Ευχές

Ευχές

αν έπαυαν οι σφήκες να τσιμπάν'...

Ο Γιαννάκης ανασήκωσε το πόδια του, ισορροπώντας πάνω στην καρέκλα, άπλωσε το χέρι του και έπιασε τη σφηκοφωλιά που είχαν προλάβει να κατασκευάσουν οι σφήκες μέσα σε λίγους μήνες. Ένα μικρό μαύρο σύννεφο σκέπασε το πρόσωπό του, καθώς τα έντομα προσπαθούσαν να προστατεύσουν τη φωλιά τους από τον ανεπιθύμητο εισβολέα. Η μητέρα του Γιαννάκη γέλασε, βλέποντας το παιδί της να ανεμίζει τα χέρια του για να διώξει τις σφήκες.
«Πρόσεξε μην πέσεις από εκεί πάνω», του είπε. Ύστερα άπλωσε την σκούπα για να καθαρίσει την εξώπορτα από τους δεκάδες ιστούς αράχνης.

αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν ...

Ο Ορφέας κοίταξε όλο λαχτάρα το ταψί που άχνιζε καθώς η μητέρα του το έβγαζε από το φούρνο. Έγλειψε τα χείλη του καθώς η μυρωδιά του φαγητού έκανε τα σάλια του να τρέχουν. Η μητέρα του γέμισε το πιάτο και το έφερε στο τραπέζι. Ο Ορφέας έσκυψε από πάνω του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μπάμιες. Ονειρεμένες μπάμιες.. Η μητέρα του είχε κρατήσει κρυφή τη γέμιση και αυτό έκανε ακόμα πιο απολαυστική την πρώτη δαγκωματιά. Η γλυκιά γεύση της σοκολάτας πλημμύρισε το στόμα του. Οι αγαπημένες του. Μπουκώθηκε γρήγορα με πέντε μπάμιες και άρχισε να τις μασουλάει. Προχθές η Κατερίνα του είπε ότι είχαν βγει μπάμιες-φράουλα. Με την πρώτη ευκαιρία θα τις δοκίμαζε, αλλά προς το παρόν το μόνο που σκεφτόταν ήταν με ποια δικαιολογία θα ζητούσε και δεύτερο πιάτο.

να πέφτουν τα παιχνίδια να μη σπαν'

Ο Δημήτρης είδε το αγαπημένο του αυτοκινητάκι να πέφτει από τον τρίτο όροφο και να γίνεται χίλια κομμάτια. Έτρεξε, αμέσως, στον πατέρα του. Στην αρχή αρνήθηκε, του είπε ότι το έκανε επίτηδες, ότι θα κατέβει σε μία ώρα να του το φέρει αλλά ο Δημήτρης άρχισε τα παρακάλια και τελικά τον κατάφερε. Κατέβηκαν με το ασανσέρ, βγήκαν έξω και κάθισαν στην άκρη του πεζοδρομίου. Τα κομματάκια είχαν ήδη αρχίσει να μετακινούνται, αναζητώντας το ένα το άλλο. Ο Δημήτρης δεν μπορούσε να χορτάσει αυτό το καταπληκτικό θέαμα, και ήδη σκεφτόταν την υπέροχη τελική ένωση. Μόλις τα κομμάτια πλησίασαν αρκετά, ρευστοποιήθηκαν, κύλησαν αργά πάνω στο δρόμο, δημιούργησαν μια μικρή ζελατινώδη μπάλα και ύστερα στερεοποιήθηκαν παίρνοντας την αρχική μορφή τους. Ο Δημήτρης σηκώθηκε, πήρε το παιχνίδι στα χέρια του και επέστρεψε, μαζί με τον πατέρα του, στο ασανσέρ. Αύριο, θα ανέβαινε στην ταράτσα με το πυροσβεστικό του.

Αν...αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φάν'

Βάζεις βράχια και χώμα, βγάζεις ψωμί. Ο Επαλέ προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε η λεπτή κυρία με την άσπρη στολή, αλλά δυσκολευόταν. Αυτός, μαζί με άλλους δέκα της φυλή του, θα αναλάμβαναν να χειρίζονται τα μηχανήματα και, στο τέλος της εκπαίδευσης, έπρεπε να ξέρει ακριβώς πώς δούλευε η συσκευή. Η εκπαιδεύτρια ήταν πολύ υπομονετική, καθώς επαναλάμβανε συνέχεια τη διαδικασία και δεν αγαναχτούσε ποτέ, παρά τα συνεχόμενα λάθη του Επαλέ. Δεν έφταιγε, όμως, μόνο αυτός. Βάζεις βράχια και χώμα, βγάζεις ψωμί. Πώς μπορούσε να συγκεντρωθεί όταν έβλεπε ένα μικρό θαύμα να επαναλαμβάνεται κάθε τρία λεπτά μπροστά του;

αν είχανε στο κρύο ένα μπουφάν...

Η ουρά σιγά,σιγά προχωρούσε και σύντομα ο Καλάτζε έφτασε μπροστά στην χαμογελαστή κυρία με την άσπρη στολή. Άπλωσε τα χέρια του και πήρε το λεπτό, μαύρο πανωφόρι που δικαιούταν. Δεν έδειχνε ιδιαίτερα ζεστό, αλλά όσοι το είχαν φορέσει ορκίζονταν ότι από εκείνη την μέρα δεν κατάλαβαν ποτέ ξανά πότε είχε κρύο. Ο Καλάτζε χάιδεψε το απαλό, λείο ύφασμα και ανατρίχιασε, καθώς το ένοιωσε να ρέει κάτω από τα χέρια του. Είναι σαν ζωντανό του είχε πει ο αδερφός του, αλλά έπρεπε να το νοιώσεις για να καταλάβεις τι εννοούσε. Το φόρεσε κάπως δισταχτικά και αμέσως ένα θερμό κύμα ανακούφισε το ταλαιπωρημένο του κορμί.

Αν ... στον κόσμο δεν υπήρχε Αφγανιστάν

Καμπότζη , Αμερική και Πακιστάν ...
.. Ουάσινγκτον , Καμόρα , Ταλιμπάν
πετρέλαια , διαμάντια και Ιράν ...

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης κοίταξε τον εξωγήινο που καθόταν απέναντί του ανέκφραστος. Όταν είχαν κάνει τη συμφωνία, νόμιζε ότι τον είχαν πιάσει κορόιδο. Μόλις είχε καταλάβει ότι το κορόιδο καθόταν στην δική του καρέκλα. Μία απεριόριστη πηγή ενέργειας για εννιά ευχές παιδιών. Ποιος δεν θα δεχόταν μια τέτοια συμφωνία; Και στην αρχή όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Διάλεξαν τυχαία τα εννέα mail, μέσα από τα εκατομμύρια που έλαβαν και το πρώτο ήθελε απλώς να μην τσούζουν τα παιδικά σαμπουάν. Τότε είχαν γελάσει με την καρδιά τους, αλλά το εκείνο το γέλιο τους βγήκε πολύ ξινό. Ύστερα έφτιαξαν γενετικά τροποποιημένες σφήκες χωρίς κεντρί, μια ειδική ποικιλία μπαμιών και μικρά παιχνιδάκια με νανοϋλικά. Χρησιμοποίησαν την διαστημική τεχνολογία για ένα ισοθερμικό, ελαφρύ μπουφάν και το μόνο που πραγματικά τους παίδεψε ήταν ο μοριακός τροποποιητής που χρησιμοποιούσε ανόργανες ύλες και το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα για να παρασκευάσει τροφή. Τώρα, όμως;
«Ξέρεις τι μας ζητάτε;» ρώτησε τον εξωγήινο και η μεταφράστρια μετέφερε την ερώτηση αλλά δεν υπήρξε καμία αντίδραση.
Το είχαν συζητήσει στην κρίσιμη συνεδρίαση. Κάποιος πρότεινε να τους κοροιδέψουν αλλάζοντας τα ονόματα των χωρών και των υλικών και αμέσως τον πέταξαν έξω από το δωμάτιο. Ήταν φανερό τι ζητούσε το παιδί. Το πρόβλημα ήταν ότι αν εκπληρωνόταν η ευχή του θα έχαναν όλοι τους τη δουλειά τους, μαζί με την εξουσία τους. Ο πρόεδρος ξανακοίταξε τον εξωγήινο, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει τίποτα από την παγερή μάσκα στην οποία είχε μετατραπεί το πρόσωπο του. Απεριόριστη ενέργεια. Το όνειρο όλων των κυβερνήσεων. Και τους τα χάλαγε όλα μια παιδική ευχή. Μήπως το παιχνίδι ήταν στημένο; Ο πρόεδρος σκεφτόταν τη διαδικασία, αλλά πουθενά διέκρινε κάποια παρέμβαση των εξωγήινων. Το μόνο που έκαναν ήταν να παρίστανται στην κλήρωση. Απεριόριστη ενέργεια. Αν δεν υπήρχε Αφγανιστάν και Αμερική. Η απόφαση είχε ήδη ληφθεί. Σε αυτόν έλαχε να την ανακοινώσει.

«Λυπάμαι», είπε, «δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αυτήν την ευχή».
Η μεταφράστρια εξήγησε στον εξωγήινο την απάντηση και τότε αυτός έστρεψε την πλάτη του και αποχώρησε, μουρμουρίζοντας κάτι ακατανόητο στη γλώσσα του.
«Τι είπε;» ρώτησε ο πρόεδρος. Η μεταφράστρια έκανε τη δύσκολη, ότι δεν άκουσε καλά, ότι δεν ήταν σίγουρη για τις λέξεις, ότι ήταν γυρισμένος πλάτη, αλλά ο πρόεδρος της το έκοψε.
«Λέγε γρήγορα τι είπε».
Η μεταφράστρια ξεροκατάπιε. Είπε ότι θα ήθελε να το επεξεργαστεί περισσότερο αλλά αφού την πίεζαν η καλύτερη απόδοση ήταν:
«Μπορούμε, όμως, εμείς».

ΤΕΛΟΣ

Όλοι οι στίχοι του διηγήματος είναι από τραγούδι «Αν» του Δημήτρη Μητσοτάκη.

Και κάπου εδώ πρέπει να ευχηθώ σε όλους καλό καλοκαίρι. Λίγο η άδεια, λίγο η δυσκολία πρόσβασης στο διαδίκτυο, λίγο οι άδειες μπαταρίες, θα ξανασυναντηθούμε από εδώ το Σεπτέμβριο. Εκτός αν…………………..