις σε πλανητική κλίμακα, ήταν μόλις πριν λίγα δευτερόλεπτα. Κι όμως, εμείς πιστεύουμε ότι μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα προλάβαμε να γίνουμε το τελειότερο ον της δημιουργίας. Και ήμαστε αποφασισμένοι να παραμείνουμε ως το κορυφαίο είδος της εξέλιξης. Γι’ αυτό και σήμερα μερικά δισεκατομμύρια από εμάς στεκόμαστε πίσω από τους υπολογιστές μας, φορώντας αυτό το κράνος που ξεχειλίζει από ηλεκτρόδια, έτοιμοι για το μεγάλο άλμα.

Ένα απέραντο σύμπαν

Μερικές φορές τα άλματα είναι προς τα πάνω, άλλες φορές καταλήγουν στο κενό. Και τα δύο είναι εξίσου ενδιαφέροντα, αφού έχουμε αποδείξει εδώ και χρόνια ότι το κενό σφύζει από ζωή. Εμείς, πάντως, στοχεύουμε προς τα πάνω, όσο πιο ψηλά μπορούμε. Στην αθανασία. Πρώτα, όμως, πρέπει να περάσουμε από το κενό. Η θεωρία είναι απλή, όλες οι χρήσιμες θεωρίες είναι απλές. Αρκεί μια μικρή διαταραχή στη δομή του κενού σε δισεκατομμύρια σημεία και μαζί της θα τροποποιήσουμε και την φύση της πραγματικότητας. Αν όλοι συντονιστούμε σωστά και οραματιστούμε ένα μέλλον που δεν πεθαίνουμε, τα μηχανάκια που βρίσκονται στο μυαλό μας θα αναλάβουν τα υπόλοιπα. Και έτσι θα φτιάξουμε έναν κόσμο αθανάτων. Αν και οι περισσότεροι δεν ξέρουν ότι σε συμπαντικό χρόνο πραγματικά αθάνατες είναι μόνο οι μαύρες τρύπες.

Τρισεκατομμύρια ήλιοι

Είναι περίεργο που κανένας δεν σκέφτηκε ότι αυτό έχει ξαναγίνει. Ότι κάποια στιγμή κάποιος άλλος πολιτισμός έφτασε στο ίδιο σημείο με μας και προσπάθησε να ζήσει για πάντα. Που είναι τώρα, αυτοί; Γιατί δεν έχουν κατακλύσει το σύμπαν; Πώς επέτρεψαν σε μας, ένα ταπεινό θνητό είδος που ζει δισεκατομμυριοστά κοσμικών δευτερολέπτων να πάρει στα χέρια του τη δομή της πραγματικότητας και να την αλλάξει μόνιμα; Που βρίσκεται το φάντασμα μέσα στη μηχανή, ο κόκκος στο καλολαδωμένο γρανάζι;

Μια θάλασσα που σφύζει από DNA

Δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι άσχημα που ο κόκκος είμαι εγώ. Ένας ακόμα κόκκος μέσα στους χιλιάδες που πρέπει να πέρασαν από το σύμπαν. Πολλοί θα με κατηγορήσουν ότι κατέστρεψα την ελπίδα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Εγώ, πάλι, νομίζω ότι έδωσα την ευκαιρία να ζήσουν πολλοί περισσότεροι. Άλλωστε, οι ψίθυροι που διοχετεύω εδώ και λίγη ώρα στο διαδίκτυο, οι μικρές φράσεις που αρχίζουν να διαδίδονται σαν τσουνάμι ανάμεσα στους συνδεδεμένους δεν θα είχαν καμία επίδραση αν δεν έμοιαζαν πιο αληθινές από αυτήν την ψεύτικη υπόσχεση για αιώνια ζωή. Θα έβαζα στοίχημα ότι σε λίγο οι περισσότεροι θα ασπαστούν τη δική μου άποψη για το τι πρέπει να κάνουμε, η ανθρώπινη περιέργεια θα υπερισχύσει της ματαιοδοξίας και για άλλη μια φορά θα ξεκινήσει ο κύκλος του σύμπαντος. Τόσο απλά, με μια μικρή φράση, με έναν ψίθυρο, με δυο λέξεις

Γενηθήτω φως.


ΤΕΛΟΣ


Την επόμενη Κυριακή θα κλείσει και ο κύκλος της «επιστήμης» με ένα πάρα πολύ μικρό διήγημα όπου φαίνονται οι συνέπειες που έχει μια «απροσεξία».

No comments:

Post a Comment